Η Εθνική Ελλάδος στο σχεδόν πρώτο πέμπτο του 21ου αιώνα είναι ένα κλειστό κλαμπ. Όσοι καλούνται από τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι ή οι πιο φορμαρισμένοι. Κάθε φορά υπηρετείται η λογικοφανής σκοπιμότητα του ταιριάσματος των παικτών με την παλιομοδίτικη φιλοσοφία της ΕΠΟ και του τεχνικού της Εθνικής ομάδας. Συνακόλουθα, υπεισέρχονται και οι πιέσεις των μεγάλων ομάδων, των μανατζερς και κάπου-κάπου (μη γελάσετε) και των… χορηγών.

Κάπως έτσι δεν είδαμε με τη γαλανόλευκη παικταράδες στα ντουζένια τους κι έχουμε ανεχθεί μετριότητες και αλχημείες για να χωρέσουν οι λογής-λογής «εκλεκτοί».

Έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε που κατακτήσαμε το Euro και είμαστε ακόμη κολλημένοι στη Ρεχαγκέλεια νοοτροπία. Μα, αποδίδει ίσως πείτε. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε σε μεγάλα τουρνουά -ε, δεν είχαμε και την απαίτηση να γίνονται θαύματα κάθε τρεις και λίγο. Αυτή, όμως, είναι η μια πλευρά του λόφου. Η πλευρά της… κατηφόρας, γιατί μέσα σ’ αυτά τα χρόνια παρατηρήθηκαν οβιδιακές μεταβολές στο διεθνές ποδόσφαιρο.

Ένα απλό παράδειγμα. Ένα, αρκεί. Το τίκι-τάκα της κατοχής που λάνσαρε ο Γκουαρντιόλα δεν είναι ένα αήττητο «σύστημα». Βρέθηκαν τα αντίδοτα από τους διάφορους Σιμεόνε ανά την υφήλιο. Κι όχι μόνο για το τίκι-τάκα. Κι άλλα συστήματα αποδείχθηκαν «διάτρητα».

Εμείς, όμως, αμετανόητοι. Γαντζωμένοι στην μεγάλη των στόπερς σχολή. Εσχάτως και των τερματοφυλάκων.

Δεν λέμε να μεταμορφωθούμε σε Βέλγιο. Δεν το μπορούμε.

Αλλά, βρε αδελφέ να αλλάξουμε λίγο τη δοσολογία.  Να ξεφύγουμε από την προβλέψιμη βαριεστημάρα.

Λίγο παραπάνω θέαμα ζητάμε. Λίγο ρίσκο. Λίγο σασπένς μέσα στον αγώνα. Κάποιους αυτοματισμούς. Λίγη ταχύτητα παραπάνω. Και κανένα… οβερ, με άλλα λόγια.

Οι κλήσεις που κάνει ο Σκίμπε αδυνατούν να υπηρετήσουν το κάτι παραπάνω. Θαρρώ, ωστόσο, ότι υπάρχουν παίκτες που μπορούν να ρίξουν αλατοπίπερο στις… σούπες του Γερμανού. Ο ταχύτατος Δώνης της Στουτγάρδης και ο θρασύς Χατζηγιοβάννης του ΠΑΟ είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Είναι κι άλλοι. Ενώ υπάρχουν και παίκτες εντός της Εθνικής που μοιάζουν «μαγκωμένοι» γιατί υποχρεώνονται να πειθαρχήσουν σε άχαρους αμυντικογενείς σκοπούς. Κι άλλοι, που πρέπει να πάψουν να είναι μέλη του κλειστού κλαμπ.

Ο Τζιόλης, βεβαίως-βεβαίως. Ο Μπακάκης, ο Μπακασέτας, ο Κουλούρης. Το ξεφτίλισε ο Σκίμπε με τις «αδυναμίες» του και τις ισορροπίες. Κι έτσι, όπως πάει θα το φάει το κεφάλι του. Μια στραβή να γίνει ή αν ξυπνήσουν μνήμες… Νησιών Φερόε και θα είναι αρκετή για να του κουνήσουμε μαντήλια.

Κι ύστερα, αν δεν «ανεβάσει» τώρα παιδιά από τις μικρότερες Εθνικές που η διοργάνωση προσφέρεται να το κάνει, πότε θα το αποφασίσει; Τότε που θα έχει… φύγει;

Νισάφι, πια με τούτο δω το «πράμα», που αδικεί τον Φορτούνη, τον Μήτρογλου, τον Μάνταλο, τον Πέλκα, που δεν μπορούν ν’ απλώσουν στο χορτάρι τα μεσοεπιθετικά τους χαρίσματα, διότι έχει ο Σκίμπε για καθοδήγητή του τον… Ρεχάγκελ.

Νισάφι και ανάθεμα. Τα ματάκια μας δεν τα σκέφεται; Μιχαλάκη δεν θέλουμε άρτο και θέαμα μαζί. Μόνο λίγα «ψίχουλα» θεάματος και κανά… «οβερ» κάπου-κάπου. Πολλά ζητάμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αδιανόητο: Τι θα γίνει με Σκίμπε μετά τη Φινλανδία - Το «αποκάλυψε» ο Μανωλάς - Άγρια «πλακώματα»

Μίκαελ Σκίμπε Εθνική Ελλάδας