Είναι πραγματικά απίστευτο το κοντράστ συναισθημάτων που προκαλεί μια συνολική ματιά στον οργανισμό «Παναθηναϊκός» αυτή την στιγμή στο ποδόσφαιρο.

Από την μια είναι η ομάδα.

Η ομάδα που μέχρι στιγμής όχι απλά είναι η κάτι παραπάνω από ευχάριστη έκπληξη, όχι απλά έχει συσπειρώσει τον κόσμο δίπλα της, αλλά ταυτόχρονα και από πλευράς απόδοσης και από πλευράς αποτελεσμάτων, μόνο ευχάριστα συναισθήματα προκαλεί στον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Και από την άλλη οι διοικητικές εξελίξεις, η μετοχική σύνθεση, η αλλαγή σκυτάλης στην κατοχή του πλειοψηφικού μετοχικού πακέτου και όλες οι σχετικές εξελίξεις και διαδικασίες.

Εδώ υπάρχει μια κατάσταση η οποία έχει πολύ δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία.

Μια εντελώς μυστηριώδης και θολή συμφωνία για μεταβίβαση των μετοχών και αλλαγή της ιδιοκτησίας, συμφωνίες και «συμφωνίες» που αντί να ξεκαθαρίζουν το τοπίο και να προχωρούν τις εξελίξεις, στην ουσία μπερδεύουν τον κόσμο, προκαλούν ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα και το κυριότερο σου δίνουν την αίσθηση του «όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν».

Αν κάτσουμε να μιλήσουμε σοβαρά με βάση τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την περιβόητη αλλαγή σκυτάλης από τον Γιάννη Αλαφούζο στον Παϊρότζ Πιεγκμποσάντ, άκρη δεν θα βγάλουμε.

Είναι απίστευτα πολλά τα θολά σημεία, τα αναπάντητα ερωτήματα και ο απελπιστικά αργός ρυθμός που γίνονται οι εξελίξεις.

Και δεν ξέρω τι τελικά θα γίνει ή κι αν έχει στην τελική ανάλυση σημασία το τι θα γίνει.

Εκείνο που σίγουρα ξέρω αν προσπαθήσουμε να το.. διασκεδάσουμε και λιγάκι το όλο θέμα, είναι πως όλη αυτή η ιστορία ή αποτελεί ένα απέραντο τραγέλαφο ή είναι ένα τεράστιο… τρολλάρισμα του Αλαφούζου προς κάθε πλευρά σε ότι έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό.

Καθώς αυτή την στιγμή το μόνο σίγουρο είναι ένα.

Πως ο Γιάννης Αλαφούζος είναι όχι μόνο το απόλυτο αφεντικό και ο ιδιοκτήτης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, αλλά είναι και αυτός που έχει χαράξει την οικονομική και γενικότερη πολιτική που ακολουθεί από το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός.

Οπότε;

Οπότε τι ακριβώς φίλοι μου;

Είναι αυτή την στιγμή ο Αλαφούζος ο «πρώτος μάγκας» στο Ελληνικό ποδόσφαιρο;

Και γιατί να μην είναι εδώ που τα λέμε;

Έχει την πιο φθηνή ομάδα, δεν έχει ξοδέψει τίποτε για το στήσιμό της, έχει την ομάδα που μέχρι στιγμής έχει κερδίσει τους πάντες στην Ελλάδα, που έχει την παραδοχή και αποδοχή ακόμα και από τους οπαδούς των άλλων ομάδων, παίζει καλή μπάλα και έχει συσπειρώσει ξανά δίπλα της την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

Τι καλύτερο θα μπορούσε να προσδοκά οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και ειδικά στην Ελλάδα;

Μιλάμε κάθονται και σπρώχνουν χρήμα με ουρά όλο οι υπόλοιποι, κάνουν μεταγραφάρες, έχουν πάρει προπονηταράδες, ελέγχουν προσκήνια και παρασκήνια και έρχεται ο Αλαφούζος στο τζάμπα και τους λέει «γεια χαρά και εις άλλα με υγεία» ή απλά «στην υγεία των κορόϊδων».

Έτσι είναι και ας μην θέλει κανείς να το παραδεχθεί.

Η αλήθεια και η πραγματικότητα αυτή είναι, άσχετα με το αν προέκυψε αναγκαστικά, αν έχει έρθει σαν αποτέλεσμα της διοικητικής αδυναμίας ή της έλλειψης ρευστότητας, αν αποτελεί ένα «από την αρχή σχέδιο» ή αν προήλθε σαν αποτέλεσμα της «διστακτικότητας» και της εντελώς παρελκυστικής τακτικής των υποψηφίων επενδυτών και αγοραστών που εκπροσωπεί ο Παϊρότζ.

Και μην μου πει κάποιος το γνωστό «μα ότι έχει γίνει, έγινε μόνο χάρις στον Δώνη και τον Νταμπίζα».

Γιατί δεν γίνεται πέρυσι να τους έχουμε βγάλει όλους ήρωες στην ομάδα και να την βγάζουν καθαρή ότι κι αν έκαναν με βάση το «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»

Εκτός κι αν φέτος δεχθούμε ότι ανακαλύψαμε το μοναδικό ψάρι στον κόσμο που… μοσχοβολάει το κορμί και η ουρά του, αλλά… βρωμάει το κεφάλι του.

Το ότι ο Δώνης και o Νταμπίζας είναι οι πρωτομάστορες της μέχρι τώρα πορείας του Παναθηναϊκού, ούτε λόγος.

Άλλωστε αποτελούν την απόδειξη του ότι αν λειτουργείς ποδοσφαιρικά και έχεις ικανότητες, τότε μπορείς να παρουσιάσεις έργο ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε ότι τα πάντα οφείλονται σε αυτούς τους δύο, στην τελική ακόμα και αυτοί επιλογή του Αλαφούζου ήταν.

Καταλαβαίνετε φυσικά σε τι τραγέλαφο έχει οδηγηθεί ο Παναθηναϊκός και πόσα πράγματα μπορείς να τα δεις και έτσι αλλιώς έτσι όπως έχει εξελιχτεί η κατάσταση.

Αλλά επειδή στον Παναθηναϊκό έχουμε πατέντα και ντοκτορά στα περίεργα το ζούμε ακόμα και αυτό σήμερα.

Όλους αυτούς που πέντε χρόνια αποθέωναν τον Αλαφούζο, έβαφαν τα κάγκελα της Λεωφόρου ποζάροντας μαζί του χαμογελαστοί, ήταν στο τριαλαρι-τριαλαρό και έκαναν φιέστες όταν τερμάτιζε ο Παναθηναϊκός τριάντα βαθμούς πίσω από την κορυφή ή διασυρόταν από τις Καμπάλες και τις Εστορίλ, θυμήθηκαν να τον… βρίσουν τώρα που ο Παναθηναϊκός αποτελεί «ομάδα πρότυπο» για την πλειοψηφία των ελλήνων φιλάθλων αλλά και για τους ίδιους αυτούς ακόμα.

Άβυσσος η ψυχή των συγκεκριμένων –αν και όλα έχουν… εξήγηση- αλλά ενδεικτική η κατάσταση του παραλογισμού μέσα στον οποίο κινείται ο Παναθηναϊκός εδώ και κάμποσα χρονάκια και ο οποίος τον οδήγησε εδώ που τον οδήγησε.

Το σίγουρο πάντως είναι ένα.

Πως ο Παναθηναϊκός συνεχίζει και θα συνεχίσει για πολύ καιρό ακόμα να… τρελαίνει είτε «έτσι» είτε «αλλιώς» κόσμο και κοσμάκη και κυρίως τους οπαδούς του.

 

Γιάννης Αλαφούζος Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague