Και τώρα τι έγινε; Πού τ΄ αφήσαμε; Με τη λογική που λένε κάποιοι ότι θα πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, με την ίδια λογική γιατί να μην το πάρει ο Παναθηναϊκός; Έναν πόντο πίσω είναι τώρα από τον Ολυμπιακό και αν δεν είχε ξεκινήσει με μείον 2 βαθμούς, θα ήταν τώρα και έναν βαθμό μπροστά...
Μην παραμυθιάζεστε, λοιπόν, καμιά αγωνιστική διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ τους. Τα ίδια σκ@@ά είναι και οι δύο. Και το ποίημα ότι ο σημερινός Ολυμπιακός έχει καλύτερους παίκτες από τον Παναθηναϊκό, πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Στην ίδια χύτρα βράζουν όλοι τους. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι εύρωστος οικονομικά, ενώ ο Παναθηναϊκός είναι διακονιάρης και έχει βγει στη ζητιανιά...
Και αν αυτό αποτελεί ντροπή για τον Παναθηναϊκό, άλλη τόση ντροπή είναι και για τον Ολυμπιακό. Που δεν εκμεταλλεύεται την οικονομική του ευρωστία και κοροϊδεύει όχι μόνο τον κόσμο του, αλλά και τον εαυτό του...
Χθες ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός ήθελε και επιζητούσε περισσότερο τη νίκη από τους Ερυθρόλευκους. Χωρίς να παίξει καμιά σπουδαία μπάλα, ήταν πιο δυνατός, πιο παθιασμένος και πιο δημιουργικός. Ο Ολυμπιακός για 80 λεπτά βολόδερνε και έδειχνε χαμένος στο διάστημα. Μόνο στα τελευταία 10 λεπτά που ο Παναθηναϊκός γύρισε και κλείστηκε πίσω για να κρατήσει το 1-0, τότε ο Ολυμπιακός έγινε κάπως επικίνδυνος. Αλλά ο τρόπος που προσπαθούσε να φτάσει στην ισοφάριση θύμιζε αλάνα και παιδική χαρά. Ε, οπ, καμινάδα στην καμινάδα, μπας και μέσα στην αναμπουμπούλα μπορέσει να πετύχει το γκολ.
Ένα είναι επίσης σίγουρο. Ο Ουζουνίδης ήταν πιο διορατικός και πιο ενεργοποιημένος από τον Λεμονή. Η τακτική του ήταν καλύτερη, διαχειρίστηκε καλύτερα το ματς και οι αλλαγές που έκανε ήταν στο σωστό χρόνο. Αντίθετα, ο Τάκαρος κοιμήθηκε στον πάγκο και κανένας δεν τον σκούντησε για να τον ξυπνήσει.
Ενώ έβλεπε ότι μπροστά ο Πάρντο, ο Ανδρούτσος και ειδικά ο Εμενίκε ήταν για το γάιδαρο καβάλα, ενώ έβλεπε ότι ο Οφόε για πρώτη φορά δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, ενώ έβλεπε ότι από την πλευρά του Ομάρ και του Κούτρη, ο Λουντ, ο Χουλτ και ο Βιγιφάνες έκαναν γάμους και βαφτίσια, αυτός έμενε αδρανής. Αργά, πολύ αργά αποφάσισε να βάλει τον Ανσαριφάρντ. Ο Ιρανός ήταν ο μόνος που απείλησε στο τέλος την άμυνα του Παναθηναϊκού.