Γιατί χάθηκε ο… επενδυτής και… αποχώρησε ξανά ο Αλαφούζος;

Δεν είχε… καλοκαιρινό επενδυτή αυτή η εβδομάδα για τον Παναθηναϊκό. Δεν υπήρχε και λόγος άλλωστε.

Η ομάδα κέρδισε, χρόνος κερδήθηκε, όλα πάνε… κατ’ ευχήν, ο ενθουσιασμός επέστρεψε, οπότε τι να τον κάνουμε τώρα τον… επενδυτή; Για να βάλουμε βραχνά στο κεφάλι μας, ότι μπορεί νάναι και αλήθεια και νάρθει κανένας σοβαρός άνθρωπος και να χάσουμε έτσι τις θεσούλες και τις δουλίτσες μας;

Διαβάστε επίσης...

Μόνο αυτός μπήκε γερά κι έχει τα οικονομικά του ΠΑΟ στα χέρια του - Πέφτει κι άλλο χρήμα!

Το τρελό μπάτζετ που «θέλει» ο Δώνης στον ΠΑΟ και η μεγάλη επιστροφή που... ψήνεται!

Άστο καλύτερα. Ο… επενδυτής και γενικότερα τα σενάρια περί… επενδυτών είναι για τις άσχημες μέρες, για εκείνες που κινδυνεύουμε να μας πάρουν με τις ντομάτες ακόμα και αυτοί οι ελάχιστοι αφελείς που απέμειναν να μας πιστεύουν.

Το θέμα λοιπόν είναι, ειλικρινά όμως, πόσες ακόμα αντοχές στις… μούφες, υπάρχουν στις τάξεις του κόσμου του Παναθηναϊκού.

Όσο υπάρχει ακόμα… ακροατήριο λοιπόν πρόθυμο να πιστέψει και να… ακολουθήσει την κάθε μούφα, τον κάθε απατεώνα και το κάθε λαμόγιο που σερβίρει το ένα ψέμα μετά το άλλο και δεν τον νοιάζει –ή δεν το… πληρώνει κόλας- που την μια βδομάδα λέει έτσι και την άλλη αλλιώς, κανένα πρόβλημα.

Όλα καλά και όλα ωραία και αν πάει και κάποιος να χαλάσει την μαγιά, υπάρχουν ακόμα μπόλικοι Δημήτρηδες (;) από την Θεσσαλονίκη (;), που πάντα με φιλικά (;) και Παναθηναϊκά (;) αισθήματα θα ρωτήσουν… πονηρά και αθώα ταυτόχρονα «μήπως εσείς χαλάτε την μαγιά γιατί… χαίρεστε αν διαλυθεί ο Παναθηναϊκός;».

Να ρωτήσει λοιπόν κάποιος μέσα σε ένα τόσο αρρωστημένο και λοβοτομημένο πλαίσιο, τι ακριβώς συνέβη ρε παιδιά και εκείνη η… επιστροφή του Αλαφούζου που… προετοίμαζε την κατάσταση για τον νέα επενδυτή πριν πέντε έξι μέρες, μέσα σε μια εβδομάδα ξανάγινε… απών πάντα ο Αλαφούζος, αφημένη στην τύχη της η ομάδα, απεργία οι παίκτες, απολύσεις και μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά;

Και καλά, να απαιτήσεις απ’ όλους αυτούς να σου πουν, τι ε΄χε γίνει ρε παιδιά εκείνες τις ημέρες πριν μια βδομάδα και βγήκατε όλοι στο κλαρί με την «αποκλειστική» είδηση ότι… επιστρέφει ο Αλαφούζος, πάει πολύ.

Αλλά τουλάχιστον τώρα, να απαιτήσεις να σου εξηγήσουν τι συνέβη πάλι και… ξανάγινε άφαντος ο Αλαφούζος, έχει κάποιο νόημα πιστεύετε;

Θα μπει στο κόπο να μας εξηγήσει κάποιος;

Αστεία πράγματα.

Κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να εξηγήσει τίποτε και σε κανένα.

Κι έτσι θα προχωράει η δουλειά.

Θα αποφασίζει έτσι στα καλά καθούμενα την μια μέρα να σας λέει άσπρο, την άλλη μαύρο και την τρίτη κίτρινο όλο αυτό το συνονθύλευμα που αυτοαποκαλείται «Παναθηναϊκός» και τα πρόβατα θα είναι εκεί, έτοιμα και πρόθυμα να καταναλώσουν και αυτή την παρτίδα σανό.

Και γιατί να μην το κάνει άλλωστε;

Σας έχει τόσο σίγουρους εδώ και χρόνια, που πια δεν κολώνει μπροστά σε τίποτε.

Εδώ είδαμε ακόμα και αυτό.

Να δηλώνουν… περήφανοι για τον Παναθηναϊκό που δεν την κοπανάει, δεν βρίσκει αφορμή να κερδίσει τα παιχνίδια στα χαρτιά και που έμεινε και έπαιξε ακόμα και αν τραυματίστηκε στο μάτι ο Αναστασίου ή ακόμα και στην Ριζούπολη, οι ίδιοι τύποι που εδώ και δεκαπέντε χρόνια περίπου, αρχίζουν την μέρα τους το πρωί και την τελειώνουν το βράδυ με ανάθεμα στο Βαρδινογιάννη γιατί δεν πήρε την ομάδα να φύγει και να μην κατέβει στην Ριζούπολη.

Έτσι ακριβώς.

Οι άνθρωποι που έβριζαν γιατί ο Παναθηναϊκός έπαιξε παρά τα όσα έγιναν στην Ριζούπολη, από… προχθές νοιώθουν… περηφάνια σαν «Παναθηναϊκοί» επειδή ο Παναθηναϊκός έμεινε και έπαιξε στην Ριζούπολη και δεν την κοπάνησε όπως ο Ολυμπιακός στην Τούμπα, ο ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο και πάει λέγοντας.

Και σας το λένε έτσι. Φόρα παρτίδα. Θεωρώντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί έστω και… ένας να τους ρωτήσει και να τους πει «καλά ρε παλικάρια πως γίνετε να νοιώθετε περήφανοι με αυτό που τόσα χρόνια βρίζατε και καταριόσαστε;».

Να την πεις τώρα την… βαριά κουβέντα για όλο αυτό το συρφετό της μούφας και της απατεωνιάς ή να την αφήσεις ελέω Σαρακοστής που μπήκαμε εδώ και λίγες μέρες;

Αν και δεν έχει και σημασία πια.

Αν στον Παναθηναϊκό υπάρχει κόσμος που έστω και αυτή την ύστατη στιγμή και με όσα έχουν δει τα ματάκια του, πιστεύει ακόμα τα παραμύθια και τις μούφες όλων αυτών των απατεώνων και επαφίεται στους πάσης φύσεως «Ντομινίκ» της αλητείας ή στους… αθώους Δημήτρηδες (;) να λειτουργούν σαν την αιχμή του δόρατος που θα «εξουδετερώνει» κάθε ενοχλητική φωνή που στέκεται εμπόδιο στο να ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν εδώ και δέκα χρονάκια τουλάχιστον, τότε γλιτωμός δεν υπάρχει.

Θα το λουστεί όλος ο Παναθηναϊκός –και τα… χλωρά μαζί με τα ξερά- το σκηνικό της διάλυσης και θα το πιουν όλοι το ποτήρι μέχρι τον πάτο.

Και το ωραίο θα είναι, πως ακόμα κι εκείνη την στιγμή που θα καταπίνουν την τελευταία γουλιά, θα νομίζουν πως… πίνουν από το… νερό της σωτηρίας, γιατί έτσι θα τους λένε ακόμα και τότε οι… Αγίες Αθανασίες και οι… Αϊ Νικόλαδες της «Παναθηναϊκοφροσύνης».