Είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε ένα σωματείο με μια εντελώς ιδιόμορφη «λογική». Ένα σωματείο και μια ομάδα δηλαδή, που προφανώς πάντα είναι άξια, πάντα δουλεύει καλά, πάντα έχει παιχταράδες (ειδικά το... καλοκαίρι) και πάντα προπονηταρά στον πάγκο (ειδικά στο... ξεκίνημά του), αλλά... ρε γαμώτο... πάντα κάτι άλλο φταίει και δεν τα καταφέρνει.

Αλλιώτικα;

Αλλιώτικα θα τα σάρωνε όλα, όπως ακριβώς μας είπαν και μας έγραψαν όλοι μετά το ματς με τον Ολυμπιακό.

 

Το ότι ΚΑΙ φέτος όπως και τα προηγούμενα χρόνια και πέρυσι και με Στραματσιόνι και με Ουζουνίδη στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός απέτυχε σε ΟΛΟΥΣ τους στόχους του, είναι απλά λεπτομέρειες.

 

Η ουσία είναι, πως πάντα υπάρχει κάτι άλλο, εκτός από τα... είδωλά μας στον καθρέφτη που μας φταίει. Είτε γιατί μας κυνηγάνε, είτε γιατί είμαστε κομματάκι... άτυχοι από το 2008 και μετά στους... προέδρους που μας κάθονται και μας... παρατάνε όλοι κάποιοι στιγμή αφήνοντάς μας... ορφανούς.

Επειδή λοιπόν, καλά είναι όλα αυτά, καλά και τα... όψιμα ανάθεμα στον Αλαφούζο που παρ’ ότι τον γλείφαμε και τον αβαντάραμε πέντε χρόνια μας κατέστρεψε και μας παράτησε κι αυτός τελευταίος στην σειρά, αλλά από μόνα τους και πάντα δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ούτε και πέρυσι όταν... αλλάξαμε τα πράγματα και διώξαμε τον Στραματσιόνι, ούτε και φέτος παρ’ ότι κάναμε ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ μεταγραφές και κάναμε και από την αρχή την προετοιμασία και την «δουλειά» με την ομάδα, τελικά πανηγυρίζουμε γιατί ισοφαρίζουμε στο τελευταίο λεπτό την Λαμία και χάνουμε για πλάκα από Κέρκυρα, Παναιτωλικό και Αστέρα Τρίπολης.

Το ποδόσφαιρο έχει νόμους, κανόνες και λογική.

Και κάποια στιγμή θα πρέπει και αυτό να πάρει σειρά... προτεραιότητας στην καθημερινότητα και την κουβέντα στον Παναθηναϊκό.

Είναι λοιπόν φαντάζομαι προφανές, ότι για την παρατεταμένα κακή εικόνα της ομάδας στο γήπεδο, η εξήγηση δεν μπορεί να είναι μόνο και κάθε φορά,τα οικονομικά προβλήματα, ο... Αλαφούζος, η ανασφάλεια στην ομάδα και όλα τα σχετικά.

Γιατί αν... όλα αυτά, μας επιτρέπουν να κερδίζουμε για πλάκα τον Ολυμπιακό, μας επιτρέπουν να λέμε οχτώ μήνες τώρα ότι γίνεται φοβερή και τρομερή δουλειά στο αγωνιστικό κομμάτι, μας επιτρέπουν να μιλάμε για το... θαύμα του Ουζουνίδη, αλλά... ρε γαμώτο... δεν μας αφήνουν να νικήσουμε τον  Πλατανιά και την Λαμία και να μην χάσουμε από τον Παναιτωλικό, την Κέρκυρα και τον Αστέρα Τρίπολης, τότε όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο και ακόμα χειρότερο όποιος το πιστεύει κιόλας, τότε να το δει το πράγμα και αν δεν... περνάει, να συμβουλευτεί επειγόντως τον... γιατρό του.

Στο ζητούμενο λοιπόν.

