Να χορέψουμε χέρι-χέρι το χορό του Ζαλόγγου και να μας κοιτάνε τα λαμόγια από πάνω

Το χειρότερο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι αυτή καθ΄αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή την στιγμή ο σύλλογος και η ομάδα. Δεν είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει, αν υπάρχει αύριο και μάλιστα «αύριο» με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, δηλαδή... αύριο το πρωί κανονικά και όχι σε κάποιο πιο μακρινό μέλλον.

Το χειρότερο απ’ όλα και ταυτόχρονα η βασική απόδειξη του γιατί ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε στην καταστροφή, είναι το ότι όλο αυτό το πράγμα, θεωρείται πια και σαν... φυσιολογικό στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα.

 

Το χειρότερο είναι αυτή η απίστευτη παραδοχή και υποταγή στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και την οποία την συζητάμε όλοι καθημερινά σαν να πρόκειται για το πιο νορμάλ πράγμα στον κόσμο, σαν να πρόκειται για μια... φυσιολογική εξέλιξη, σαν να πρόκειται για κάτι που... έτσι πρέπει να το αποδεχτούμε από δω και πέρα.

 

Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό υποτίθεται και οι κουβέντες μας ξεκινάνε από το αν συμφέρει ή όχι και με ποιες προυποθέσεις να πάει στην Γ’ Εθνική ή στο τοπικό. Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό υποτίθεται και η «αγωνία μας» είναι όχι αν μπορεί να διεκδικήσει κάτι η ομάδα, αλλά το πόσοι απ’ αυτήν την ομάδα θα φοράνε την φανέλλα μετά τα Χριστούγεννα.

Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και θεωρούμε σαν απόλυτα φυσιολογικό και τετελεσμένο πια, το να κάνουν γύρα με το πανέρι στο χέρι οι άνθρωποί του, να βρουν κανά δανεικό μπας και βγάλουν την... βδομάδα και δεν αποχωρήσει η ομάδα από το πρωτάθλημα πριν την ώρα της.

Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και θεωρούμε... ήρωες όσους βρίσκονται πια σ’ αυτόν και τους... επαινούμε κιόλας για τον ηρωϊσμό να μένουν ακόμα εκεί, αντί να τους ζηλεύουμε και να λέμε πόσο τυχεροί είναι που βρίσκονται σ’ αυτό το σωματείο.

Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό και θεωρούμε πλέον, ότι... αυτό που περιγράφουμε παραπάνω είναι ο... Παναθηναϊκός... δεν γίνεται αλλιώς και πρέπει νάσαι και... αιώνια πιστός σ’ αυτό το τερατούργημα, αλλιώτικα όχι μόνο δεν είσαι Παναθηναϊκός αλλά είσαι και π...ας γυιος στην καλύτερη.

Κι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου και την καρικατούρα της άρνησης της πραγματικότητας, την βαφτίζουμε και «ενότητα» ή και «στήριξη» ακόμα χειρότερα.

Η ευκολία λοιπόν με την οποία έχει αποδεχθεί αυτή την πραγματικότητα η πλειοψηφία των «ασχολούμενων» με τον Παναθηναϊκό και ακόμα χειρότερα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου του, η παθητικότητα και η... μαλθακότητα με την οποία την αντιμετωπίζουν, είναι και ενδεικτικά του γιατί ο Παναθηναϊκός έγινε «εύκολη λεία» από ένα τσούρμο απατεώνες, τζαμπατζήδες, περαστικούς και τις... στρατιές τους.

 

Το φαινόμενο ξεπερνάει κατά πολύ τα στενά όρια ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου και μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Το φαινόμενο χρήζει κοινωνικής προσέγγισης και ερμηνείας αρχικά και... ψυχιατρικής στην συνέχεια. Το φαινόμενο αν το είχαν πάρει πρέφα παγκοσμίως, θα ήταν βασικό... μάθημα στις σχολές της CIA, της Κα-Γκε-Μπε, της Μοσάντ, της Μ16 και γενικά μιας σειράς υπηρεσών ανά την οικουμένη, για το πως ένα ολόκληρο κομμάτι κόσμου μπορεί να ξεγελαστεί τόσο πολύ και να φτάσει στα όρια της πλήρους λοβοτομής και αδυναμίας να κάνει στοιχειωδώς λογικές σκέψεις.

 

Το ψέμα, η σαχλαμάρα και ο παραλογισμός έγιναν με τρομακτική ευκολία και απάθεια, κανόνας συμπεριφοράς και σκέψης (;) στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα.

Χρόνια τώρα και όχι πρόσφατα.

Κι αυτά που αναφέραμε παραπάνω, είναι... πταίσματα μπροστά στα όσα έχει... αποδεχθεί παθητικά ή ακόμα και έχει υιοθετήσει ένα απίστευτα μεγάλο κομμάτι του κόσμου.

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις δηλαδή.

Εδώ πειστήκαμε ότι το να ανήκει η ομάδα μας στην πιο ισχυρή οκογένεια της Ελλάδας, ισοδυναμούσε με... καταστροφή και φτάσαμε στο σημείο να μας χτυπάει την πόρτα ότι λαμόγιο και φουκαράς υπάρχει στην γη, να μας λέει... θα σας σώσω και εμείς να του ανοίγουμε γεμάτοι χαρά και προσμονή την πόρτα.

Εδώ πειστήκαμε, ότι το να αναλάβει την ηγεσία του συλλόγου το 2010 η πιο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗ και ισχυρότατη ταυτόχρονα οικογένεια δηλαδή οι Γιαννακόπουλοι, μάλλον μας είναι... περιτό και για κάποιους και... ανεπιθύμητο κιόλας μην τυχόν και χάσουμε τον... Νικόλα Πατέρα από πρόεδρο και τώρα που η πόρτα είναι ορθάνοιχτη, τα... σκυλιά δεμένα και ο... θρόνος του προέδρου άδειος, αντί να του πούμε «ορίστε έλα, ιδού πεδί δόξης λαμπρό» κάνουμε σαν να μην υπάρχει.

Τι να λέμε δηλαδή τώρα, που να το πούμε και ποιος να μας πιστέψει κιόλας ότι είναι και αλήθεια.

Μιλάμε η βλακεία έγινε κομμάτι του DNA μας και η ανοησία μέσο έκφρασής μας.

Μιλάμε με ένα κατεβατό ολόκληρο την προηγούμενη φορά προσπαθώντας να μλήσουμε μόνο ποδοσφαιρικά και ο άλλος ο αρχι-λοβοτομημένος (αν δεν είναι λαμόγιο και στημένος) σου λέει για τον... Γήτα.

Μάλιστα για τον... Γήτα. Και νομίζει ότι λέει και κάτι φοβερά έξυπνο και πετυχημένο κόλας ο τύπος. Και ότι... με τάπωσε και μου την... είπε.

Και σαν μην φτάνει αυτό, νομίζει ότι είναι και... Παναθηναϊκός κιόλας ο έρμος. Είναι Παναθηναϊκός και από την ομάδα που την εποχή εκείνη την προσκυνούσε όλη η Ευρώπη, αυτός δεν θυμάται κανένα παίκτη της, αλλά ο πρώτος που τούρχεται στο μυαλό είναι ο... Γήτας. Ο τύπος αυτος δηλαδή, έβλεπε τότε Παναθηναϊκό, πήγαινε στο γήπεδο, χαιρόταν για την ομάδα του, αλλά αν του πεις «τι θυμάσαι αδερφέ από τότε» σου λέει... τον Γήτα.

 

Και το κακό είναι, ότι έτσι έμαθαν να «σκέφτονται» και να λειτουργούν αρκετοί για να μην πω πολλοί σαν κι αυτόν.

Εδώ ακόμα και τώρα που η καθημερινότητά μας έχει πια σαν βασικές λέξεις τις «διάλυση», «χρεωκοπία», «υποβιβασμός», «Γ’ Εθνική», «τοπικό», πας να πεις μια κουβέντα και η απάντηση είναι... Μίτου και Ραγκουέλ.

 

Ναι... Μίτου και... Ραγκουέλ. Κι είναι... Παναθηναϊκοί κι αυτοί. Και σου λένε με καμάρι κιόλας «είμαι χρόνια Παναθηναϊκός εγώ». Είναι δηλαδή χρόνια Παναθηναϊκός, αλλά απο όλα αυτά τα χρόνια που είναι... Παναθηναϊκός, δεν θυμάται Ζάετς, Ρότσα, Σαραβάκο, Βαζέχα, Ασάνοβιτς, Σόουζ, Χένρικσεν, Έκι, δεν θυμάται να γονατίζουν μπροστά του Μπαρτσελόνες, Γιουβέντους, Άρσεναλ και λοιπά, αλλά θυμάται μόνο τον... Μίτου και βέβαια και τον... Ραγκουέλ. Τώρα, ειδικά τον Ραγκουέλ που ακριβώς τον θυμάται αφου δεν έχει παίξει ΟΥΤΕ ΕΝΑ παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό λεπτομέρεια θα πεις, αλλά πάντως σίγουρα πολύτιμο... πείραμα για κάποια από τις ειδικεύσεις της ψυχιατρικής, για το πως γίνεται δηλαδή ένα άνθρωπος... κανονικός, που εργάζεται, ζει οικογένεια, ψηφίζει κιόλας το χειρότερο, από μια ολόκληρη εικοσαετία να μην... θυμάται κανένα απ’ όσους έχει δει και θυμάται μόνο έναν που... δεν τον έχει δει ποτέ του.

Μιλάμε δηλαδή για την... χαρά του κάθε λαμόγιου και απατεώνα που ψάχνει θύματα και λοβοτομημένα για να κάνει την «δουλειά του».

Και γι’ αυτό ακριβώς, μπορούν σήμερα όλοι εκείνοι που πρωτοστάτησαν στον... αγώνα για την διάλυση του Παναθηναϊκού, να του απευθύνονται σαν να μη τρέχει τίποτε, να του γράφουν και να του λένε δυο μήνες τώρα κάθε μέρα για προσφυγές, για τοπικά και Γ’ Εθνικές και να τους ακούει όχι μόνο χωρίς αντίδραση ή απαίτηση για εξηγήσεις, αλλά να νομίζει κιόλας ο δύστυχος πως μπορεί ακόμα να σώσει οτιδήποτε, αν... ενωθεί με δαύτους και «στηρίξουν» όλοι μαζί αυτό που πια ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Νομίζει ότι αποδεχόμενος σαν φυσιολογικό αυτό που γίνεται πλέον στον Παναθηναϊκό, δεν θα έχει... παρακάτω, αρκεί να... ενωθούμε με τα λαμόγια και τους καταστροφείς του συλλόγου και σαν γνήσια στρουθοκάμηλος να ασπαζόμαστε μια εντελώς εικονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που θέλει κάποιο... μάγο να έρχεται με 100 εκατομμύρια στη τσέπη για να μας σώσει, αρκεί να μην βγάζουμε τσιμουδιά, να θεωρούμε πλέον ότι παγκοσμίως είναι φυσιολογικό για ένα σύλλογο να έχει... δύο διαφορετικές ομάδες, την μία για τα εντός έδρας και την άλλη για τα εκτός και να... ενωθούμε για να χορέψουμε όλοι μαζί χέρι-χέρι τον χορό του Ζαλόγγου πέφτοντας στον γκρεμό, ενώ τα λαμόγια θα μας κοιτάνε από την κορυφή του βράχου και θα σκέφτονται τα επόμενα μεροκάματα και τα επόμενα θύματα και λοβοτομημένα που θα δαγκώσουν και θα εκμεταλευθούν.

Με το συμπάθιο καλοί μου άνθρωποι, αλλά... δεν θα πάρω. Και στείλτε ό,τι γουστάρετε από κάτω στα σχόλια. Θα πρότεινα μάλιστα και στα παιδιά του σάιτ, να μην κόβουν για λόγους ευπρέπειας κάποια χυδαία και υβριστικά μηνύματά σας...