Υπάρχει ένα εκπληκτικό οργανικό κομμάτι του Μάνου Χατζιδάκη με τον Γιώργο Ζαμπέτα στην εκτέλεση, με τίτλο «η μελαγχολία της ευτυχίας». Πριν αρχίσετε να συζητάτε και να συζητάμε στο γνωστό... τέμπο για τον Παναθηναϊκό και την μεγάλη νίκη του επί του Ολυμπιακού, κάντε ένα κόπο να μπείτε στο youtube και να το ακούσετε.

Η ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που βγάζει αυτό το κομμάτι, είναι ακριβώς η ατμόσφαιρα και συναισθήματα που έχει αυτή την στιγμή η συντριπτκή πλειοψηφία των οπαδών του Παναθηναϊκού. Κι αν όχι η συντριπτική, τουλάχιστον σίγουρα εκείνο το κομμάτι τους, που «εκεί που έχει ταξιδέψει αυτό... δεν πήγε κανείς», εκείνο το κομμάτι που έζησε, γνώρισε και ένιωσε τι σημαίνει και τι ήταν ο Παναθηναϊκός.

Δεν πρόκειται ούτε για παρελθοντολογία, ούτε για τίποτε απ’ όσα ίσως σπεύσουν να πουν οι... καιροφυλακτούντες ιντερνετικοί φρουροί της... Παναθηναϊκοφροσύνης. Πρόκειται για το απόλυτα λογικό συναίσθημα του καθενός που έχει πλήρη συνείδηση και για το τι ήταν ο Παναθηναϊκός, τι δύναμη, αίγλη κι μεγαλωσύνη έβγαζε πάντα αυτή η ομάδα και για το τι θα μπορούσε να είναι ακόμα και σήμερα με τους αντιπάλους και ανταγωνιστές που έχει, αν δεν είχαν «επέμβει» οι δυνάμεις... σωτηρίας και προστασίας του.

Και μια και το αρχίσαμε έτσι το πράγμα μέσα στον... λυρισμό και τις... ευαισθησίες, ένα ακόμα πράγμα στο ίδιο κλίμα.

Αν ρωτήσετε του πιλότους, θα σας πουν ότι τα αεροπλάνα και ειδικά όταν πετούν σε πολύ μεγάλο ύψος, δεν πέφτουν βολίδα κάτω αν τυχόν και τους τελειώσουν τα καύσιμα. Συνεχίζουν ακόμα να πετούν με τα λεγόμενα... αέρια των καυσίμων που είχαν στις δεξαμενές τους. Με καθοδική πορεία βέβαια που την νιώθεις άμεσα, αλλά πάντως... πετούν. Είναι αυτό το διάστημα που η ανάγκη της επιβίωσης σου τροφοδοτεί την ελπίδα ότι τελικά κάτι θα γίνει και το μοιραίο θα αποφευχθεί, αλλά που δυστυχώς όσο κι αν κρατήσει, το μοιραίο δεν αποφεύγεται αν με ένα...μαγικό τρόπο δεν ξαναμπούν καύσιμα στους κινητήρες.

Αυτό ακριβώς ζούμε στον Παναθηναϊκό αυτόν τον καιρό. Μια ομάδα που... πέταγε σε απίστευτα ύψη και ξέμεινε ξαφνικά από τα καύσιμα της ιστορίας, του ονόματός της, της φανέλλας και του μεγέθους που είχε. Μια ομάδα, ένα σύλλογο αν θέλετε που δεν έχει πια καύσιμα, αλλά που συνεχίζει να στέκεται κα να υπάρχει χάρις στα αέρια από τα καύσιμα της πάνω από 100 χρόνια ιστορίας της, της φανέλλας, του γηπέδου της και της αίσθησης που δημιουργεί σε όλους ακόμα το... συναπάντημα μαζί της ακόμα και όταν έχει πάρει ήδη καθοδκή κλίση.

Και για να περάσουμε από τον... λυρισμό και τις... μεταφορές στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς έγινε και το Σάββτο το βράδυ στην Λεωφόρο.

Ο Ολυμπιακός συναπαντήθηκε με την φανέλλα, το όνομα, την ιστορία και τον κόσμο αυτού του τεράστιου μεγέθους που εκπροσωπούσαν κάποτε όλα αυτά, του Παναθηναϊκού δηλαδή. Και έτσι σε συνδυασμό με την κατάστασή του αυτή την στιγμή, υποτάχθηκε αμαχητί στο ασφυκτικό κλίμα που δημιούργησε όλη αυτή η αίσθηση.

Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο, ακόμα και όταν την μπάλλα την είχε ο Ολυμπιακός, η αίσθηση που σου δινόταν στο παιχνίδι, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός δεν υπήρχε περίπτωση όχι απλά να μην φύγε νικημένος από την Λεωφόρο, αλλά να μην κερδίσει κιόλας.

Κι αυτό δεν ήρθε σαν αποτέλεσμα μόνο της αίσθησης που προκαλούσε η Λεωφόρος και η φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά ήρθε σαν αποτέλεσμα και του καθαρά ποδοσφαιρικού κομματιού της ιστορίας.

Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε πλήρως μέσα στο γήπεδο, ακριβώς γιατί κατάφερε να κυριαρχήσει στον πιο νευραλγικό χώρο του, στον χώρο δηλαδή της μεσαίας γραμμής.

Καθώς ο Παναθηνϊκός πήρε από το πρώτο λεπτό το κέντρο, εκεί όπου Κουρμπέλης, Σιλά, Χίλιεμακ είχαν σαν μοναδικό αντίπαλο τον Φορτούνη και είχαν και τις βοήθειες από τους Λουντ και Βιγιαφάνες, που θεωρητικά ήταν πλάγιοι, αλλά ουσιαστικά λειτούργησαν σαν τέταρτος και πέμπτος μέσος αντίστοιχα, βοηθώντας έτσι στην υπεροπλία και την κυριαρχία στον χώρο αυτό.

Και η λογική του ποδοσφαίρου, λέει, ότι σε τέτοια ματς, αυτός που αποκτάει υπεροπλία και κυριαρχία στο χώρο της μεσαίας γραμμής, θα πρέπει να αυτοκτονήσει για να μην κερδίσει το παιχνίδι.

Κι ο Παναθηναϊκός απόψε δεν είχε σκοπό να αυτοκτονήσει.

Αντίθετα, είχε την διάθεση να "πιαστεί" γερά από την ευκαιρία για ανάσες και χαρά που του έδινε το συγκεκριμένο παιχνίδι και αυτή του την επιθυμία την έκανε πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός έμοιαζε με μια ομάδα από παίκτες που οι περισσότεροι είναι πια... κάτι σαν ποδοσφαιριστές και που ηταν αδύνατο να αντιδράσει μές στο γήπεδο. Και μόνο χάρις στα δικά του... αέρια από τα καύσιμα της φανέλας και του μεγέθους του, κατάφερε να κάνει κάτι σαν... αντίδραση εκεί στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Αντίδραση όμως που περισσότερο έδειχνε σαν να ήταν ο... τελευταίος σπασμός πριν αποδεχθεί ολοκληρωτικά την ανημποριά του και καταρρεύσει εντελώς, παρά σαν η ενεργοποίηση κάποια... καθυστερημένης ποιότητας ή δυνατότητας που για μια σειρά λόγους δεν έβγαλε από την αρχή.

Από κει και πέρα.

Απομένει βέβαια πλέον, το πιο...δύσκολο κομμάτι για τον Παναθηναϊκό, έτσι όπως δείχνει να συμπεριφέρετα τα τελευταία χρόνια.

Κι αυτό είναι η διαχείριση αυτής της νίκης και η αξιοποίησή της για την ομάδα και την όσο μεγαλύτερη συνέχειά της ακόμα και όχι για να κρυφτούν πίσω ΚΑΙ απ' αυτή την νίκη τα εγκλήματα και οι εγκληματίες σε βάρος αυτού του συλλόγου.

Η εμπειρία βέβαια λέει, πως οι πιθανότητες να γίνει το δεύτερο είναι συντριπτικά περισσότερες, αλλά έστω και αυτή την ύστατη ώρα, ίσως κάποιοι να βάλουν μυαλό.

Τα πρώτα δείγματα γραφής πάντως δεν είναι και τόσο ενθαρυντικά. Όταν ο διευθυντής επικοινωνίας της ΠΑΕ σε μια έξαρση αμετροέπειας και πλήρους άγνοιας ή περιφρόνησης ίσως, του για ποιο σύλλλογο μιλάει κα ποιο σύλλογο το έφεραν μιια σειρά συγκυρίες να... εκπροσωπεί, κάνει μαθήματα Παναθηναϊκοφροσύνης την επόμενη της νίκης και σπεύδει να την χρησιμοποιήσει σαν την ασπίδα των όσων έφεραν τον Παναθηναϊκό εδώ που τον έφεραν με την βαρύγδουπη φράση «την ιστορία την γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες», τότε σταματάει εκεί η κουβέντα.

Αν δεν έχει συναίσθηση, ότι αυτό ακριβώς είναι το τεράστιο πρόβλημα του Παναθηαϊκού, δηλαδή... οι παρόντες σαν κι αυτόν σε όλα τα πόστα στον σύλλογο και στον περίγυρό του (εξέδρα, επώνυμοι και ΜΜΕ) και ότι όλοι ψάχνουν εναγωνίως τους... απόντες μπας και έρθουν να σώσουν τον Παναθηναϊκό από τους... παρόντες και καμαρώνουν κιόλας ο δυγκεκριμένοι γιατί είναι... παρόντες με το που κατάφεραν ο Ουζουνίδης και οι παίκτες να κάνουν μια μεγάλη νίκη σαν κι αυτή το Σάββατο στην Λεωφόρο, τότε δεν υπάρχει σωτηρία.

Όσο κι αν λειτουργήσουν αυτά τα έρμα τα... αέρια που απέμειναν από τα καύσιμα της τεράστιας ιστορίας και του μεγέθους του Παναθηναϊκού.

Παναθηναϊκός Ολυμπιακός