Απ' ότι δείχνουν μέχρι τώρα τα πράγματα, δύο έχουν συμβεί σίγουρα στον Παναθηναϊκό.

 

Και οι παίκτες που ήρθαν ήταν απλά... πολλοί, αλλά την ίδια ώρα όχι και... καλοί για Παναθηναϊκό και η δουλειά που γίνεται στην ομάδα δεν θα πρέπει να είναι και η... καλύτερη που έχει γίνει ποτέ.

 

Για παράδειγμα, δεν γίνεται να λες θέλουμε παιχνίδι από τα άκρα, να κάνεις δεκατρεις μεταγραφές για να παίζεις έτσι και τελικά να φτάνεις σε σημείο να ξεκινάς εδώ και κάμποσο καιρό, ουσιαστικά χωρίς άκρα πλέον.

Καθώς και ο Βιγιαφάνες και ο Λουντ δεν είναι σε καμμιά περίπτωση ακραίοι. Είναι μέσοι, ο πρώτος καθαρός αριστερός μέσος σε ένα 4-4-2 και ο δεύτερος κάτι μεταξύ επιτελικού και κρυφου επιθετικού πίσω από τον φορ.

Ειδικά ο δεύτερος, εκθέτει κυριολεκτικά τον προπονητής του κάθε φορά που τον βάζει εκεί, φεύγοντας προκλητικά από τον χώρο του και κινούμενος καθαρά στον άξονα αφήνοντας εντελώς γυμνή την πλευρά του.

Αποτέλεσμα;

Ο Παναθηναϊκός -ειδικά όταν δεν υπάρχει ή είναι ντεφορμέ ο Κουλιμπαλί- να ξεκινάει και να παίζει χωρίς άκρα και πολύ περισσότερο στην δεξιά πλευρά εντελώς άδειος.

Το ότι μια σειρά ομάδας και προπονητές, με πρώτους τον Ολυμπιακό και τον Λεμονή, είτε δεν καταλαβαίνουν είτε δεν έχουν το υλικό για να εκμεταλευθούν το δώρο αυτό του Παναθηναϊκού, δεν σημαίνει ότι δεν θα το πληρώσεις ποτέ κιόλας.

Από κει και πέρα.

Επειδή είτε μας έχουν απογοητεύσει οι παίκτες που πήραμε για εκεί, είτε γιατί μας βγήκαν όλοι νοκ-άουτ, είτε γιατί πρέπει να χωρέσουν όλες οι μεταγραφές και να παίξουν ταυτόχρονα και ο Σιλά και ο Χίλιεμακ μαζί με τον Κουρμπέλη αλλά να βάλουμε και... ακραίους, δεν γίνεται να βαφτίζουμε κάτι που δεν είναι τους παίκτες και αν μας κάτσει το πράγμα σε ένα ματς μετά να πηγαίνουμε την ανορθογραφία σκοινί κορδόνι κι όπου μας βγάλει.

Ο Χίλιεμακ λοιπόν, πως να το κάνουμε δεν είναι... δεύτερος φορ δίπλα στον φουνταριστό.

Είναι καθαρό αμυντικό χαφ και μάλιστα όσο έχει και δυνάμεις είναι και καλό αμυντικό χαφ, με καλή αίσθηση του χώρου, πολύ καλό πόδι και με εμπειρία. Βέβαια... δεν τρέχει και πολύ είναι η αλήθεια, αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να δικαιολογήσει το... τράβηγμά του από τα χαφ σαν παρτεναίρ του Κουρμπέλη και την είσοδο έτσι στην ενδεκάδα του μέχρι τώρα μέτριου έως ανύπαρκτου Σιλά και για να πάρουμε από τον τελευταίο μόνο τα τρεξίματά του και να ξεκουράζει λίγο τον Κουρμπέλη και να αποφύγουμε έτσι το... λειψό τρέξιμο του Χίλιεμακ στις θέσεις των αμυντικών χαφ και να χωρέσουν κι όλοι ταυτόχρονα στην ενδεκάδα.

Ακόμα.

 

Δεν ξέρω γιατί φαγωθήκαμε να κάνουμε βασικό των βασικών του Κουτρουμπή, τρέχαμε καλοκαιριάτικα να του ανανεώσουμε το συμβόλαιο μην τυχόν και μας φύγει και τελικά... καθιερώσμε σαν βασικό στόπερ τον Κολοβέτσιο που δεν φταίει βέβαια το παιδί, αλλά αντικειμενικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην συγκεκριμένη θέση, αν και δεν ξέρω αν μπορεί να ανταποκριθεί σε κάποια άλλη γενικότερα.

 

Ας συνεχίσουμε.

Είναι εντελώς άναρχος και ανορθόδοξος έως ακαταλαβίστικος ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός... τρέχει μέσα στο γήπεδο. Με λίγα λόγια δεν γίνεται αρχές Νοέμβρη να μην μπορεί η ομάδα να τρέξει σε πεστικούς ρυθμούς πάνω από είκοσι με τριάντα λεπτά.

Και έτσι, ή να ξεκινάμε χαλαρά στα παιχνίδια μας και να... τρέχουμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα αν δεν μας κάτσουν οι συγκυρίες εκεί στο τελευταίο διάστημα του παιχνιδιού, ή να μπαίνουμε σαν αφηνιασμένοι στα παιχνίδια, να αρχίζουμε εκεί κατά το 25' με 30' να πέφτουμε σιγά-σιγά και να μην μπορούμε ούτε να περπατήσουμε στο δεύτερο ημίχρονο κι αν μας έχει κάτσει το καλό εκεί στην αρχή έχει καλώς, αλλιώτικα μπαίνουμε πάντα σε περιπέτειες.

Αυτό έγινε και σήμερα στην Τρίπολη. Για ένα εικοσιπεντάλεπτο περίπου ο Παναθηναϊκός έτρεχε σαν τρελλός, με τους παίικτες του να πρεσάρουν με δαιμονισμένο τρόπο και μετά να... ατονεί προς το τέλος του ημιχρόνου και στο δεύτερο ημίχρονο να μην μπορεί να τρέξει και όποιος το επιχειρούσε να... κλατάρει, να νοιώθει ενοχλήσεις και να είναι ωσεί παρόν στο γήπεδο.

Αυτά δεν είναι φυσιολογικά πράγματα και όταν γίνονται και σε διάρκεια, τότε φαίνεται ότι κάτι δεν δουλέψαμε καλά και σε αυτό τον τομέα, είτε στην προετοιμασία, είτε στην συνέχεια.

Όλα αυτά που προαναφέραμε, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, ή έτυχε να συμβούν σε ένα-δυο παιχνίδια. Είναι χαρακτηριστικά του Παναθηναϊκού και από πέρυσι ακόμα.

Και γι αυτό άλλωστε η αιτία δεν μπορεί να είναι μόνο και πάντα οι... διοικητικές εξελίξεις, αλλά είναι θέμα καθαρά επιπέδου ποδοσφαιριστών που έχουμε αποκτήσει και της δουλειάς που γίνεται όλη την εβδομάδα στην ομάδα.

 

Αν λοιπόν στον Παναθηναϊκό εξακολουθούν να μην κοιτάνε τον καθρέφτη του ΚΑΙ στο αγωνιστικό κομμάτι όπως κάνουν και στο διοικητικό και οικονομικό τέτοιο και νομίσουν ότι απλά μας φταίει κάθε φορά και κάτι διαφορετικό και όχι λάθη ή υπαρκτές αδυναμίες ή κακές επιλογές μας, τότε είναι θέμα χρόνου.

Να... παλεύει στα ίσα δηλαδή το ποδοσφαιρικό τμήμα με εκείνο της διοίκησης και του "περιβάλλοντός της", για το ποιός θα... καταφέρει πιο γρήγορα να βάλε την σφραγίδα του τέλους σ' αυτή την ομάδα.

Παναθηναϊκός