Ζω στην Πάτρα. Έχω γνωστούς και φίλους στο χώρο του ποδοσφαίρου, καθ’ άπασαν την επικράτειαν- που λένε. Μέχρι εκεί…

Έπαιξα μπάλα ερασιτεχνικά και ημιεπαγγελματικά, κατέγραψα διαδρομή δύο δεκαετιών στην αθλητικογραφία πριν μεταπηδήσω σε άλλα ρεπορτάζ, διετέλεσα παράγοντας στον ΑΠΣ Πάτραι, όταν αγωνιζόταν στη Β’, Γ’ και Δ’ Εθνική και όπως λένε οι φίλοι μου «κάτι ξέρω από μπάλα». Κάτι τις, γιατί το ποδόσφαιρο δεν μαθαίνεται ποτέ…

Ίσως αναρωτιέστε γιατί- τρόπον τινά- περιαυτολογώ στον πρόλογο. Απλός ο λόγος. Για να καταστήσω σαφές ότι η «απόστασή» μου από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες ποδοσφαιρικές πόλεις, μου παρέχει την ευχέρεια να τοποθετούμαι με άνεση αφενός, απροσωπόληπτα και χωρίς επιρροές από συγχνωτισμούς με παράγοντες, διαιτητές και ποδοσφαιριστές, αφετέρου.

Μπορεί κάποιες φορές να λαθεύω στις απόψεις μου. Άνευ σκοπιμότητας, όμως. Άρα κρατάτε αυτές τις απόψεις ή τις πετάτε. Τις ζυμώνετε ή τις αφήνετε… άψητες στο μυαλό σας.

Το θέμα μου, εν πάσι περιπτώσει, σήμερα είναι ο Παναθηναϊκός. Αυτός ο εντυπωσιακός Παναθηναϊκός της Ξάνθης. Τηρούμενων των αναλογιών, έκανε μακράν την πιο μάγκικη νίκη της πρώτης αγωνιστικής.

Η μακρά περιπέτεια του τριφυλλιού πέρασε από τρεις κόμβους. Τη φυγή, μετά άδικης κατακραυγής από φίλαθλη μερίδα, της οικογένειας Βαρδινογιάννη από την ΠΑΕ, τον καταστροφικό μεγαλοιδεατισμό των πολυμετόχων και τη «διφορούμενη» εποχή Αλαφούζου. Σπατάλησε λεφτά, αλλά επιλέγοντας να είναι εκτός «συστήματος», ήλθε μοιραία η οικονομική κατάρρευση και τότε αποφάσισε να αποτραβηχτεί αναγκαστικά, όμως τη ύστατη ώρα, επειδή δεν ήθελε να ακολουθήσει το «μοντέλο» αναγέννησης της ΑΕΚ, η ίδια ανάγκη τον υποχρέωσε να θέσει τις βάσεις της εξυγίανσης με… πιτσιρίκια.

Κάτι θα είχε ακούσει από τον Αναστασίου. Κάτι θα του είπαν ο Δώνης και ο Νταμπίζας. Στον ‘Αγιαξ αναφερομαι! Ο «Αίαντας», βέβαια, δε έχει οξύ οικονομικό πρόβλημα. Από πεποίθηση και φιλοσοφία είναι ένα εκτροφείο ταλέντων. Αδιαλείπτως και αενάως.

‘Έριξα μια ματιά στο ρόστερ του Παναθηναϊκου.  Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα! Δεκαεφτά συνολικά παίκτες του είναι ηλικίας από 17 μέχρι 23 χρονών! Μέσος όρος ηλικίας του ρόστερ τα 23 χρόνια «Γηραιότερος» όλων ο Οικονόμου(31). Πιο πίσω Μουνιέ (30) και Κουλιμπαλί (29). Στο ενδιάμεσο μιας ποδοσφαιρικής καριέρας ο Ινσούα (27), ο Κολοβέτσιος και ο Γιόχανσον (26), ο Κάτσε, ο Τζανδράρης και ο Διούδης (25) και «μικρομέγαλοι» ο Κουρμπέλης με τον Αλτμάν (24).

Από κει και κάτω 17 παιδαρέλια, με άφθονο ταλέντο, δίψα και ευλογία, ανήκουν στο ρόστερ του Παναθηναϊκού! Παιδιά αμούστακα και άβγαλτα στο ποδοσφαιρικό κουρμπέτι, όμως επιιλεγμένα από το Δώνη και το Νταμπίζα. Είμαι βέβαιος, ότι «κάτι ξέρουν» από Άγιαξ. Σχήμα λόγου ότι «κάτι ξέρουν». Πολλά ξέρουν και είναι ευτύχημα για τον Παναθηναϊκό η συγκυρία, όσο κι αν ακούγεται ως παραδοξότητα η επισήμανση. Μια συγκυρία, μέσα στην τόλμη και το ποδοσφαιρικό θράσος, την οποία υπηρετούν 22 Ελληνόπουλα.

Δεν είχε άλλο δρόμο ο Παναθηναϊκός, είχε μόνο την οδό της εξυγίανσης και του εξορθολογισμού των αλλεπάλληλων διοικητικών και οικονομικών ατοπημάτων του, που διήρκησαν μια ολόκληρη, στείρα και άγονη δεκαετία.

Σήμερα είναι εδώ. Στην αρχή μιας νέας εποχής που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη της επιβίωσης. Ο Αλαφούζος, που είχε δαπανήσει 60 εκατομμύρια ευρώ χωρίς να πιάσουν τόπο, γιατί «πολιτεύθηκε» μέσα στην αμάθεια, δοκιμάζοντας πολλές ατελέσφορες τακτικές, την ύστατη ώρα έριξε ένα σωσίβιο στα… τάρταρα. Το έχουν πιάσει ο Δώνης, ο Νταμπίζας και οι έχοντες άγνοια κινδύνων πιτσιρικάδες του νέου Παναθηναϊκού.

Έτσι όπως έχουν τα πράγματα στο «τριφύλλι», ευτυχώς που ο δρόμος της εξυγίανσης είναι… μονόδρομος. Στο βάθος υπάρχει ξέφωτο. Απ’ αυτό το μονοπάτι έχω τη βεβαιότητα ότι αυτά τα παιδιά θα βγουν στο ξέφωτο, όπως βγήκαν τ’ άλλα παιδάκια και ο προπονητής τους από το σπήλαιο της Ταιλάνδης!

Άγιαξ Παναθηναϊκός Superleague