Βρίσκεται ήδη σε διαφορετικό στάτους ο Παναθηναϊκός. Από το ξεκίνημα της σεζόν, που διαφέρει πάρα πολύ από το πώς τελείωσε την προηγούμενη.

Κι όχι μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων και συνολικής αίσθησης που υπάρχει στην ομάδα και τον κόσμο.

Κι ούτε επίσης σε σχέση με μια σχετική έστω κανονικότητα που έχει επέλθει στην λειτουργία και στις πάσης φύσεως οφειλές του.

Αλλά γιατί, έστω και με το σταγονόμετρο, έστω και μέσω… διαδρομών πολύπλοκων και μυστήριων, έστω και με τον Αλαφούζο να συνεχίζει προς το παρόν να είναι ο μοναδικός χρηματοδότης της ΠΑΕ, καινούργια μέρα για τον Παναθηναϊκό ξημερώνει καθημερινά.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Γιατί προφανώς και θα ξημερώνει κάθε πρωί νέα μέρα και για τον Παναθηναϊκό, όπως και για όλο τον κόσμο. Είπαμε, έχουν… καταφέρει πολλά πράγματα στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, αλλά να… καταφέρουν και να σταματήσει να γυρίζει η γη ή να… νεκρωθεί το σύμπαν, αυτό λίγο δύσκολο να το… πετύχουν. Όρκο δεν παίρνουμε φυσικά με τους συγκεκριμένους, αλλά πάντως όπως και να το κάνουμε αυτό φαντάζει δύσκολο, ακόμα και… γι’ αυτούς.

Το θέμα όμως είναι αν αυτή η μέρα θα είναι «νέα» και προπάντων «διαφορετική» από τις προηγούμενες.

Καθώς αυτό είναι και το ζητούμενο. Νομίζω φυσικά πως αυτό είναι και το ζητούμενο, αν και σ’ αυτό έχω αρκετές επιφυλάξεις για το αν αποτελεί όντως «ζητούμενο» για όλους όσους εμπλέκονται ή εμφανίζονται αυτή την στιγμή να νοιάζονται, να εκπροσωπούν και να… λειτουργούν για τον Παναθηναϊκό ή εξ’ ονόματός του.

Τέλος πάντων για την οικονομία της συζήτησης ας δεχθούμε πως όλοι όταν αναφερόμαστε στην επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού, εννοούμε λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα, δηλαδή μια μέρα που θα βρει τον Παναθηναϊκό με νέο ιδιοκτήτη, με σταθερή και δυνατή οικονομικά διοίκηση και με αποκατεστημένη πλήρως και σε μεγάλο χρονικό ορίζοντα την κανονικότητα στην λειτουργία της ΠΑΕ και της ομάδας.

Αυτό το μίνιμουμ πλαίσιο λοιπόν, το ερώτημα είναι κατά πόσο εξυπηρετείται ή έστω έρχεται όλο και πιο κοντά, μετά και την τελευταία εξέλιξη, την… ενημέρωση δηλαδή από τον Αλαφούζο ότι θα μπουν δύο και κάτι εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό εκ των οποίων το ένα προέρχεται από τον Παϊρότζ Πιεμπογκσάντ;

Καθώς για μια ακόμα φορά, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κι πάλι, για τι πράγμα ακριβώς μιλάμε στον Παναθηναϊκό και μετά την… νέα εξέλιξη.

Μιλάμε δηλαδή για μια… διαβεβαίωση που προέρχεται από το περιβάλλον του Αλαφούζου, ότι μπήκε στον λογαριασμό του ένα εκατομμύριο από τον Παϊρότζ.

Κι αυτό λοιπόν, ερμηνεύεται ή μεταφράζεται με το «μπήκε ο Παϊρότζ στον Παναθηναϊκό».

Εδώ με το συμπάθιο ξανά και ξανά για να μην παρεξηγούμαστε άδικα, απλά δεχόμαστε ότι με ένα εκατομμυριάκι προκαταβολή και… υπόσχεση για τμηματική καταβολή άλλων 8-9 περίπου, κάποιος μπορεί να αγοράσει τον Παναθηναϊκό.

Αν ήταν έτσι λοιπόν, τότε ρε παιδιά να το… λέγαμε.

Να το… λέγαμε, να το… ανακοινώναμε, για να μην περνάμε και όλο αυτό το μαρτύριο της σταγόνας κάτι μήνες τώρα.

Γιατί αν με… ένα εκατομμυριάκι, το οποίο μάλιστα δεν το βάζεις καν στον Παναθηναϊκό, αλλά στο λογαριασμό ενός ιδιώτη που λέει ότι το παρέλαβε και ότι θα το βάλει ο ίδιος στον Παναθηναϊκό για να το εξαργυρώσει και με άλλες μετοχές στο όνομά του, αποκτάς αυτόματα το δικαίωμα και την αίγλη του να θεωρείσαι ο εν δυνάμει επόμενος ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, όλο και κάποιος θα έμπαινε στον πειρασμό ή θα βρίσκαμε τέλος πάντων να τον βάζαμε στον… πειρασμό τόσους μήνες τώρα, να μπει στον Παναθηναϊκό.

Με λίγα λόγια.

Ακόμα κι αν όλα είναι έτσι όπως λέγονται και φαίνονται, ακόμα και αν όλα εξελίσσονται σύμφωνα με κάποιο αόρατο χρονοδιάγραμμα που θα το δούμε… εν καιρώ, ακόμα και αν ΟΛΑ όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής προέρχονται από την ενημέρωση που βγαίνει από την πλευρά Αλαφούζου, ένα πράγμα είναι σίγουρο.

Πως αυτή η περιβόητη επόμενη μέρα που έρχεται στον Παναθηναϊκό, επόμενη θα είναι σίγουρα, «νέα» όμως ή ακόμα και νέα χωρίς εισαγωγικά, δεν θα είναι με τίποτε.

Θα είναι μια πιστή αντιγραφή των όσων έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, θα είναι μια σταθερότατη και δίχως την παραμικρή παρέκκλιση της πολιτικής και λογικής που χαράχθηκε και ακολουθείται εδώ και αρκετό καιρό στον Παναθηναϊκό και στην τελική ακόμα και αν αλλάξει κάτι αυτό θα είναι το… περιτύλιγμα.

Κι αυτό ακριβώς πρέπει να προσέξει ο Παναθηναϊκός από δω και πέρα, για να είναι πραγματικά διαφορετική η κάθε μέρα του αλλά και η συνολική πραγματικότητα στον σύλλογο.

Το ότι δηλαδή όποιος κι αν είναι τελικά ο μεγαλομέτοχος, όποια κι αν είναι η νέα μετοχική σύνθεση που θα προκύψει από όλα αυτά που έχουν γίνει και απ’ αυτά που περιμένουμε να γίνουν, είναι απαγορευτικό να ξαναγίνουν τα ίδια λάθη που οδήγησαν τον Παναθηναϊκό μέχρι εδώ.

Γιατί –και δεν θα βαρεθώ να το λέω όσο κι αν… προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με βάση το πώς αντιμετωπίζει πια τον Γιάννη Αλαφούζο- το θέμα δεν είναι να φύγει ο Αλαφούζος ή να βρίσουμε τον Αλαφούζο κι ξεμπερδέψαμε.

Το θέμα είναι ο οποιοσδήποτε έχει ή αποκτήσει το πάνω χέρι στον Παναθηναϊκό, να μην συνεχίσει την ίδια πολιτική, λογική και επιλογές προσώπων που έγιναν τα τελευταία χρόνια.

Όσο αυτό –και εσκεμμένα κάποιοι- δεν το ξεχωρίζουμε στο μυαλό μας και σε όσα συζητάμε καθημερινά για τον Παναθηναϊκό, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. Όσα λεφτά κι αν μπούνε, όποιος κι αν ηγείται από δω και πέρα στον σύλλογο.

ΥΓ.

Ξέρω ότι και πάλι θα… προκαλέσω, αλλά σε μερικά πράγματα ή έχεις σταθερή άποψη και την έχεις ανεξαρτήτως προσώπων και καταστάσεων, ή καλύτερα να μην μιλάς καθόλου.

Όποια γνώμη κι αν έχουμε λοιπόν ο καθένας μας για τον Γιάννη Αλαφούζο και τα πεπραγμένα του στον Παναθηναϊκό, προκαλεί αηδία – ή αν δεν προκαλεί θα έπρεπε να προκαλεί- αυτό το ακατάσχετο υβρεολόγιο εν χορώ και μάλιστα με απίστευτη χυδαιότητα σε βάρος προσώπων της οικογένειάς του, την ώρα που παίζει η ομάδα.

Είναι απαράδεκτο κατ’ αρχήν σαν γεγονός αυτό καθ’ αυτό και κατά δεύτερον είναι εγκληματικό να «μάθουμε» και αυτή την ομάδα να παίζει και να λειτουργεί σε τέτοιου είδους ατμόσφαιρες.

Νομίζει κάποιος ότι τα «πιτσιρίκια» ή και οι παλιότεροι ποδοσφαιριστές, νοιώθουν οποιουδήποτε είδους «ώθηση» όταν παίζουν σε τέτοιες συνθήκες και τους δίνει… φτερά στα πόδια το αν μερίδα της εξέδρας αναλώνεται σε ένα ακατάσχετο και χυδαίο υβρεολόγιο για τον -εν δυνάμει ακόμα- ιδιοκτήτη της ομάδας τους;

Είναι καταστροφικό αυτό για την νοοτροπία τους και τον τρόπο που θα μάθουν να αντιμετωπίζουν τον σύλλογο, αν καταφέρουμε να «περάσουμε’ και σε αυτούς ότι είναι κάτι άλλο η ομάδα και κάτι άλλο το συνολικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούν, αγωνίζονται και έχουν ή θα έχουν οσονούπω την λογική απαίτηση να πληρώνονται.

Πολύ περισσότερο, όταν με ελαφρά τη καρδία «αναγκαστεί» και αυτή η φουρνιά ποδοσφαιριστών, να δίνει… εξετάσεις και διαπιστευτήρια… αποδοχής τους από την «εξέδρα», να πηγαίνει στο τέλος κάθε αγώνα και να νομιμοποιεί αυτή την αθλιότητα και χυδαιότητα «χειροκροτώντας» όσους επιμένουν να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο στο γήπεδο.

Αν «καταφέρουμε» και αυτά τα παιδιά να μάθουν να παίζουν για μια ομάδα που επί της ουσίας θα «επιβραβεύει» και θα νομιμοποιεί αναγκαστικά για να «επιζήσει», την χυδαιότητα και τον πάσης φύσεως «εμφύλιο» μέσα στον Παναθηναϊκό, τότε πολύ απλά δεν μάθαμε τίποτε και δεν διδαχθήκαμε τίποτε από τα λάθη και όσα γενικότερα μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα.

Πάιροζ Πιεμπονγκσάντ Παναθηναϊκός Superleague