Καμία παρτίδα και κανένα πρόσχημα δεν έσωσε η Εθνική μας, αμπαλάροντας βαλίτσες για την Κωνσταντινούπολη. Τον «υπεραιωνόβιο ηγεμόνα» του ελληνικού μπάσκετ έσωσε!

Φαντάζομαι τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αποκαμωμένο, με θερμοφόρα στο κεφάλι, αποσβολωμένο με βλέμμα απλανές, εντελώς απροσδιόριστο, να έχει μπροστά του, όσο ποτέ ίσως στις δεκαετίες που διοικεί – απολυταρχικά καταπώς λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι του μπάσκετ και το συνομολογούν μυστικιστικά μέχρι και οι ευνοημένοι από τις αποφάσεις ή εντολές του – την εικόνα του καταρρακωμένη και αποκαθηλωμένη, να πετιέται αίφνης από τον καναπέ σαν ελατήριο, πατώντας ξανά στο έδαφος που έχανε επικίνδυνα κάτω από τα πόδια του και πανηγυρίζοντας τη νίκη-πρόκριση επί της Πολωνίας.

Ο Καλάθης, ο Σλούκας, ο Πρίντεζης, ο air Παπαγιάννης στην 4η περίοδο, το εθνικό ομαδικό φιλότιμο, ο ατομικός εγωισμός των διεθνών, σταμάτησαν τον τυφώνα των αποδοκιμασιών, κυριολεκτικά μια ανάσα προτού παρασύρει και καθαιρέσει τον ισχυρό άνδρα του αθλήματος, από τη «βασιλική πολυθρόνα» που κατέχει από τότε που ήμουνα νιός και ξεκινούσα τη δημοσιογραφία. Και έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε!

Αν η Ελλάδα έβγαινε νοκ άουτ στη Φινλανδία, ο «ηγεμών» δεν θα είχε… τρύπα να κρυφτεί, δεν θα γινόταν πλέον να βασταχτεί στη θέση του!

Είναι τόσα τα λάθη που έχουν προηγηθεί για να γίνει η «επίσημη αγαπημένη» ο… σάκος του μποξ που άναυδοι παρακολουθούσαμε στα προηγούμενα συνεχόμενα χαμένα παιχνίδια, που εφόσον ο κ. Βασιλακόπουλος αγαπάει αυτό το άθλημα – και όχι μόνο δεν έχω αμφιβολία γι’ αυτό, για να μη γίνω άδικος, αλλά είμαι σίγουρος ότι το λατρεύει κιόλας, αφού η ζωή του όλη είναι το μπάσκετ – δεν θα είχε καν το χρόνο να προετοιμάσει εκείνος το έδαφος της διαδοχής του.

Θα έπρεπε να πάρει τα μπογαλάκια του και να αδειάσει τη γωνιά για την επόμενη (επιτέλους) νέα ημέρα του ελληνικού μπάσκετ.

Ύστερα από το παθιασμένο, το πεισμωμένο παιχνίδι των παιδιών κόντρα στην Πολωνία, σ' αυτό το «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς», τη μνημειώδη έκφραση των Σπαρτιατισσών, όταν ξεπροβόδιζαν τους γιους τους σε πόλεμο, "mats game", από τα γνώριμα εδώ που τα λέμε της φυλής μας, κάθε που η μπάλα καίει σαν… λάβα και οι πλάτες ακουμπάν στον τοίχο, τον γεμισμένο με μαχαίρια, η Ελλάδα βρήκε έστω την ύστατη στιγμή το δρόμο για την Κωνσταντινούπολη, επαναφέροντας την ψυχή του Γ. Βασιλακόπουλου στη θέση της, αφού πήγε και ήρθε άπειρες φορές στην Κούλουρη.

Θα πουν ορισμένοι, μέσα στην εθνική ικανοποίηση που τουλάχιστο μαζέψαμε τα κομμάτια και χωρίς να σκοτώσουμε κανένα θηρίο, πετύχαμε τον αρχικό στόχο προώθησης από την 1η στη 2η φάση του Eurobasket, εσύ κάθεσαι και βγάζεις χολή για τον Βασιλακόπουλο!

Αντί να εξάρεις την αγωνιστική αυταπάρνηση των παιδιών του Μίσσα, κοιτάζεις να τα «χώσεις» στον «σωλήνα»!

Το έχω κάνει ήδη. Έχω αναφερθεί στα ψυχικά αποθέματα των Ελλήνων διεθνών. Δίχως αντίρρηση, έτσι όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στην 1η φάση της διοργάνωσης, ήθελε μεγάλα κουράγια, πολλά καντάρια ψυχικών αποθεμάτων και, κυρίως, τη λατρεία στο εθνόσημο όλων αυτών των αθλητών της Εθνικής μπάσκετ για να έρθει εντέλει η πρόκριση.

Δεν… κατάπιαμε καμιά αρκούδα. Την Πολωνία νικήσαμε, που αν ήταν για το ποδόσφαιρο, η πλειονότητα των Ελλήνων φιλάθλων θα γνωρίζαμε από δαύτους τον Λεβαντόφκσι, τον Μίλικκ και 2-3 άλλους. Μπασκετικά, ανάθεμα κι αν ήξερε έναν παίκτη τους ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής που παρακολούθησε το ματς.

Έτσι όπως είχαμε δώσει όμως δικαιώματα σε… κάθε πικραμένο να κάνει «παρέλαση» μέσα στη ρακέτα μας, να χαίρεται που παίζαμε άμυνα με τα μάτια και στο τέλος να πανηγυρίζει νίκη σε βάρος μας, δεν ήθελε πολύ να συσταθεί το κουαρτέτο του μεγάλου κάζο. Στην αλυσίδα των αποτυχιών κόντρα σε Γαλλία, Σλοβενία, Φινλανδία, να ερχόταν στη σειρά, ως φυσική συνέπεια των τραγικών εμφανίσεων της Εθνικής μας και ο κρίκος της «κατραπακιάς» από τους Πολωνούς.

Επομένως, δεν είναι για να θριαμβολογούμε βέβαια αφού δεν πρόκειται για επιτυχία ή κατόρθωμα η πρόκριση στη β' φάση του θεσμού, είναι όμως σημαντικό γεγονός ότι τα καταφέραμε να συνεχίσουμε να παίζουμε στο θεσμό, υπό τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί.

Και για να μην… ξεχνιόμαστε με τον κ. Βασιλακόπουλο, το… αυτονόητο μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο και να πάμε στη Φινλανδία, δεν σβήνει με το σφουγγάρι την κιμωλία από τον μαυροπίνακα για τα «εγκλήματα» που προηγήθηκαν στην πλάτη της ελληνικής εθνικής ομάδας.

Μιας ομάδας που:

- Καθυστέρησε υπερβολικά να «βρει» κόουτς. Δεν εξετάζω και δεν είμαι εγώ τουλάχιστον ο «ειδικός» να κρίνω αν ο Κώστας Μίσσας έκανε για αυτή τη θέση. Ο φίλος μου ο Γιώργος ο Σιγάλας, τον άκουσα το πρωί στον Sport FM να λέει ότι μπορεί ο εκλέκτορας της Εθνικής να είναι χρήσιμος από χίλια δύο άλλα πόστα στην Εθνική, αλλά όχι για την προετοιμασία και το κοουτσάρισμα της και το σέβομαι ως άποψη. Γιατί ο «Ράμπο» έχει – και δικαιούται να έχει – γνώμη για την Εθνική και το μπασκετικό στερέωμα και εξ όσων γνωρίζω το χαρακτήρα του, είναι ακριβοδίκαιος και άτεγκτος, όσο δεν φαντάζονται μερικοί μερικοί από την Ομοσπονδία.

- Όταν τον «βρήκε» τέλος πάντων τον κόουτς Μίσσα, τον είχε από πριν… αποδομήσει ο ίδιος ο αναθέτης του έργου, Γιώργος Βασιλακόπουλος, με εκείνη την αλήστου μνήμης ερώτηση-απάντηση σε δημοσιογράφο, Ιούνιο μήνα, κάπου κοντά 2 μήνες πριν από το πρώτο τζάμπολ του Eurobasket: «Μια ομάδα ξεκινάει από τους παίκτες. Παίκτες έχουμε. Αν εσείς είστε διαθέσιμος (προς τον δημοσιογράφο) ελάτε να το συζητήσουμε»… Λίγο μετά ανακοινωνόταν ο Κ. Μίσσας, που όμως… αφού έχουμε παίκτες, προς τι ο ρόλος και η παρουσία του! Ε; Εδώ ο καθείς μπορεί να κοουτσάρει με «αυτόματο πιλότο» την Εθνική, σύμφωνα με τον κ. Βασιλακόπουλο, ο οποίος επειδή προφανώς κινεί τα νήματα του ελληνικού μπάσκετ από τις κουΐντες, αρέσκεται στο να τους βλέπει όλους στα μάτια του σαν μαριονέτες!

- Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που κατά τη γνώμη των μπασκετανθρώπων θα ήταν ο καταλληλότερος κόουτς για την Εθνική, δεν επέστρεψε στο πόστο του Ομοσπονδιακού, γιατί, λέει, ο Βασιλακόπουλος δεν τον γουστάρει (πια). Εγωισμός λοιπόν. Ατομικός. Προσωπική αντιδικία, μπιλιάρδο στην πλάτη του εθνικού συγκροτήματος. Από τον ηγέτη του αθλήματος που κατά τα άλλα πασχίζει γι αυτό!

- Διαλαλούσαν Βασιλακόπουλος και οι συν αυτώ, το εξής ανήκουστο, προτού καν ταξιδέψει το εθνικό μας συγκρότημα για τις πρώτες μάχες της Φινλανδίας, ότι «πάμε για μετάλλιο»! Σε μια τέτοια διοργάνωση, λέγονται τέτοιες φανφάρες; Πόσο παραπλανητικά ερασιτεχνικές, αλήθεια!

- Για τον Γιάννη τον Αντετοκούνμπο ήξερε όλο το Μιλγουόκι, υπερατλαντικά, ότι δεν θα πάει στο Eurobasket και μόνο στη δικιά μας Ομοσπονδία μπάσκετ της ήρθε… κεραυνός εν αιθρία κατακούτελα! Μα είναι δυνατόν! Άλλος ερασιτεχνισμός. Χειρότερος. Πολύ πιο σοβαρός.

Κι αυτά είναι κεφαλαιώδη, ωστόσο μόνο κάποια ολίγα από τα εγκληματικά σφάλματα της διοίκησης Βασιλακόπουλου, που επιμένει απροκάλυπτα σε πολλές περιπτώσεις να εφαρμόζει το «διαίρει και βασίλευε» στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκει, άνηκε, θα σας γελάσω, τον υπηρέτησε (και δικαίωμα του, για άλλο το αναφέρω) πάντως – και προωθήθηκε έχοντάς τον άρμα του, όποτε χρειάστηκε - για πολλά χρόνια ο κ. Βασιλακόπουλος, είχε πει το 1981, σε μια από τις πολλές ατάκες του που δεν ξεχνιούνται ποτέ, απευθυνόμενος στη Δεξιά του προέδρου της, Γιώργου Ράλλη τότε: «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».

Είτε χωρίς, είτε με την πρόκριση με την ψυχή στα δόντια, στην Κωνσταντινούπολη…
 

Δημοσθένης Καρμοίρης Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS