Ο Διονύσης Μαρίνος γράφει στο Goal για την οπαδική γυμναστική εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, που λαμβάνει χαρακτήρα ενδημικής ασθένειας...
Οταν η οπαδική γυμναστική εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου λαμβάνει χαρακτήρα ενδημικής ασθένειας. Οταν οι πρόεδροι των ομάδων λειτουργούν υπό προθεσμία και βάσει την αξιολογικής κρίσης των οργανωμένων. Οταν η αστυνομία δεν επιθυμεί να είναι παρούσα στο έγκλημα αλλά ένεκα των αναγκών παρίσταται και χαιρετίζει. Οταν η αθλητική Δικαιοσύνη περιποιείται με τη δέουσα προσοχή τις ΠΑΕ ωσάν να ήταν ο σιτευτός μόσχος της ελληνικής κοινωνίας.
Οταν τα άνθη της ελληνικής νεολαίας κρύβονται στα... αχαλίνωτα τσιμέντα των γηπέδων και ανατρέφονται με το μαύρο γάλα της βίας και τη βολική φενάκη της ατιμωρησίας. Οταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν έχετε να αμφιβάλλεται για τίποτα. Βρισκόμαστε στο ανυπότακτο χωριό των Ελλήνων.
Ολα έχουν μια εξήγηση. Οπως ο φοροφυγάς έχει ανακαλύψει εδώ και κάποιες δεκαετίας στην Ελλάδα το Ελντοράντο του εύκολου πλουτισμού (και όχι ας πούμε στα μακρινά... off shore νησιά Καϊμάν), έτσι και ο μέσος οπαδός γνωρίζει πως μπορεί να στήσει ένα κανονικό παραμάγαζο στη μέση του γηπέδου δίχως κανείς να τολμήσει να του το γκρεμίσει. Αντιθέτως, με βάση την τελευταία πρακτική της πολιτείας (διά του πεφωτισμένου Μπιτσαξή), αυτός ο περιούσιος λαός των ομάδων καθίσταται ισότιμος συνομιλητής για την καταπολέμηση της βίας.
Οπερ εστίν μεθερμηνευόμενο: αν ο σοφολογιότατος γγΑ σέβεται τις εξαγγελίες του, οφείλει τάχιστα να καλέσει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ στο γραφείο του, να τους προσφέρει καφέ γλυκό μαζί με κουλούρι Θεσσαλονίκης και να κάτσουν ήρεμα και απλά να συζητήσουν για την επικείμενη εισβολή στη Λιβύη, την πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, καθώς και την εξαφάνιση του μπλε παπαγάλου από τον Αμαζόνιο. Είναι σφόδρα πιθανό να τα βρουν και να αναζητήσουν κοινές δράσεις για τη λύση των παγκόσμιων προβλημάτων. Με όλα τα υπόλοιπα ουδείς ασχολείται σοβαρά και έντιμα.
Το πρόβλημα στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το ίδιο που κατατρέχει σύσσωμη την ελληνική κοινωνία. Αδυνατεί να μπει στο πρόβλημα, να συνδιαλλαγεί με τον εαυτό της, να δει κατάματα την πικρή αλήθεια και να θεαθεί το στραβό της είδωλο στον καθρέφτη. Δεν το κάνουν οι πρόεδροι των ομάδων, εκ των πραγμάτων δεν νοιάζονται οι παίκτες και φυσικά η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα διότι πολύ απλά είναι άπειρη περί τα αθλητικά πράγματα, λειτουργεί ερασιτεχνικά και τελικώς φοβάται το περιβόητο κοινωνικό κόστος.
Πιο εύκολα σπας τη σπονδυλική στήλη των ανέργων, των χαμηλοσυνταξιούχων ή των υπαλλήλων επιβάλλοντάς τους φόρο ακόμα και για τον αέρα που βάζουν στα σπλάχνα τους, παρά να διαλύσεις εν τη γενέσει τους τις τσουκνίδες των γηπέδων. Οσο εύκολο είναι να τις ξεριζώσεις και να μην επιτρέψεις να ξανανθίσουν, άλλο τόσο δύσκολο είναι να κάνεις την προφανή σκέψη πραγματικότητα. Φέτος μόνο το φαινόμενο της εισόδου στους αγωνιστικούς από μαινόμενους οπαδούς τείνει να αποκτήσει τη μορφή κανονικότητας. Αν δεν συμβεί σε κάποιο γήπεδο αρχίζεις να ψάχνεσαι και να αμφιβάλλεις για την αγωνιστική ετοιμότητα των συγκεκριμένων οπαδών.
Οποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει και ό,τι του καπνίσει κάνει. Το πάλαι ποτέ άβατο του αγωνιστικού χώρου από τους μη έχοντες δικαιοδοσία να το πατούν έχει καταστρατηγηθεί πολλάκις και δεν φαίνεται πως υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που θα σταματήσει τους επόμενους να κάνουν ό,τι ακριβώς και οι προηγούμενοι.
Οπαδοί του ΠΑΟ, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και εσχάτως του ΠΑΟΚ διένυσαν το χορτάρι του γηπέδου με μεγαλύτερη πιστότητα απ' ό,τι τα ακριβά αστέρια των ομάδων τους. Ανευ προσπάθειας εμπαιγμού της ποδοσφαιρικής πραγματικότητας (έτσι και αλλιώς το κάνει μόνη της) η ταύτιση οπαδού με την ομάδα του έχει επέλθει στην Ελλάδα με έναν εντελώς καινοφανή τρόπο. Εκεί που έτρεξε προηγουμένως ο παίκτης, τώρα καταπίνει τα χιλιόμετρα ο φρενιασμένος κουκουλοφόρος. Τι πιο άμεσο για να κατανοήσει την προσπάθεια που απαιτείται για να πάρεις ένα ματς;
Οσο οι σύνδεσμοι των οπαδών θα παραμένουν στο απυρόβλητο και ουδείς αποφασίζει να τους βάλει λουκέτο αυτά και ακόμα περισσότερα θα έχουμε στο μέλλον. Οσο οι πρόεδροι θα τελούν υπό καθεστώς κατοχής από τα αφιονισμένα (sic) τόσο ο εναγκαλισμός τους θα είναι ωσαύτως επικίνδυνος με αυτόν του βόα προς το θήραμά του. Οσο οι κυβερνήσεις θα φτιάχνουν νόμους και θα συγκροτούν επιτροπές για την καταπόλεμηση της βίας με τη λογική του γραφιά που δεν ξέρει τι γίνεται έξω ακριβώς από το παράθυρό του τόσο θα αποθρασύνονται τα άγρια μειράκια της εξέδρας.
Τελικά όντως τη σήμερον ημέρα στην Ελλάδα καλύτερα να μιλάς για την επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη, το πυρηνικό ολοκαύτωμα στην Ιαπωνία και την εξαφάνιση του μπλε παπαγάλου στον Αμαζόνιο. Για το ποδόσφαιρο μιλούν μόνο αυτοί που πραγματικά ξέρουν. Οι μπουκαδόροι της μπάλας...
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις