Είσαι Ολυμπιακός, 1-0, σε πάει η διαιτησία, o αντίπαλος με 10 και αντί να ρίξεις 5, κάνεις κο-κο-κο!

Να είσαι ο Ολυμπιακός, να προηγείσαι από το εξηκοστό λεπτό με 1-0, να πηγαίνει η διαιτησία με το γάντι (για να μην πω, να σε σπρώχνει…), να παίζει ο αντίπαλος με δέκα κι αντί να τον πιάσεις από το λαιμό να του ρίξεις μια πεντάρα να τη χαίρονται στο λιμάνι μια βδομάδα ολόκληρη, τι κάνεις; Κο-κο-κο κάνεις και αφήνεις χώρο και πρωτοβουλία στον Παναθηναϊκό, λες και απέναντι δεν παίζουνε ποδοσφαιριστές με καρδιά, σθένος και ικανότητες. Λες και παίζουνε τίποτα ξύλα ντυμένα, που θα πάθουν καθίζηση μπροστά στο μεγαλείο του Θρύλου. Ε, δεν έπαθαν…

Εκεί κρίθηκε το παιχνίδι, δεν κρίθηκε στο αν ήταν πέναλτι κάποιο από τα δύο που κατακύρωσε ο Ευαγγέλου. Στη σνομπαρία του Ολυμπιακού κρίθηκε, που αντιμετώπισε το ματς μετά το εξήντα σαν μια υποχρέωση που πρέπει να τη φέρει εις πέρας αναγκαστικά κι ας μη γουστάρει καθόλου. Στο μπλαζέ στυλάκι του Φορτούνη, που για μια ακόμη φορά δεν ίδρωσε τη φανέλα, στην παντελή ανικανότητα του Τζούρτζεβιτς (τέτοια κρέατα στο χωριό μου δεν τα δίνουνε ούτε στα σκυλιά!) και φυσικά στον ύπνο τον βαθύ του Όσκαρ Γκαρθία που ξέχασε στον πάγκο το μοναδικό παίχτη που μπορεί με τη μαγεία του και τη μαγκιά του ν’ αλλάξει τη ροή ενός αγώνα -τον Μάρκο Μάριν. Κι όταν τον θυμήθηκε ήταν πια πολύ αργά. Δεν πρόλαβε να ακουμπήσει μπάλα ο άνθρωπος και τέλειωσε η συνάντηση με χηνάρι.

Και δικαιώθηκε ο Ουζουνίδης, που μετά απ’ το σημερινό μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του προπονητή πρώτης κλάσης. Εκεί που το ήθελε το πήγε το παιχνίδι, σε κλειστό πόκερ, με ακόμη πιο κλειστούς χώρους. Σε μια αυθεντική σκυλομαχία, που θα την κέρδιζε ο πιο ψυχωμένος. Η ομάδα του Κουρμπέλη δηλαδή που επέστρεψε μετά από πολύ καιρό και αμέσως ανέβασε 50% τον Παναθηναϊκό. Τόσο κρίσιμη, τόσο κομβική είναι η παρουσία του, σε αυτή την ομάδα των αζήτητων, των πιτσιρικάδων και των μέτριων. Παντού ήταν, παντού δάγκωνε, τα πάντα διεκδικούσε. Έτσι κάνουν οι αρχηγοί κι έτσι πήρε από το χεράκι τους υπόλοιπους και τους οδήγησε σε μια θριαμβευτική ισοπαλία.

Γιατί είναι θρίαμβος να το γυρίζεις το ματς στην έδρα του αντιπάλου, παίζοντας με δέκα. Δεν είναι λίγο και πρέπει να πιστωθεί τόσο στους παίχτες του Παναθηναϊκού όσο και στον πάγκο του. Σε αυτά τα παιδιά που παλεύουν αβοήθητα και βγάζουν ασπροπρόσωπο τον πράσινο λαό. Κι από την άλλη πλευρά, ψόφιοι και λαπάδες που θα έλεγε και ο ρέκτης Κούβελας. Ο Οτζίτζα παρέδωσε πνεύμα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, τον ακολούθησε αμέσως μετά ο Πάρντο κι όσο για τον Μιραλάς ακόμη στο νησί είναι και πίνει μπυρόνια. Στην Ελλάδα έστειλε το φάντασμά του για ένα εύκολο μεροκάματο. Όταν δεν μπορείς να ταλαιπωρήσεις ούτε αυτή την κουβαρίστρα τον Γιόχανσον, μην ψάχνεσαι ύστερα για καλοκαιρινή μεταγραφή μπας και κολλήσεις τα τελευταία ένσημα…

Υ.Γ.: Σήμερα πάντως όλοι για την ΑΕΚ δούλεψαν. Μισό πρωτάθλημα της χάρισαν η ήττα του ΠΑΟΚ και η ισοπαλία του Ολυμπιακού. Απλώς να κρατήσει την ψυχραιμία της απαιτείται στη συνέχεια και θα το σηκώσει εύκολα.