ΑΕΛ – ΑΕΚ Σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να το καθαρίσει λόγω διαφοράς δυναμικότητας, η ΑΕΚ κατάφερε όχι μόνο να φύγει με τον βαθμό της ισοπαλίας, αλλά και να κινδυνέψει με την ήττα από μία ΑΕΛ, η οποία ναι μεν παλεύει παλικαρίσια, αλλά δεν παίζει ποδόσφαιρο...
Σίγουρα ο κακός αγωνιστικός χώρος έπαιξε σημαντικό ρόλο, όπως και το σκληρό παιχνίδι. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την αδυναμία της Ένωσης να φτιάξει ευκαιρίες, να πετύχει γκολ και να κερδίσει το ματς. Όποια και αν ήταν η δυσκολία του.
Η ΑΕΚ έπασχε δημιουργικά. Ο Λιβάγια ήταν εξαφανισμένος. Για να μην είμαστε όμως άδικοι, γιατί έπαιξαν και οι αντίπαλοι. Και αυτοί κατάπιαν τον Κροάτη, όπως και τον Πόνσε που όποτε επιχειρούσε μέσα στην περιοχή, έβλεπε δύο και τρεις παίκτες της ΑΕΛ να πέφτουν πάνω του. Ο Κλωναρίδης είχε μία καλή στιγμή και από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να προσφέρει.
Η μεσοαμυντική γραμμή της Ένωσης όμως είχε άψογη λειτουργία. Μοράν και Γαλανόπουλος ανταποκρίθηκαν στις συνθήκες μαζί με τους τέσσερις από πίσω τους. Στο τέλος όμως χάθηκε η αυτοσυγκέντρωση, φανερώνοντας αυτοκαταστροφικές τάσεις. Γιατί σε περίπτωση ήττας είναι δεδομένο, ότι οι κραδασμοί θα ήταν πολύ δυσκολότερο να απορροφηθούν σε σχέση με τη λευκή ισοπαλία.
Γιατί η ΑΕΚ που σε όλο το παιχνίδι δεν άφησε την ΑΕΛ να πατήσει στην περιοχή της, αφού ακόμα και το δοκάρι του Μπαργκάν στο πρώτο ημίχρονο, προήλθε από σουτ εκτός του κουτιού, κατάφερε να ριψοκινδυνεύσει στο τέλος, δίνοντας τη νίκη στους Θεσσαλούς.
Η γκάφα του Μπάρκα ήταν πιο αστεία και από ταινία του αείμνηστου Θανάση Βέγγου. Βγαίνει χωρίς σιγουριά εκτός περιοχής, για να καθαρίσει τη φάση με το κεφάλι και αντ'αυτού έστρωσε τη μπάλα στον Μπαργκάν που έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας του.
Για την ακρίβεια έβαλε το πόδι του ο Μάριος Οικονόμου που εξελίχθηκε σε σωτήρα του Δικεφάλου. Ο σούπερ Μάριο αξίζει τα εύσημα για την ενέργεια και την απόδοσή του σε όλο το παιχνίδι. Γενικά όλη η αμυντική λειτουργία της ΑΕΚ που υστέρησε τραγικά επιθετικά σε ένα γήπεδο που θύμιζε περισσότερο χωράφι από αγωνιστικό χώρο.