Σαν χθες πριν 30 χρόνια ο Παναθηναϊκός καθάριζε με γκολ του Σαραβάκου στο ΟΑΚΑ την Γιουβέντους, κάνοντας για μια ακόμα φορά όλη την Ευρώπη να παραμιλάει για αυτή την ομάδα με τα πράσινα και το τριφύλλι στο στήθος. Σαν χθες... τριάντα χρόνια μετά τον θρίαμβο επί της Γιουβέντους, ο Πναθηναϊκός (;) πανηγυρίζει, γιατί έπαιξε, λέει, ένα ημίχρονο μπάλα και... κατάφερε να μην χάσει (!!!) από την νεοφώτιστη στην Σούπερ Λίγκ Λαμία.

Είχε προηγηθεί άλλη μια... μαγική εβδομάδα, στην διάρκεια της οποίας ο Παναθηναϊκός (;) πανηγύριζε, γιατί... κατάφερε μέσα στο γήπεδό του να κερδίσει μια από τις χειρότερες ομάδες του πρωταθλήματος στο τελευταίο λεπτό.

Είναι το τραγικό αποτέλεσμα της μετάλλαξης που συζητούσαμε και στο προηγούμενο άρθρο. Την μετάλλαξη του «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ» που εκφυλίστηκε σε μια... «μαχητική ψυχή».

Μια «μαχητική ψυχή» που θα πανηγυρίζει τις νίκες και τις ισοπαλίες με τις Λάρισες και τις Λαμίες σαν να πρόκειται για το μέγα και τρομερό κατόρθωμα και που όταν κερδίζει και κανά σοβαρό παιχνίδι, το αντιμετωπίζει σαν ο σύγχρονος... φονέας των γιγάντων.

Και το μεγάλο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό είναι αυτό.

Το ότι οι ίδιοι οι άνθρωποί του και αυτοί που υποτίθεται τον στηρίζουν και υπόσχονται να τον «κρατήσουν», έχουν κάτι άλλο στο νου τους, απ’ αυτό που έχουμε μάθει και έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια να ονομάζουμε Παναθηναϊκό.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης λοιπόν, αδίκησε και τον εαυτό του και τους παίκτες του, όταν δήλωσε μετά το παιχνίδι πως για το πρώτο ημίχρονο πρέπει να νιώθουν όλοι ντροπή. Και τον αδίκησε γιατί ακριβώς και αυτός, παρ’ όσα έζησε σαν ποδοσφαιριστής αυτής της ομάδας, παρασυρμένος ίσως από την γενικότερη κατάσταση στον Πναθηναϊκό έκανε ένα σημαντικό λάθος.

Δεν ήταν το πρόβλημα και η ντροπή Μαρίνο, το ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε σαν μεγάλη ομάδα στο πρώτο ημίχρονο. Το πρόβλημα και η ντροπή, είναι ότι αυτός ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια μεγάλη ομάδα και για την ακρίβεια έχει πάψει εδώ και αρκετό καιρό να είναι και κυρίως να νιώθει και να συμπεριφέρεται σαν μεγάλη ομάδα.

Το ότι η ισοφάριση του Μολίνς και το δοκάρι που είχε στην συνέχεια, ήταν η αφορμή για να ξεχυθεί ένας ακόμα ποταμός σαχλαμάρας και αντιποδοσφαιρικής προσέγγισης ΚΑΙ αυτού του παιχνιδιού, δεν αλλάζει την ουσία.

Διάβασα και άκουσα ήδη, για φοβερό και τρομερό παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο.

Δεν ξέρω που το είδαν και τι εννοούνε με το «φοβερό και τρομερό».

Προσπαθώ όμως να κάνω την σούμα και να βρω, τι ακριβώς πετύχαμε με αυτό το «φοβερό και τρομερό» παιχνίδι κόντρα στην νεοφώτιστη Λαμία και η μνήμη μου σταματάει σε μια ανούσια κατοχή μπάλας χωρίς ουσιαστικά ευκαιρίες ή δημιουργίες ευκαιριών, στο γκολ του Μολίνς και στην μοναδική ευκαιρία που χάθηκε από ατυχία στο δοκάρι του ίδιου στις καθυστερήσεις.

Αν ξεχνάω κάτι φοβερό και τρομερό επίσης, ανάλογο δηλαδή της εμφάνισης του Παναθηναϊκού όπως λένε όλοι, να με συμπαθάτε, συμπληρώστε το, αλλά δεν νομίζω στην σούμα να βγάζει πάνω από μια-δυο ακόμα περιπτώσεις.

Τώρα αν με ένα τόσο «φοβερό και τρομερό» ημίχρονο απλά καταφέραμε να ισοφαρίσουμε την... Λαμία πέντε λεπτά πριν από την λήξη, τότε μάλλον κάτι έχουμε χάσει συνολικά.

Και από το τι σημαίνει –ή έστω τι σήμαινε Παναθηναϊκός- και από το τι εννούμε «φοβερός και τρομερός» στο ποδόσφαιρο και απ’ όλα.

Αλλά δυστυχώς, το πρόβλημα δεν είναι ότι απλά, κάτι έχουμε χάσει.

Αυτό είναι το δεδομένο.

Το πρόβλημα είναι, ότι επειδή ακριβώς υπάρχει αυτό το δεδομένο, τον Παναθηναϊκό πλέον τον αντιμετωπίζουν σαν μικρή ομάδα, πρώτα και κύρια οι άνθρωποί του, αυτοί που τον εκπροσωπούν κι αυτοί που ανήκουν στον λεγόμενο «στενό πυρήνα» των κουμανταδόρων του συλλόγου.

Παίρνουμε κάθε φορά το αποτέλεσμα ή ένα εικοσάλεπτο απ’ όλο το παιχνίδι και με βάση αυτά προσαρμόζουμε συμπεράσματα και αναλύσεις εκεί που θέλουμε.

Με την Λάρισα μίλησε η... μαχητική ψυχή, λέει, καθώς και τα λόγια του Ουζουνίδη πριν το παιχνίδι που πόρωσαν τους παίκτες.

Να υποθέσω λοιπόν ότι στην Λαμία ο Παναθηναϊκός=μαχητική ψυχή, πήγε λειψός και για την ακρίβεια... μισός; Ότι κάτι από τα δύο, ή η... ψυχή ή η... μαχητική, κόλλησαν κάπου στα διόδια και δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο γήπεδο;

Ή να υποθέσω επίσης πως αυτή τη φορά ή ο Ουζουνίδης δεν... πόρωσε τους παίκτες του με την ομιλία του, ή η ομιλία του πριν το παιχνίδι δεν ήταν τόσο... καλή και αποτελεσματική όσο πριν την Λάρισα.

Λυπάμαι, αλλά για ακόμα φορά, το ποδόσφαιρο, η λογική και οι κανόνες του και η ουσία του, πάνε περίπατο ή εξαφανίζονται μέσα στο ορυμαγδό της σαχλαμάρας και της αντιποδοσφαιρικής ουσιαστικά ψευτοεπικοινωνιακής πολιτικής της «συστοιχίας» που κάνει κουμάντο στον Παναθηναϊκό.

Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά, το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός έκανε απλά ένα κακό πρώτο ημίχρονο.

Το πρόβλημα είναι, ότι ο Παναθηναϊκός και σ’ αυτό το ημίχρονο αλλά και στο δεύτερο, κινήθηκε σε γενικές γραμμές στα επίπεδα απόδοσης που έχει κινηθεί μέχρι τώρα και με βάση τα οποία τα αποτελέσματα που έχει πάρει είναι τραγικά.

Με κάποια δεκάλεπτα λίγο κάτω από τον μέσο όρο, κάποια άλλα στο επίπεδο του μέσου όρου και κάποια τέλος λίγο πιο πάνω από τον μέσο όρο.

Και για του λόγου το αληθές, εγώ αφήνω το πρώτο ημίχρονο και πιάνω το δεύτερο, το... καλό, το... φοβερό και τρομερό... το καλύτερο φετινό 45λεπτο του Πανθηναϊκού όπως λένε όλοι.

Μπορεί να μου πει κάποιος, με εξαίρεση τον φιλότιμο και έντιμο Μολίνς, ένα ακόμα παίκτη του Παναθηναϊκού του οποίου την απόδοση «θυμάται» σαν εντυπωσιακή σ’ αυτό το ημίχρονο;

Μπορεί ίσως να μου πει αν «θυμάται» κάποια ατομική ενέργεια, κάποιο εντυπωσιακό συνδυασμό που του έμεινε απ’ αυτό το τρομερό και φοβερό δεύτερο ημίχρονο;

Πως ακριβώς κάνει ένα «φοβερό και τρομερό» 45λεπτο μια ομάδα –μεγάλη κιόλας υποτιθεται απέναντι σε μια νεοφώτιστη στην κατηγορία- όταν δεν έχει ούτε ένα σχεδόν βασικό της στέλεχος που να ξεχώρισε, ή δεν έχει στιγμές που να μένουν μετά το παιχνίδι, αλλά απλά μια πίεση από το 45’ μέχρι το 65’, μετά ένα αλαλούμ με τα συστήματα να αλλάζουν κάθε πέντε λεπτά μέσα στο γήπεδο και τέλος δυο φάσεις (γκολ και δοκάρι) στα τελευταία πέντε λεπτά;

Πως ρε παιδιά;

Παίζεται το ποδόσφαιρο στον Παναθηναϊκό με κάποιο άλλο τρόπο εκτός απ’ αυτόν που το παίζουν όλες οι ομάδες του κόσμου και ξέρουμε όλοι, δηλαδή να παίζεται από τους παίκτες μέσα στο γήπεδο;

Υπάρχει κάποια... θεϊκή παρέμβαση, κάποιο... αόρατο χέρι, κάποια... μεταφυσική δύναμη, που αναλαμβάνουν δράση ερήμην των παικτών και μετατρέπουν ένα παιχνίδι στο οποίο οι ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν στην πλειοψηφία τους είναι σε μέτρια έως κακή μέρα, σε «φοβερό και τρομερό» και σε... μεγάλη εμφάνιση;

Θα έλεγα, λίγο σεβασμό επιτέλους.

Λίγο σεβασμό και στον Παναθηναϊκό και στο ποδόσφαιρο.

Η συγκεκριμένη λέξη όμως, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της σύγχρονης Παναθηναϊκοφροσύνης, οπότε δεν έχει και κανένα νόημα να την επικαλεστώ.

Αλλά εν πάσει περιπτώσει και για να τελειώνουμε, διαλύσατε, μικρύνατε, ασελγήσατε, κατακρεουργήσατε τον Παναθηναϊκό. Το έρμο το... ποδόσφαιρο τι σας έφταιξε και του κάνετε τα... ίδια;