Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τα... κουκιά του στοιχήματος, ενώ θυμάται και μία ιστορία από τις αρχές του 1980...
...Εμ, έτσι πείτε μου, να καταλαβαίνω κι εγώ που δεν ξέρω. Ο Μπέος, όσο ανακατεύτηκε στο Αρης-Παναθηναϊκός, αν ανακατεύτηκε, πριν, ή μετά, ή και πριν και μετά, το 'κάνε, όχι επειδή ενδιαφερόταν ποιός θα κερδίσει το ματς, ποιός θα χάσει το ματς, ποιός θα κερδίσει ή θα χάσει απ' το όποιο αποτέλεσμα του ματς. Τον ένοιαζε, μόνο, το στοιχηματικό κέρδος. Ο Κούγιας υπήρξε διαφωτιστικός, έξω απ' τον εισαγγελέα. Τα κουκούτσια είναι όρος για το στοίχημα, όχι για τη διαιτησία.
Ετσι εξηγείται τώρα, δένουν τα κομμάτια ένα-ένα, γιατί εκείνο το Σαββατόβραδο του Μαρινάκη του γύρισε το μάτι, είπε να μη φύγουν απ' το Καραϊσκάκη οι κάμερες, αλλά να περιμένουν, κι έκανε τις δηλώσεις. Το έγκλημα κατά της Ελλάδας δεν ήταν για τη νίκη του Παναθηναϊκού (και την αντίστοιχη χασούρα του ανταγωνιστή Ολυμπιακού) με το ανύπαρκτο πέναλτι. Ηταν για τα δελτία που πήγαν στον κουβά, όσων δόλιων είχαν ποντάρει στο 1-Χ. Αυτό καταγγέλθηκε. Ενα, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου. Κι άλλο ένα, το έγκλημα του Δαλούκα. Το επιμύθιο είναι σαφές.
Οπερ έδει, ευθύς εξαρχής σ' αυτή την ιστορία... έδει, δείξαι. Ο,τι έκανε κυρ-εισαγγελέα μου, αν έκανε, ο Μπέος, το 'κάνε μονάχος, για δικό του λογαριασμό. Για να ξέρει, τι να το παίξει. Ολοι οι άλλοι, γύρω-γύρω, είναι αθώοι του αίματος. Ασχετοι, ανυποψίαστοι, μακάριοι μες στην άγνοιά τους. Οι untouchables. Και στο Τελ-Αβίβ άλλωστε, Μακάμπι-Ολυμπιακός, επίσης αυτή είναι η εξήγηση. Ηθελε να δει, ο Μπέος, προς τα πού κλίνουν οι πιθανότητες. Να 'χει μια από πρώτο χέρι ιδέα, για την τάση των σημείων. Κι έπειτα, να ποντάρει. Κανένα τρίτο μέρος δεν ήθελε να εξυπηρετήσει.
Θυμάμαι πόσο είχα γελάσει, 18 χρονώ παιδί, πρωτοετής στη Νομική Αθηνών, το '82, με την ετυμηγορία ότι εκείνη την απόπειρα ανήθικης προσέγγισης του μπακ του Ηρακλή, του Ορφανίδη, πριν από παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό, την είχε διαπράξει ένας πρόεδρος της Καστοριάς ονόματι Χαλκίδης, κι εκείνος (...δεν θα το πιστέψετε) μονάχος. Κανείς δεν τον είχε βάλει. Ο,τι έκανε, η κούτρα του το κατέβασε και το 'κάνε. Λόγω εποχής, ο Χαλκίδης μάλλον θα ήθελε να ξέρει τι να το παίξει, '80s ήταν, στο ΠΡΟ-ΠΟ.
Γι' αυτό και τον Ορφανίδη που το κατήγγειλε, και σπίλωσε (μεγάλο)υπολήψεις, όταν ήρθε η στιγμή να παίξει στη Λεωφόρο, τον πατούσαν τρεις-τρεις στο κεφάλι κι όλο το γήπεδο έβραζε και κραύγαζε το (καμίας πρωτοτυπίας, που λέει κι ο Αδαμίδης για τη συνθηματολογία των ελληνικών γηπέδων) στιχάκι με την εύκολη ομοιοκαταληξία, -ίδι και -ίδη. Εξάλλου, έχουμε και την πολύ πιο νωπή, για να τρέχουμε τόσο πίσω, ετυμηγορία των "αρμοδίων οργάνων", εδώ του Πειθαρχικού της Φούτμπολ Λιγκ, ότι τα τηλεφωνήματα στον Πουρή τον Σεπτέμβριο τα έκανε ένας Βοιωτός "δημοσιογράφος", δεν θα πιστέψετε τη σύμπτωση, κι αυτός...από μόνος. Για να ξέρει τι να παίξει προφανώς, Τρίκαλα-Λεβαδειακός. Κάπου έξω θα είχε βρει το "2" σε ελκυστική απόδοση κι ήθελε να μυρίσει αν αξίζει το ρίσκο.
Μου έλεγε πριν μερικές ημέρες ο Γρηγοράκης, ο διευθυντής εδώ στο Contra.gr, ότι ξένισε πολύν κόσμο η αρθρογραφική στάση που επέλεξα, έναντι του Μπέου, να τηρήσω. Οτι δεν έδωσα κι εγώ από δω το όποιο κατιτίς μου όπως τόσοι και τόσοι, ακόμη μια εμφατική σπρωξιά στις πολλές, για να τσουλήσει ο Χοντρός σαν βαρέλι προς το πυρ. Πράγματι, ήταν λάθος. Να επανορθώσω, έστω με καθυστέρηση, λοιπόν. Ο Μπέος είναι για το κάγκελο. Ακόμη καλύτερα, μόνον ο Μπέος είναι για το κάγκελο. Κι εκείνοι που αποδεδειγμένα (και κατ' εξοχήν) τον συναναστράφηκαν αυτή τη διετία, το έκαναν απ' την αγαθή πρόθεση να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο. Αλλά...πού να στρώσει, ο Αχιλλέας; Στρώνει ο διάολος; Δεν τον έκαναν παρέα, προς Θεού, επειδή σκέφτηκαν ότι ίσως, με τη συναναστροφή, πολλαπλασιάσουν τις πιθανότητες των ομάδων τους να κατακτήσουν τον τίτλο. Οντως, το ελληνικό ποδόσφαιρο παραήταν, αυτή τη διετία, τυχερό.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις