Καταλαβαίνω απόλυτα τα ειλικρινή συναισθήματα όσων σπεύδουν να αφιερώσουν το πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ στον Παύλο Γιαννακόπουλο, ή απλά λένε «αυτό το πρωτάθλημα έπρεπε να το πάρουμε στην μνήμη του για να τον τιμήσουμε.

Απ’ την άλλη όμως, θα πω ότι είναι απίστευτα «λίγο» και «μικρό» ένα πρωτάθλημα ανάμεσα στα τόσα που έχει πάρει και θα ξαναπάρει ο Παναθηναϊκός, για να μπορέσουν να αποδώσουν την τιμή και τα «ευχαριστώ» που αξίζουν στον Παύλο Γιαννακόπουλο για την πολυετή παρουσία και προσφορά του στον Παναθηναϊκό.

Με λίγα λόγια, αν το να έχανε το ματς και το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός δεν θα σήμαινε τίποτε απολύτως σε σχέση με την απώλεια του Παύλου, δεν θα μείωνε στο ελάχιστο την τιμή, τα «ευχαριστώ» και την μεγαλοσύνη που του άρμοζε για την προσφορά του στον Παναθηναϊκό, το ίδιο ισχύει και αντίστροφα.

Τέτοιους Μεγάλους ανθρώπους, δεν μπορείς ποτέ να τους τιμήσει και να τους… αποτιμήσεις με… κινούμενες παραμέτρους που την μια φορά ισχύουν την άλλη μπορεί και να μην ισχύσουν.

Τους τιμάς πάνω απ’ όλα με την σταθερότητα της διαρκής ανάμνησής τους, με την σταθερή αγάπη και ευγνωμοσύνη που πηγάζει και εκφράζει τη σταθερή και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου εκτίμηση στο πρόσωπο και το έργο τους.

Σταματάω εδώ την αναφορά στον Παύλο Γιαννακόπουλο, με την ελπίδα να μην ξεπέρασα την λεπτή γραμμή που χωρίζει το πένθος, τον σεβασμό και την τιμή στην μνήμη του, από το να κλέψω όλο και περισσότερο από την λάμψη του μιλώντας κι άλλο γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει με τέτοιους μεγάλους ανθρώπους. Που οι περισσότεροι από μας, νοιώθουμε ότι μας ανήκει, ή ότι… κλέβουμε λίγο από την λάμψη και την μεγαλοσύνη τους, όταν αναφερόμαστε σε αυτούς και πολύ περισσότερο όταν μοιραζόμαστε δημόσια τις όποιες προσωπικές στιγμές και εμπειρίες είχαμε μαζί τους.

Από κει και πέρα.

Για το πρωτάθλημα στο μπάσκετ επίσης δεν χρειάζονται πολλά.

Καθώς αυτά που θα πούμε για τον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας της ΚΑΕ δεν αλλάζουν και δεν διαφοροποιούνται ανάλογα με το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα, την κατάκτηση του ενός ή του άλλου στόχου.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός συνεχίζει στα βήματα του στέρεου οικοδομήματος που έχτισαν ο Παύλος με τον Θαννάση Γιαννακόπουλο και στη περίοδο της ανάληψης της ευθύνης του από τον Δημήτρη.

Όσο κι αν κάποιους -ελάχιστους- αυτό τους δυσαρεστεί ή τους… εκπλήσσει στην καλύτερη, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι ένα στέρεο οικοδόμημα, με εντελώς διακριτούς τους ρόλους του καθενός σ’ αυτόν ανάλογα με την θέση του, που δεν κινδυνεύει να πέσει ή να διαλυθεί, ανάλογα με το καλό ή κακό αποτέλεσμα, την καλή η κακή χρονιά, την ευτυχή ή ατυχή συγκυρία, την παρουσία ή αποχώρηση ενός προπονητή, ενός παίκτη, ενός οποιουδήποτε κρίκου στην αλυσίδα που κρατάει σφιχτά δεμένο και στέρεο το τμήμα  μπάσκετ.

Κι αυτό είναι και το μεγάλο μυστικό της διαχρονικής επιτυχίας αυτού του τμήματος και της παραμονής του για δεκαετίες σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Οι διακριτοί ρόλοι, η γνώση του αντικειμένου και η λειτουργία του σαν ΟΜΑΔΑ, λειτουργία που δεν εξαρτάται και δεν διαταράσσεται από αποτελέσματα και μεμονωμένα πρόσωπα.

Κατά τα άλλα και σε σχέση με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, δεν είναι ούτε η στιγμή ούτε η μέρα να ασχοληθούμε με αυτόν.

Μια σημείωση μόνο.

Αν το κλίμα που εισπράττετε απ΄όσα διαβάζετε και ακούτε καθημερινά ότι γίνονται σ’ αυτόν, σας παραπέμπουν σε ένα οργανισμό ο οποίος σε πέντε-δέκα μέρες αλλάζει χέρια και επομένως βρίσκεται σε οργασμό δραστηριοτήτων και αποφάσεων, με το συγνώμη αλλά μάλλον εγώ θα κάνω λάθος.

Μάλλον η αίσθηση της πλήρους ακινησίας και των πολλαπλών εκκρεμοτήτων που βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα, είναι δική μου λανθασμένη εικόνα και οσονούπω θα δω και εγώ την φως το αληθινό και την πραγματικότητα.

Παύλος Γιαννακόπουλος Παναθηναϊκός