Κάθε οπαδός στην ομάδα του ήθελε Παύλο - Για τα σκουπιδιάρικα όσα λέει ο Λουτσέσκου

Σκόπευα να συζητήσουμε πρωτίστως για τον ευρωπαϊκό θρίαμβο του Ολυμπιακού στο πόλο, αλλά δυστυχώς, με πρόλαβε κυριάκατικα η μακάβρια είδηση για τον «Παυλάρα».

Ας μου επιστρέψει η μνήμη του πλέον, να λαϊκίσω, εκφραζόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο για τον Νο1 ΚΥΡΙΟ των παραγόντων του ελληνικού αθλητισμού ever, που συναναστράφηκα αρκετά χρόνια, ιδίως στη δεκαετία του ’90, προσκεκλημένος του κιόλας, ως διευθυντής αθλητικού του Star Channel τότε, στο Final 4 της Σαραγόσα την άνοιξη του 1995.

Γιατί όσο ήταν εν ζωή, «κ. Γιαννακόπουλε», «κ. Παύλο», άντε σκέτο «πρόεδρε» να τον αποκαλούσες, χωρίς την προσφώνηση με το «ΚΥΡΙΕ» να προηγείται.

Ήταν ο αυθόρμητος σεβασμός που σου έβγαζε. Ήταν η ελάχιστη τιμή με την οποία μπορούσες να απευθυνθείς σε έναν ΚΥΡΙΟ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΟΥ!

Έναν καλό άνθρωπο, με αγνή ψυχή και αγαθά αισθήματα για την κοινωνία και τον συμπολίτη του.

Έναν τιτάνα επιχειρηματία που δίνει ψωμί σε χιλιάδες οικογένειες, του οποίου οι δωρεές και οι φιλανθρωπίες, είμαι βέβαιος, πως αν πληροφορούμασταν ελάχιστες από δαύτες θα μέναμε άφωνοι.

Έναν καταπληκτικό άνθρωπο και υποδειγματικό οικογενειάρχη. Απλό και προσιτό. Σε τέτοιο βαθμό που οδηγούσε μόνος τη μαύρη Mercedes του, όλα τα χρόνια, που δεν είχε συνοδείες φουσκωτών, που όχι μόνο δεν τον διέκρινε έπαρση, αλλά ίσως και να σήκωνε μανίκια να σου αλλάξει λάστιχο αν σε έβρισκε σε ανάγκη στην άκρη του δρόμου!

Μια ήσυχη, ήρεμη, προσηνής προσωπικότητα, που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε, γιατί μίλαγε πάντα με έργα και όχι με πολύ σάλιο.

Που μας ενοχοποιεί, τώρα που τον χάσαμε, η διάθεση μας κάπου-κάπου να τον περιπαίξουμε κλείνοντας το τηλέφωνο οι «κουτσομπόλες» δημοσιογράφοι, σχολιάζοντας την κλασική του έκφραση: «Παιδί μου, παιδί μου, ο αθλητής Βράνκοβιτς», κλπ.

Έναν βέρο, αυθεντικό, γνήσιο Παναθηναϊκό και λάτρη του ελληνικού αθλητισμού, που αγάπησε τον ιστορικό σύλλογο όσο τη ζωή και το σπιτικό του, γιατί το ίδιο του το σπίτι είναι ο «Τάφος του Ινδού», που έζησε την κορύφωση της προσωπικής συγκίνησης, να είναι το τιμώμενο πρόσωπο και να αποθεώνεται στην τελετή της μετονομασίας του σε «κλειστό Παύλου Γιαννακόπουλου».

«Έφυγε» ο κυρ-Παύλος. Καλό Παράδεισο να έχει η ψυχούλα του. Ευλογημένο το τελευταίο ταξίδι του.

Η ιστορία του μπάσκετ, των ερασιτεχνικών τμημάτων – προσέξτε, δεν λέω του Παναθηναϊκού, γιατί αφορά το σύνολο του αθλητισμού μας - έχει ήδη γράψει με κεντητά χρυσοποίκιλτα γράμματα για όλη αυτή τη διαδρομή του: ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ!

Ο μεγάλος παράγοντας του Παναθηναϊκού που κάθε φίλαθλος, ακόμα και οπαδός, θα επιθυμούσε να τον είχε στην ομάδα του, στο σύλλογο του. Ένα υπόδειγμα παράγοντα. ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ!

Ήταν τυχερό το τριφύλλι που έζησε και απόλαυσε τα χρόνια της τεράστιας προσφοράς του αείμνηστου, του σπουδαίου Π. Γιαννακόπουλου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Αιωνία η μνήμη σου κυρ Παύλο. Θα μας λείψεις. Θα λείψεις από την αθλητική ζωή όλων μας. Θα παραμείνεις όμως άσβεστος στις μνήμες μας.

ΑΝΤΙΟ. Νιώθω τυχερός και υπερήφανος που σε γνώρισα και σε συναναστράφηκα, τόσο όσο, μεγάλε πρόεδρε!

Το Ερυθρόλευκο «τρόπαιο-μάζωμα»

Και δείτε τώρα: Πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπος, πόσο πολύτιμη η ζωή μας, που καθιστά πεζή κάθε άλλη πραγματικότητα.

Σαν τον ευρωπαϊκό θρίαμβο του Ολυμπιακού στο πόλο. Πόσο δεύτερη, πόσο πίσω έρχεται.

Που σαν λαμπρό αθλητικό γεγονός, σαν διάκριση και μόνο που της Ελλάδας της συμβαίνει αραιά και πού, είναι τεράστια.

Και αν δεν ήταν η υδατοσφαίριση θα είχε κάνει πάταγο τώρα αυτό που πέτυχαν στην Ιταλία οι Ερυθρόλευκοι πολίστες.

Αν ήμασταν Ούγγροι, Κροάτες, Σέρβοι, οι Ιταλοί φιναλίστ στη θέση μας, θα είχαν φωταγωγήσει κάθε γωνιά της χώρας από τη Βουδαπέστη μέχρι το Ντουμπρόβνικ, τη Ριέκα, το Βελιγράδι και τη Ρώμη.

Βλέπετε όμως το πόλο σε δημοτικότητα, παρόλο που έχει γκολ, πέναλτι, φάουλ, αποβολές, γκολπόστ, τερματοφύλακες και θυμίζει αρκετά από ποδόσφαιρο, είναι χαμηλά.

Πίσω από την μπάλα, το μπάσκετ, το βόλεϊ. Τέταρτο ομαδικό σπορ είναι σε απήχηση η υδατοσφαίριση στην Ελλάδα και αδικημένοι πράγματι τέτοιοι θρίαμβοι σαν του βασιλιά Ολυμπιακού επί… ιταλικού νερού κιόλας.

Το ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού, σε συνάρτηση με το πρώτο νταμπλ στο νεοσύστατο τμήμα χάντμπολ - πολλά συγχαρητήρια ειδικά με την ευκαιρία και στον φίλο μου, άλλοτε διεθνή γκολκίπερ, Μπάμπη Προδρομίδη, που δίνει τη ζωή του για το άθλημα – το γενικό Ερυθρόλευκο «τρόπαιο-μάζωμα» και το σύνολο των φετινών διακρίσεων των κόκκινων ερασιτεχνικών τμημάτων, επιβεβαίωσε και πιστοποίησε την περιβόητη υγεία και εύρυθμη, υποδειγματική εν πολλοίς, λειτουργία της διοίκησης Κουντούρη και των συνεργατών του

Πρώτα στους πολίστες και τον πολυνίκη κόουτς Θοδωρή Βλάχο και ακολούθως τα συχαρίκια στη διοίκηση του ερασιτέχνη Ολυμπιακού, αλλά και την ειδική μνεία στον Βαγγέλη Μαρινάκη για την αδιάκοπη οικονομική υποστήριξη του σε όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα ανεξαιρέτως.