Δουλειές του ποδαριού… Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις το σχέδιο του Υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Βασιλειάδη για μια νέα (συρρικνωμένη) Super League;

Με καλή προαίρεση, ας μην αμφισβητήσουμε τις αγαθές προθέσεις του Υφυπουργού. Θέλει κι αυτός ν’ αφήσει ένα στίγμα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως επιχείρησαν πολλοί προκάτοχοί του. Όμως, η απόκτηση στέρεης και βιώσιμης δομής, δεν μπορεί να είναι υπόθεση κάποιων εβδομάδων κι ενός σχεδιασμού, που στερείται βαθειάς, πολυεπίπεδης και εμπεριστατωμένης έρευνας. Ούτε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο αξίζει να μετατρέπεται σε «κλωτσοσκούφι» θεσμικών ή συναφών παραγόντων του, ένας από τους οποίους είναι φυσικά η Nova. Κι εν τέλει, δεν δικαιούται εκ των άνω προς τα κάτω να επιχειρεί να επιβάλει τα σκεπτικά του ο Υφυπουργός, έστω κι αν είναι σύμφωνη η γνώμη της Nova.

Η ροή του χρήματος δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ο οπαδός-φίλαθλος-συνδρομητής είναι αυτός που κατά κύριο λόγο διαμορφώνει τον τζίρο κι απ’ αυτόν μοιράζεται το χρήμα στις Π.Α.Ε.  Άρα, ο κόσμος είναι εκείνος που πρέπει να κληθεί και ν’ αποφανθεί πώς πρέπει να δομηθεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Δεν χρειάζεται να είμαστε προπέτες. Μπορεί και ν’ αποδειχθεί ότι η βούληση των φιλάθλων ταυτίζεται ή εν πάσει περιπτώσει «συγγενεύει» με την άποψη του κ. Βασιλειάδη. Κάτι τέτοιο, όμως, πρέπει να είναι τσεκαρισμένο… Είναι αυθαίρετο και αντιδημοκρατικό να θέλει ο Υφυπουργός να επιβάλει την γνώμη του. Πολύ δε, περισσότερο με μια σπουδή που προδίδει άγχος. Πολιτικό άγχος…

Οι Γάλλοι για να γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές το 1998 σχεδίασαν το ποδόσφαιρό τους 30 χρόνια νωρίτερα! Οι Βέλγοι πάνε με αξιώσεις στο επικείμενο Μουντιάλ της Ρωσίας με σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή το 2000! Δεν μπορούμε, λοιπόν, εμείς να προβλέπουμε ότι θα’ ναι ανταγωνιστικό το πρωτάθλημά μας σε ένα-δύο χρόνια με έναν σχεδιασμό που έχει γίνει στο… γόνατο και καλούμαστε να τον αποδεχθούμε με, περίπου, ετσιθελικό τρόπο.

Για να διαμορφωθεί ένα νέο ποδοσφαιρικό μοντέλο, ασφαλώς τρεις είναι οι βασικές παράμετροι: Χρήμα-Οργάνωση-Τόπος.

Επειδή βιώνουμε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, το χρήμα είναι περιορισμένο και προφανώς εξ αυτού του λόγου ο κ. Βασιλειάδης έχει την άποψη ότι πρέπει να περιορισθεί ο αριθμός των επαγγελματικών ομάδων.

Φρονώ ότι η προσέγγιση, ναι μεν δεν είναι άτοπη, ωστόσο θα την χαρακτήριζα ρηχή και «εφήμερη» διότι προηγείται της εν λόγω αντίληψης η απάντηση στο καταλυτικό ερώτημα:

Επιτέλους, τι ποδόσφαιρο θέλουμε στην Ελλάδα; Ποδόσφαιρο εισαγωγών ή εξαγωγών; Ποδόσφαιρο ανάπτυξης και παραγωγής ή άθλημα χωρίς ταυτότητα και προοπτική;

Η χώρα, από την ώρα που βυθίσθηκε στην κρίση, όπως είναι γνωστό «κατρακύλησε» στην βαθμολογία της UEFA και πλέον βάζουμε… ανάποδα τα κιάλια στα μάτια μας και φαίνονται μακρινοί οι όμιλοι του Champions και του Europa League, άρα και το χρήμα που απορρέει από τη συμμετοχή στις εν λόγω διοργάνωσεις.

Απομένουν, δηλαδή, μόνο τα «εγχώρια» λεφτά, αλλά δεν φτάνουν. Κι όμως, με σωστή αξιοποίηση σε υποδομές και στο «κτίσιμο» ενός… Ελληνικότερου πρωταθλήματος, είναι βέβαιο ότι τα λεφτά θ’ αυγατίσουν.

Με σχέδιο, όμως και υπομονή. Και χωρίς το μείζον να είναι, αν η Super League θ’ αποτελείται από 12 ή 16 ομάδες κι αν γίνουν «play offs». Άλλωστε, το εν λόγω μοντέλο τί έχει προσφέρει σε χώρες (Ελβετία, Αυστρία, Σκωτία, Ουκρανία, Βουλγαρία, Δανία και μερικές άλλες), που ήδη εφαρμόζεται;

Κι ύστερα, οφείλουμε να προσφέρουμε ανάσες μέσα στο χρόνο, χάριν της Εθνικής ομάδος. Δεν είναι δυνατόν, όλα να θυσιάζονται στο βωμό της Nova που –το ξαναγράφω- είναι εξαρτώμενη από τον οβολό μας.

Λέγεται ότι για να υποστηρίξει το μοντέλο «του», ο Υφυπουργός έχει πείσει τη Nova και την ΕΡΤ να δαπανήσουν 60 εκατ. ευρώ τη χρονιά. Τα χρήματα-λέει- προορίζονται, όταν ολοκληρωθεί η εφαρμογή του σχεδίου, για 12 ομάδες. Ελάτε τώρα, η διαίρεση των 60 εκατομμυρίων δια 16 ή 12 δεν έχει μεγάλη διαφορά. Πότε; Μα, τότε που θα έχουμε προχωρήσει σε μια ορθολογική ανάπτυξη του ποδοσφαίρου μας, με εφαρμογή βιώσιμων κριτηρίων. Αρκεί μόνο να σκεφθούμε τι «παρήλασε» τη τελευταία 20ετία από τη Super League: Θρασύβουλος, Ακράτητος, Χαλκηδόνα, Καλλονή, Πλατανιάς, Κασσιόπη κ.ά. Προφανώς, δεν μέμφομαι τον κόπο και τις φιλοδοξίες αυτών των ομάδων. 

Όλες έχουν δικαίωμα στ’ όνειρο. Και όλες δικαιούνται να έχουν όνειρα και χωρίς «ταβάνι» μάλιστα.

Αλλά, για να μην είναι θνησιγενείς, οφείλουν να πληρούν κάποια κριτήρια. Όπως, λόγου χάρη, γίνεται στη Γερμανία, όπου η Χοφενχάϊμ που έδρευει σε μια πόλη 20.000 κατοίκων, για να παίζει στην Bundesliga, παρουσιάζει 30.000 εισιτήρια διαρκείας.

Δεν εξαντλείται, βέβαια, το πρόβλημα του Ελληνικού ποδοσφαίρου με την παράθεση κάποιων «σκόρπιων» απόψεων και επισημάνσεων. Αλλά και δεν είμαστε κοντά στην ριζική αντιμετώπιση των παθογενειών του, όσο τα σχέδια επί χάρτου ενός αναλώσιμου Υφυπουργού προβάλλονται ως πανάκεια. Ο τρόπος του και ο χρόνος που (δεν) δίνει για ουσιαστική διαβούλευση, φοβίζουν…

 

Γιώργος Βασιλειάδης Superleague