Γεια σου, δικέ μου...

Ο Μίλτος ο Νταλικέρης αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο τον Νίκο Παπάζογλου και ο νους του ταξιδεύει ανάμεσα στους ήχους και τις αναμνήσεις που μας άφησε ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης της ελληνικής μουσικής!

Ραγίζει απόψε η καρδιά και ...θα με συγχωρέσετε. Δεν σκέφτομαι καθόλου ποιος κέρδισε και ποιος έχασε σ΄ αυτή την αγωνιστική κι ας ήταν τελευταία κι ας ήταν όποια θέλει. Όλοι κερδίσαμε όσο ζούσε κι όλοι χάσαμε με το θάνατό του...

Θυμάμαι σαν νά ΄ναι τώρα, τότε που η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη κι η φαντασία πολύχρωμη, εκείνη την άσπρη κασέτα με το σουρεάλ εξώφυλλο του Νίκου με το αστείο καπέλο. «Η εκδίκηση της γυφτιάς», έλεγε το εξώφυλλο και μου την είχε κάνει δώρο ο «Παππούς», ο αγαπημένος ευρυμέτωπος φίλος που -εν τέλει- μου άλλαξε τα ακούσματα, τα κέφια, υπό κάποιο πρίσμα τη ζωή την ίδια. «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», «Τρελή κι αδέσποτη» κι ένας νταλκάς του -πρόσφατα- μακαρίτη του Ρασούλη γινόταν δικός μου, μέσα από τον λυγμό, την ξεχωριστή φωνή, το μέταλλο του Νίκου.

Του λυγμού που έγινε πάθος όταν άκουσα για πρώτη φορά πως «οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», του πάθους που έγινε ψυχή όταν ήρθε το «Χαράτσι» με το διαμάντι του ελληνικού τραγουδιού που λέγεται «Aύγουστος».

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά...

Πώς;

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο www.gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις