Ρε δήθεν… Ουζουνιδοπροστάτες, δεν φτάνει που τα διαλύσατε όλα, μιλάτε κι από πάνω;

Είπε πολλά ο Μαρίνος στην πρόσφατη συνέντευξή του στο συνδρομητικό κανάλι. Το σημαντικότερο είναι ότι ανάμεσα στ’ άλλα είπε και πολλές αλήθειες. Κι αυτό είναι το δυστύχημα για όσους συνεχίζουν να το παίζουν… Ουζουνιδοπροστάτες.

Καθώς ναι. Μπήκε και αυτός ο όρος στην καθημερινότητα του Παναθηναϊκού.

Διαβάστε επίσης...

Έτσι «αρπάζει» Μολέντο ο Ιβάν - Πόσα δίνει, τι γίνεται με ανταλλάγματα - Ο «ρόλος» Ουζουνίδη

Παραλίγο «χρυσή» πώληση στον Παναθηναϊκό - Πόσα έδιναν οι Κινέζοι για ξένο άσο!

Ενός Παναθηναϊκού στον οποίο ο κόσμος καίγεται, αλλά ορισμένοι επιμένουν να… χτενίζονται μπροστά στον καθρέφτη τους και να ονομάζουν αυτό που βλέπουν «Παναθηναϊκός».

Έτσι είναι. Χρόνια τώρα, ένα τσούρμο ανθρώπων που έχει πρωτοστατήσει στο να φτάσει ο Παναθηναϊκός στην καταστροφή, αποφασίζουν και… διατάζουν κάθε χρονική περίοδο τι είναι ο «Παναθηναϊκός» και ποιος τον εκπροσωπεί κάθε φορά, κρύβονται πίσω απ’ αυτόν και από κει και πέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ ψέλνουν το «τροπάριον της προστασίας», ουρλιάζοντας σε κατάσταση υστερίας προς κάθε κατεύθυνση, πως όποιος δεν είναι με αυτό που οι ίδιοι αποφάσισαν ότι «είναι ο Παναθηναϊκός» πολύ απλά δεν είναι Παναθηναϊκός.

Έτσι γράφτηκε άλλωστε η ιστορία στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Με τις συγκεκριμένες «επιτροπές Παναθηναϊκοφροσύνης» να αναγορεύουν κάθε φορά ένα πρόσωπο σαν «ο Παναθηναϊκός», πίσω από το οποίο στοιχίζονταν άλλοτε για να «επωφεληθούν» και άλλοτε για να «κρυφτούν» και από κει και πέρα να απονέμουν «Παναθηναϊκά εύσημα» ανάλογα με το ποιος συμφωνούσε μαζί τους στο συγκεκριμένο θέμα.

Ζήσαμε έτσι την περίοδο που «όποιος δεν είναι με τον Βγενόπουλο δεν είναι Παναθηναϊκός».

Περάσαμε στην αποθέωση του «Πατέρας ή… θάνατος» στην συνέχεια, με όποιον τολμούσε να πει όχι ότι ο Πατέρας δεν ήταν προεδράρα, αλλά ότι… ίσως… ίσως ρε παιδάκι μου… να πέρασε το όριο ταχύτητας κάποια στιγμή ενώ οδηγούσε, ήταν αυτόματα αντι-Παναθηναϊκός και εχθρός του τριφυλλιού.

Και μη γελάτε. Γιατί κάποιοι ξεχνάνε και ξεχνάτε γενικώς. Μέχρι και άρθρα για το πόσο μάγκας είναι ο πρόεδρας είχαμε διαβάσει, όταν ο Πατέρας με την συνοδεία του έκαναν… ανάστροφη στην Κηφισίας και μπήκαν στο απέναντι ρεύμα, με το εκπληκτικό συνοδευτικό «… και ποιος να τον εμποδίσει… χαχαχαχα».

Ε μετά το πράγμα πήγαινε σκοινί κορδόνι.

Ο Παναθηναϊκός σαν ομάδα, οι εμφανίσεις της, τα αποτελέσματά της, η κατάσταση σ’ αυτήν και όλα τα σχετικά δεν είχαν καμιά σημασία.

Σημασία είχε τι γνώμη είχε ο καθένας και τι έλεγε ή έγραφε για τα συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία αποφάσιζε αυτό το τσούρμο της καταστροφής, ότι «είναι ο Παναθηναϊκός».

Δεν ήταν Παναθηναϊκός όποιος δεν ήταν με τον Γόντικα.

Δεν ήταν Παναθηναϊκός όποιος δεν ήταν με τον Φερέϊρα.

Δεν ήταν Παναθηναϊκός όποιος τολμούσε να… χαμογελάσει με τα καμώματα του Φάμπρι.

Και κάπως έτσι μπήκαμε στην «εποχή Αλαφούζου».

Εκεί όπου το τερμάτισαν το πράγμα.

Εκεί όπου καταργήθηκε και η λογική και τα πάντα.

Δεν είχε καμιά σημασία αν τερμάτιζες τριάντα βαθμούς πίσω από την κορυφή, την χρονιά έπρεπε να την πεις πετυχημένη αλλιώτικα δεν ήσουν Παναθηναϊκός.

Δεν είχε σημασία αν πήγαινε η μούφα σύννεφο για το «ιδιόκτητο» Απήλιο, για τη «νέα Λεωφόρο που ποτέ δεν έγινε», για το μεταγραφικό παραλήρημα κάθε μεταγραφική περίοδο που φέσωνε κάθε χρόνο τον Παναθηναϊκό μέχρι τα μπούνια.

Σημασία είχε ότι όλα αυτά κατά καιρούς είχε… αποφασισθεί από το κονγκλάβιο της ιερής εξέτασης της Παναθηναϊκοφροσύνης, ότι ήταν ο… Παναθηναϊκός. Κι αν έλεγε κάτι για όλα αυτά, πολύ απλά… δεν ήσουν ξανά Παναθηναϊκός, έκανες πόλεμο και φυσικά… έπαιζες το παχνίδι του Μαρινάκη. Το τελευταίο βέβαια μέχρι να γίνουμε… αδέρφια με τον Μαρινάκη, γιατί από ένα σημείο και μετά πάει κι αυτό το παραμύθι.

Και βέβαια όλο αυτό το διάστημα είχαμε την αποθέωση του γλυψίματος και της αγιοποίησης του Αλαφούζου, πάντα φυσικά στο όνομα του… Παναθηναϊκού.

Εκεί όχι απλά δεν χώραγε αντίρρηση ή δεύτερη κουβέντα, αλλά ήταν εξ ορισμού «αποφασισμένο και… δεδικασμένο» πως ή θα έλεγες για όλα ότι ήταν σωστά και ο Αλαφούζος αλάνθαστος, ή πολύ απλά, ξανά… δεν ήσουν Παναθηναϊκός και έκανες πόλεμο.

Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Στο σήμερα που το τσούρμο βλέποντας την καταστροφή που έφερε η «εξουσία και η μούφα τους» τόσα χρόνια, αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά τον Ουζουνίδη και να κρυφτούν πίσω του μπας και γλιτώσουν την λέζα, να αποφασίσουν ότι ο Παναθηναϊκός πια είναι μόνο ο Ουζουνίδης και τίποτε άλλο και από κει και πέρα να αρχίσουν να απαγγέλουν το γνωστό ποιηματάκι «όποιος δεν είναι με τον Ουζουνίδη δεν είναι Παναθηναϊκός».

Κι από αυτό το σημείο και μετά ο Ουζουνίδης έγινε σαν την… Κόκα-Κόλα. Πάει με όλα και κολλάει παντού.

Και δεν μιλάω εδώ για κριτικές και τέτοια. Αυτά έχουν… απαγορευθεί δια νόμου.

Απλά αν πεις ότι «φάγαμε τέσσερα από την Λαμία» και δεν ξεκινήσεις τα λεγόμενά σου με την φράση «πάλι καλά που υπάρχει ο Μαρίνος, τα τέσσερα δεν έχουν καμιά σημασία, εκείνο που έχει σημασία αυτή την στιγμή είναι ο Μαρίνος», τότε… δεν είσαι Παναθηναϊκός.

Απλά αν πεις «κανείς δεν ξέρει ποιος μένει και ποιος φεύγει στον Παναθηναϊκό» και δεν πεις «δεν έχει σημασία αυτό, ακόμα και κανείς να μην μείνει, σημασία έχει ότι ο Μαρίνος μόνος του κρατάει τα πάντα και αν δεν ήταν αυτός… κ.λ.π.» τότε ξανά κάνεις πόλεμο.

Και φυσικά είσαι όχι απλά εχθρός του Παναθηναϊκού, αλλά δεν είσαι καν Παναθηναϊκός αν δεν ξεκινάς την προσευχή σου το πρωί, πριν το μεσημεριανό φαγητό και πριν κοιμηθείς το βράδυ με την φράση «Θεέ με μου σε ευχαριστώ που έφερες τον Ουζουνίδη στον Παναθηναϊκό, ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός, μπορείς να αφήσεις όλα να γίνουν, να διαλυθεί ο Παναθηναϊκός, να πέσει στο τοπικό, να φεσωθεί με κάμποσες μεταγραφές ακόμα, να φάει δεκατέσσερα από την κάθε Λαμία, όλα αυτά δεν έχουν σημασία για ένα γνήσιο Παναθηναϊκό, σημασία έχει μην τυχόν και… γράψει κανας… προδότης ότι έκανε κάτι λάθος ο Ουζουνίδης».

Ειλικρινά πάντως, όλο αυτό το σκηνικό είναι ο έσχατος ευτελισμός και απαξίωση του ονόματος του Παναθηναϊκού σαν ομάδα, σαν οργανισμός, σαν σήμα, σαν σύμβολο και σαν αξία.

Το να μην έχει πια κανένα νόημα το τι γίνεται και σε ποια κατάσταση είναι ο σύλλογος συνολικά, αλλά το αν θα γράψεις ή θα πεις κάτι για ένα πρόσωπο, που στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή τυχαίνει να είναι ο Μαρίνος, όπως ήταν καιρούς, ο Πατέρας, ο Αλαφούζος, ο Φάμπρι, ο Αναστασίου, ο Νταμπίζας, ο Στραματσόνι και πάει λέγοντας.

Το ότι ο Μαρίνος δείχνει να αποδέχεται και ως ένα σημείο και να απολαμβάνει κιόλας αυτόν τον «ρόλο», ειλικρινά δεν το θεωρώ ούτε κακό, ούτε απίθανο που έγινε. Είναι τεράστιος ο πειρασμός της κολακείας, της ασυλίας και της αποθέωσης σε προσωπικό επίπεδο και ανεξάρτητα από τον σύλλογο και την κατάσταση ή τα αποτελέσματά του στον Παναθηναϊκό, που πολύ δύσκολα μπορούν να αντέξουν ακόμα και οι πιο ισχυροί και δυνατοί σαν προσωπικότητα άνθρωποι.

Και αν θέλετε δεν είναι καν εκεί το πρόβλημα. Δεν είναι ο Ουζουνίδης το πρόβλημα αυτή την στιγμή για τον Παναθηναϊκό και δεν είναι ο βασικός υπαίτιος για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός.

Το πρόβλημα με τον Μαρίνο είναι το ότι επιλέχτηκε σε αυτή την χρονική περίοδο -και κάπου το αποδέχτηκε και ο ίδιος- να είναι αυτός, που πίσω του θα κρυφτούν και η πραγματικότητα και όλοι αυτοί που ευθύνονται για το ότι έφτασε ο Παναθηναϊκός εδώ που έφτασε.

ΥΓ 1

Ανάμεσα στα πολλά που είπε στη συνέντευξή του ο Μαρίνος είπε κα το παρακάτω.

«…το μεγαλύτερο πρόβλημα για εμένα ήταν οι παλιοί παίκτες όχι οι καινούριοι. Αν ήταν καλά οι παλιοί, θα είχαμε κορμό και θα βάζαμε πιο εύκολα τους νέους. Εμείς κάναμε το αντίθετο, έπαιζαν οι νέοι που δεν είχαν τη φυσική κατάσταση που έπρεπε και έμπαιναν οι παλιοί. Το ξεκαθαρίζω αυτό γιατί έπεσε πολύ βάρος στα παιδιά που ήρθαν φέτος στην ομάδα.»

Ειλικρινά και με κάθε καλή διάθεση.

Τι ακριβώς καταλαβαίνετε δηλαδή απ’ αυτό;

Υπάρχει κάποια άλλη ερμηνεία εκτός από το «για όλα φταίνε οι παίχτες του… προηγούμενου και όχι αυτοί που έφερα εγώ το καλοκαίρι»;

Και πέρα από το ανφέρ, αυτό είναι το πρόβλημα αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό;

Έτσι θα τα… κρατήσουμε τα αποδυτήρια; Με το να λέει και να ξεχωρίζει ο προπονητής τους παίκτες σε παλιούς και νέους, σε δικούς μου και του προηγούμενου και για τους μεν να λέει ότι άδικα δέχτηκαν την κριτική ενώ τους δε να τους δίνει στεγνά στον κόσμο;

ΥΓ 2

Πάλι καλά πάντως που χρειάστηκε να φτάσουμε στην διάλυση σαν Παναθηναϊκός, για να ανακαλύψουμε την αξία της… στήριξης και όλα τα σχετικά και κυρίως να ανακαλύψουμε ότι Παναθηναϊκός είναι όποιος «είναι με τον…».

Γιατί τόσα χρόνια από τους ίδιους είχαμε μάθει λίγο διαφορετικά τον «κανόνα» και συγκεκριμένα, Παναθηναϊκός είσαι «αν δεν είσαι με τον…».

Έτσι Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και έβριζες τον Βαρδινογιάννη.

Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και αποκαλούσες μπεκρή τον Όσιμ.

Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και αποκαλούσες καρπουζά τον Σάντος.

Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και έφτυνες τη γυναίκα του Πέσέϊρο στην εξέδρα.

Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και αποκαλούσες παλτό τον Βλάοβιτς, περιπατητή τον Ασάνοβιτς, ανάπηρο τον Σόουζα, γυρολόγο τον Μινχ, «Γκουμπασινάδες» την ομάδα που πήρε το Γιούρο

Και τέλος Παναθηναϊκός ήσουν αν δεν ήσουν και έλεγες ή έγραφες «που πάει ο Παναθηναϊκός στο Τσάμπιονς Λιγκ γυμνός στα αγκάθια, με τους ΓΣούδες, τους ΓΧούδες, τους Μάρκους και τους… Ουζουνίδηδες;». Θυμάσαι αλήθεια Μαρίνο;