Είναι οι στιγμές που δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να πεις τίποτε απολύτως. Είναι οι στιγμές που η βουβαμάρα είναι τόσο ηχηρή, που καλύπτει όλα τα υπόλοιπα.

Και λόγους και αναφορές και ύμνους και όλα.

Είναι η στιγμή του πόνου.

Του πόνου για την απώλεια.

Την απώλεια ενός ανθρώπου που αποφάσισε ότι έκατσε αρκετά σε τούτη την ζωή, τα ειδε και τα γνώρισε όλα και αποφάσισε... σαν Θεός που ήταν, να πάει να ανταμώσει τον άλλο Θεό εκείνον που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό και να του πάει τα μαντάτα από εδώ κάτω από την γη.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν γίνεται να... φύγει από κοντά μας.

Κι ούτε από τον Παναθηναικό φυσικά.

Θα είναι για πάντα εδώ.

Κι όχι μόνο γιατί ηταν αυτός που ήταν.

Αλλά γιατί παρέμεινε μεχρι σήμερα που έφυγε γα τα... ψηλά, αυτός που ήταν.

Ένας άνθρωπος που το ονομά του συνδέθηκε με τόσα πολλά και τόσους πολλούς, που κάνουν τους επικήδειους κα τα τετριμμένα ανάλογων περιπτώσεων εντελώς περιττά.

Καλό ταξίδι κύριε Παύλο.

Θα είστε για πάντα μαζί μας...

Παύλος Γιαννακόπουλος Παναθηναϊκός