Ολυμπιακός - Πέδρο Μαρτίνς: Εάν ο Μαρτίνς ευχόταν να του φέρει ο καινούργιος χρόνος, πρωτάθλημα και κύπελλο, εκτός από στερεότυπος, θα ήταν επιπλέον ένας καριερίστας περιορισμένου βεληνεκούς, ένας άνθρωπος που το ταβάνι του θα ήταν τόσο χαμηλό σαν αυτά στα… κουτούκια της Πλάκας.

Με συγχωρείτε κιόλας, αλλά ο οργανισμός Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από κοντόφθαλμα στελέχη. Ο Πορτογάλος ανταποκρίνεται το δέον στους υψηλούς στόχους ευθύνης που του έχουν ανατεθεί και μαζί με την επαγγελματική αποστολή του, συνδυάζει τις σκληρές ανταγωνιστικές ταχύτητες φιλοδοξιών που έχει για τον εαυτό του.

Ο Πέδρο Μαρτίνς μέσα από τη δουλειά του όλους αυτούς τους μήνες στον Ολυμπιακό, αναδεικνύει και τις ατομικές ικανότητες του. Εξελίσσεται και παράγει για το δικό του μέλλον.

Πρωταθλητισμό κάνει για πρώτη του φορά. Η απαιτητική λαοθάλασσα των ερυθρόλευκων οπαδών κραυγάζει πρωτοφανώς στα αυτιά του: «Τα θέλουμε όλα».

Και υπό αυτό το πρίσμα, μέσα στον παλμό αυτής της ατμόσφαιρας, έχοντας ήδη μπολιαστεί με το moto: «Συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε», τι είπε ο πια ο Μαρτίνς που έκανε δα τόση εντύπωση από την Παρασκευή! «Έχω ένα όνειρο, να πάμε στο Μπακού».

Σιγά τη… συνταρακτική δήλωση! Ποιο είναι αυτό που έχει… σοκάρει; Τι είναι εκείνο που θα χαρακτήριζε τον Πορτογάλο τεχνικό αιθεροβάμονα;

Όχι ρε παιδιά! Έχω ένα όνειρο, κάνω σκέψεις, εύχομαι να εκπληρωθεί ένας πολύ μεγάλος, μεγαλεπήβολος στόχος μου: Να πάω μέχρι τον τελικό του Europa League.

Αυτό εν πολλοίς και εν ολίγοις είπε ο άνθρωπος και μάλιστα τον διέκρινε και πάλι μια φυσιολογική αυτοσυγκράτηση, γιατί αν προσέξετε, δεν είπε «πάμε να πάρουμε την ευρωπαϊκή κούπα και… Vamos»! Άντε να φτάσουμε ως τον τελικό, είπε. Σαν να έκλεισε τα μάτια και έκανε την ευχή του.

Η κατάκτηση τίτλων στην Ελλάδα, ακόμα και τώρα, που ο Ολυμπιακός είναι τόσο πίσω από τον ΠΑΟΚ και δίχως άλλο προβάλλει μόνο ως αουτσάιντερ για το πρωτάθλημα και όχι κιόλας με πολλές πιθανότητες, καθώς υπάρχει σούπερ φαβορί και αυτός είναι ο δικέφαλος – για χίλιους δύο λόγους, αγωνιστικούς και παρασκηνιακούς, μην επαναλαμβανόμαστε διαρκώς, τους ξέρουν και οι… τριγύρω δρόμοι στο Πάρκο Γουδή και στο Μαξίμου… - είναι ιστορική παράδοση, συνυφασμένη με τους ερυθρόλευκους.

Δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, αντίθετα, είναι συνηθισμένο να στέφεται πρωταθλητής και κυπελλούχος ο Ολυμπιακός.

Αν το έκανε ως μεγάλη ευχή του για το 2019 λοιπόν ο Ίβηρας τεχνικός, θα ήταν σαν να έβαζε άλλο ένα… πλαστικό βαποράκι (μαζί με τα παπάκια του) στο νερό της μπανιέρας του, αντί να βαυκαλίζεται έστω, ότι μπορεί, ίσως, κάποτε, κάποια στιγμή, να αξιωνόταν να αποκτήσει το δικό του, πραγματικό θαλάσσιο σκαφάκι.

Ότι και να λέτε, ότι και να λένε, εμένα προσωπικά μου αρέσει που ο Ολυμπιακός έχει έναν προπονητή με όνειρα και φιλοδοξίες που έστω ακουμπάνε οι πατούσες του στην άκρη-άκρη και δεν περισσεύουν από το πάπλωμα.

Ναι, γιατί το Μπακού και ο τελικός του Europa, δεν είναι άφθαστη πρόκληση. Εξαιρετικά δύσκολη, άκρως υπερβατική, με πολύ λίγες πιθανότητες, ελάχιστες, ναι επίσης, με μια δόση παραμυθένιας προοπτικής, ωστόσο όχι όνειρο απατηλό και αδύνατο.

Δεν είναι ουτοπία, ούτε απαγορευμένος καρπός για έναν ελληνικό σύλλογο του συνολικού επιπέδου, εμπειρίας και της αγωνιστικής ποιότητας και επάρκειας του Ολυμπιακού, υπό συνθήκες, timing και τύχης, να πάει εκεί που ευχήθηκε ο Πέδρο Μαρτίνς!

Ακόμα και αν στη διοργάνωση, που δεν είναι Champions League, αλλά το διεκδικούν πολλές ομάδες κλάσης Champions League – κι αυτό το βίωσαν και το ξεπέρασαν άλλωστε στον όμιλο οι ερυθρόλευκοι εναντίον Μπέτις και Μίλαν! – πολλά μοιάζουν και φέρνουν σε βαθμό δυσκολίας με τον πρώτο τη τάξει θεσμό της UEFA, αν ένας Ολυμπιακός επενδύσει προσεκτικά, στοχευμένα και μεθοδικά σ’ αυτήν, πολλά μπορούν να έρθουν.

C.L. δεν κατακτά ελληνική ομάδα, αλλά το Europa, με επιμονή και υπομονή ενδέχεται και να μπορεί να το «φλερτάρει» επίμονα.

Αντιλαμβάνομαι τα πολλαπλά οφέλη του Champions League, όμως δεν μπορώ να διαφωνήσω και μια γενικότερη διατυπωμένη πολλάκις άποψη, ότι εάν όλα αυτά τα χρόνια οι ερυθρόλευκοι σχεδίαζαν διάκριση στο Europa και δεν έχαναν χρόνο να επιμένουν απέλπιδα σε προκρίσεις στους Ομίλους και κατόπιν στους «16» του C.L. ίσως και να είχαν τύχει μιας καλύτερης ευρωπαϊκής καταγραφής επιτυχιών.

Υποθετικό αυτό βέβαια, όμως για να πάψει να είναι υποθετικό και το σενάριο αν θα τα καταφέρουν καλύτερα οι ελληνικοί σύλλογοι στο Europa, ε, ας το… πάρουν στα σοβαρά και όχι ως αποκούμπι του Champions League που το έχουν τώρα. Ο Ολυμπιακός ειδικά.

  • Ο ΣΟΛΔΑΝΟ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ  όταν το τεχνικό επιτελείο κρίνει και αποφασίσει ότι θα έχει προσαρμοστεί έτσι όπως επιβάλλεται στο νέο περιβάλλον του. Θυμηθείτε ότι αυτή είναι η πάγια τακτική του Μαρτίνς. Βιάστηκε να βάλει στην ομάδα τον Γκιλιέρμε; Καθόλου. Τον Νάτχο; Όχι. Τους Ναουέλ, Χασάν; Τον Κούτρη; Πήρε το χρόνο του μαζί τους και όταν κατά τη γνώμη του έπρεπε πια να το κάνει τους έδωσε λεπτά συμμετοχής στην ομάδα.
  • Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ του Κώστα Τσιμίκα, εν αντιθέσει με τη στάση απέναντι στον Γιαννιώτη ή και στον Σιώπη πιο πριν, δείχνει από πλευράς διοίκησης του Ολυμπιακού και πόσο, αλλά και πώς ξέρει να τιμά, να αναγνωρίζει και να επενδύει σε παίκτες που η νοοτροπία τους είναι συνταγμένη με τα θέλω και τις απαιτήσεις του συλλόγου… Αυτό και ο νοών νοείτω.
  • ΑΦΟΥ Ο ΖΟΣΕ ΣΑ θα είναι ο βασικός των επόμενων ετών, ο Ολυμπιακός ψάχνει έναν αντί-Κάρολ πιο πολύ για δεύτερο. Μιας… κάποιας ηλικίας δηλαδή και σχετικά φθηνό, αφού δεν θα υπάρχει προοπτική μεταπώλησης. Άρα, Κότνικ, Γιακούποβιτς, Μέγιερι ή και… Ρομπέρτο που ακούγονται, μια χαρά! Όλοι τους ταμάμ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Απρόσμενο νέο για Σολδάνο στον Ολυμπιακό - Πληροφορία-φωτιά από το Ρέντη - «Τρελαίνεται» ο Μαρτίνς

Πέδρο Μαρτίνς Ανδρέας Γιαννιώτης Κώστας Τσιμίκας Superleague ΠΑΟΚ Ολυμπιακός