Ο λίγος, ο μουσαντένιος προπονητής και το «καταθλιπτικό» αποτέλεσμά του

Μας ξεγέλασε, μας παρέσυρε, μας «παραμύθιασε», μας αποκοίμισε με τα ψέματα περί «θαυματουργής ικανότητας» να καταφέρνει καλοκαιρινές προκρίσεις και άντε τώρα να ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη της πραγματικότητας.

Άμα τα βάλεις κάτω τα πράγματα, τώρα που η αλήθεια λάμπει και η γύμνια της ομάδας αποκαλύπτεται αδιάψευστα μέσα από τα… αλυσιδωτά «striptease» αποτυχημένων αγώνων της, δύο ματς, δύο 90άλεπτα έκανα καλά ο Ολυμπιακός όσο είχε ο Χάσι τα ηνία. Με την Παρτίζαν στο Βελιγράδι και την Ριέκα στο Καραϊσκάκη. Αυτά ήταν τα μοναδικά παιχνίδια που έπαιξε μπάλα ο Ολυμπιακός.

Και χάρη σ’ αυτές (και μόνο) τις εμφανίσεις, με τα αποτελέσματα που πήραν οι πρωταθλητές, ξαναμπήκαν σε τροχιά Champions League, με τα «λάφυρα» των 30 εκατομμυρίων από τους Ομίλους.

Μια «λεία», που μαζί με όλους τους άλλους – εκτός, οφείλω να το ομολογήσω, από αρκετούς που διαφωνούσαν ούτως ή άλλως με την επιλογή του Αλβανού τεχνικού, δογματικά και προκατειλημμένα και περισσότερο λόγω της… καταγωγής του και όχι επιχειρηματολογώντας, με πειστικές αποδείξεις, αλλά τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας τούτη τη στιγμή – προκάλεσε στρεβλές εντυπώσεις στη διοίκηση και τον ίδιο τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, ο οποίος εμπιστεύθηκε έναν «μουσαντένιο» (επιεικώς τον αποκαλώ κατ’ αυτό τον τρόπο, για να μην τον πω «τσαρλατάνο» και πέσει βαρύ) προπονητή, παραπάνω από οποιονδήποτε άλλο προκάτοχο του, υλοποιώντας του κάθε θέληση, κάνοντάς του όλα τα χατίρια.

Και ορίστε το αποτέλεσμα. Μια ομάδα που από αγώνα σε αγώνα αντί να αλλάζει, να βελτιώνεται, να ανακάμπτει, γίνεται ακόμα πιο προβληματική, χειρότερη από ότι ήταν πριν!

Μια ομάδα που σου δίνει την αίσθηση, για κάπου 60 λεπτά στο ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ και ιδιαίτερα, μετέπειτα, με την Γιουβέντους στην Ιταλία, ότι ένας κουβάς παγωμένο νερό θα την αφυπνίσει, θα την επαναφέρει στην πραγματικότητα, θα την κάνει να ξαναθυμηθεί ποια είναι, πού βρίσκεται και τι γυρεύει!

Είναι αυτό το περιβόητο restart, που όλο το καρτεράς, όλο νομίζεις ότι έρχεται, αλλά όλο στο ίδιο έργο… θρίλερ και ατελείωτου τρόμου, θεατής, παραμένεις!

Πρώτα η Λαμία, μετά η Ξάνθη, ύστερα ο Αστέρας Τρίπολης, τώρα ο Ατρόμητος και ποιος ξέρει μετά, όσο αυτός ο Ολυμπιακός «μυρίζει αρρώστια» από μίλια μακριά.

Το θείο δώρο της διακοπής

Ευτυχώς που έρχεται η διακοπή του πρωταθλήματος, ούτε παραγγελία να το είχε κάνει αυτό το break ο Λεμονής. «Θεόσταλτο» του… βρίσκεται στα πόδια.

Όχι πως θα έχει τη δυνατότητα να κάνει ουσιαστική αγωνιστική-προπονητική δουλειά της προκοπής, με τόσους διεθνείς που θα πάρουν το δρόμο για τις πατρίδες τους αδειάζοντας την «κοινωνία Ρέντη».

Παίρνει το χρόνο του όμως, έχει μια μικρή πολυτέλεια να σκεφτεί, να ζυγίσει, να σχεδιάσει καλύτερα, χωρίς την πίεση των αγώνων, την επόμενη μέρα. Να βρει το κρυμμένο κουμπί της «επανεκκίνησης», που όπως αποδεικνύεται έχει περισσότερο ψυχικά αίτια παρά αγωνιστικά.

Κατά τη γνώμη μου ο Ολυμπιακός πάσχει αυτή την εποχή από… ποδοσφαιρική κατάθλιψη. Γι’ αυτό και είναι ανορεκτικός.

Ο κόσμος βλέπει τα χάλια, τη δυστοκία, το μπλοκάρισμα, το σάστισμα των παικτών και θεωρεί ότι δεν θέλουν!

Πως δεν νοιάζονται, ότι είναι αδιάφοροι, ότι βαριούνται, ότι δεν δίνουν δεκάρα. Κάποιοι άλλοι τους βαφτίζουν «μισθοφόρους», ξένους προς τη φανέλα, την ιστορία, το έμβλημα, τη νοοτροπία και ορισμένοι ακόμα τους ακυρώνουν ως αξίες, ως ποδοσφαιρικές προσωπικότητες.

Πραγματικά, βλέποντας τον Ολυμπιακό του Τορίνο, που ήταν εντελώς άλλη ομάδα με εκείνη που παρουσιάζεται στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος, γεννώνται υπόνοιες ότι οι παίκτες όταν θέλουν, παίζουν! Ότι επιλέγουν ματς και διοργανώσεις, ότι κόπτονται μονάχα για το τομάρι τους και εμφάνιση σαν αυτή με την Γιουβέντους την πραγματοποίησαν για να «δειχτούν» στο εξωτερικό.

Να τους δουν τα «ξένα μάτια» και να σπείρουν το ατομικό χωράφι τους για να είναι έτοιμοι να θερίσουν την επόμενη μεταγραφή.

Πιθανώς και να έχει μια άλφα δόση αλήθειας για ορισμένους παίκτες όλη αυτή η εξήγηση και προφανώς από εκεί προέρχεται και το οργίλο ύφος Μαρινάκη μετά το ματς της Κυριακής στα αποδυτήρια της ομάδας, ως χαρακτηριστική έκφραση δυσφορίας του συνόλου της διοίκησης της ΠΑΕ για την στάση και την αγωνιστική συμπεριφορά ορισμένων ποδοσφαιριστών. Μεμονωμένα αυτό δεν θα αργήσει να το βρει η… υπηρεσία. Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθούν οι όποιοι τεμπέληδες, οι «φυγόπονοι», οι «ατσαλάκωτοι».

Εγώ πάντως δεν νομίζω ότι η γιατρειά θα πρέπει να αναζητηθεί σε ατομικό επίπεδο και να γράψει το ποινολόγιο.

Θεωρώ ότι το πρόβλημα αυτή την ώρα στον Ολυμπιακό δεν είναι ο Καπίνο, ο Φορτούνης, ο Καρσελά ή ο Ζιλέ και ο Τζούρτζεβιτς, που τα περασμένα χρόνια σκόραρε κατά ριπάς στο Βελιγράδι και από τότε που έχει βάλει τα ερυθρόλευκα – εκτός του ότι δεν του σερβίρουν πάσες για να βρει δίχτυα ο άνθρωπος – έχει… τσακωθεί με το γκολ όποτε τέλος πάντων του δόθηκε η ευκαιρία να καθαρίσει για την ομάδα!

Έχει μεν εξατομικευμένες ευθύνες η κατάσταση και δεν το αντικρούσει κανείς αυτό, όμως είναι τόσο γενικευμένο το πρόβλημα, που δεν θέλει και πολύ παίδεμα για να αντιληφθεί κανείς ότι το μείζον θέμα είναι το οικτρό ψυχολογικό status της ομάδας.

Γι’ αυτό και όταν ο Ολυμπιακός καλείται να αποδείξει πόσο κυρίαρχος, νικητής μπορεί και πρέπει να είναι στο γήπεδο, αποτυγχάνει παταγωδώς.

Με τους «μικρούς» που τον κλειδώνουν στο Φάληρο και πέρασε μήνας που δεν έχει σταυρώσει νίκη ως γηπεδούχος (με εξαίρεση το Κύπελλο με τον Αστέρα κι αυτή με το στανιό ήρθε!), με την ΑΕΚ, όταν με τα δύο γκολ προβάδισμα και τις ανάσες τελειωμένες από τις αναθεματισμένες προπονήσεις του Χάσι, δεν πίστευε ότι θα «καθάριζε» πανηγυρικά την μπουγάδα στο ντέρμπι και πήγε και κλείστηκε, περιμένοντας παθητικά και μοιρολατρικά όσα ακολούθησαν.

Στο Champions League, με αντίπαλο την περσινή φιναλίστ του θεσμού στην «κατοικία» της και με όσα εις βάρος τους είχαν προηγηθεί στην Ελλάδα, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Ο βρεμένος δεν τη φοβάται τη βροχή.

Έπαιξαν άνετα, χωρίς ψυχολογικά βαρίδια και απέδωσαν όσο καλά ξέρουν και μπορούν.

Μερικά 24ωρα αργότερα, κόντρα στον Ατρόμητο, οι ίδιοι παίκτες έπρεπε να ξαναγίνουν πρωταγωνιστές. Τους ξανάπεσε «βαρύ» το φορτίο και όπως αποδείχθηκε ασήκωτο.

Αυτή την περίοδο ο Ολυμπιακός δεν έχει πέσει απλά αγωνιστικά. Τον μίκρυνε ψυχολογικά ο «λίγος» Χάσι!

Κι άντε τώρα να τους γυρέψεις τα ρέστα…

*** ΠΑΝΤΩΣ και φέτος τα ίδια με πέρυσι φαίνονται τα πράγματα. Που ο Ολυμπιακός τους χαρίζει το πρωτάθλημα και οι άλλοι δείχνουν ανίκανοι να του το πάρουν. Ότι κάνουν, μέχρι να ξυπνήσει το θηρίο. Μετά; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…

*** ΕΤΣΙ ΝΑ ΣΕ ΧΑΡΩ Γιώργο Σαββίδη. Για να μην τρελαίνονται ορισμένα άρρωστα μυαλά. Πάνω από όλα ο άνθρωπος και η ανθρωπιά. Το ποδόσφαιρο και η αντιπαλότητα του ας αντιληφθούμε ότι είναι για να έχουμε να λέμε. Να χαιρόμαστε, να λυπόμαστε. Ως εκεί. Και για λίγο.

Η υγεία, η ζωή και ο άνθρωπος είναι μπροστά. Κάθε άλλο, πίσω. Και ειδικότερα η μπάλα… ουρά!