Εκείνοι οι ηλίθιοι μπαχαλάκηδες που μπουκάρουν στα γήπεδα και τα σπάνε, που καθυβρίζουν εθνικότητες, μανάδες, πατεράδες κι οικογένειες, που βλασφημούν τα Θεία, που καταστρέφουν περιουσίες είναι τα κοινωνικά απόβλητα που εκμεταλλεύονται την ανωνυμία του όχλου, την ανοχή των ΠΑΕ και της πολιτείας και, ιδίως την ατιμωρησία, βρίσκοντας στα γήπεδα μόνιμα πεδία δράσης τους.

Οι άλλοι, που απειλούν και επιτίθενται εναντίον ανυποψίαστων, αθώων πολιτών, γυναικόπαιδων και ΑΜΕΑ, που φωνάζουν ανίερα συνθήματα προσβάλλοντας μνήμες νεκρών και κρεμάνε στα κάγκελα εμετικά πανό κτηνωδίας και αίσχους, είναι τα ανθρωπόμορφα τέρατα της θλιβερής μόδας των γηπέδων μας που στιγματίζει ασταμάτητα και αδιόρθωτα τις τελευταίες δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για όλους αυτούς και όλα αυτά τα βρομερά και τρισάθλια των ελληνικών κερκίδων, η ανιδιοτέλεια του Λεονάρντο Κούτρη, το μεγαλείο της ψυχής ενός αθλητή, ήταν η αποστομωτική απάντηση.

Στα γήπεδα, εκεί όπου κάθε τρεις και λίγο κυριαρχούν εικόνες ντροπής, η εικόνα του διεθνή μπακ του Ολυμπιακού με τον Βασιλάκη στην αγκαλιά του και η ασίστ για το γκολ της ζωής που του έβγαλε, είναι από μόνη της ο έπαινος για την πράξη του.

Δε χωράει αμφιβολία ότι ο Κούτρης «έγραψε» ως το καλύτερο, το πιο όμορφο highlight της χρονιάς. Καμία άλλη σκηνή από το φιλμ της φετινής Superleague δεν αξίζει να τη θυμόμαστε τόσο όσο το γκολ του αιώνα από τον Βασιλάκη, χάρη στην πάσα του ερυθρόλευκου παίκτη.

Η ενέργεια του Κούτρη ήταν πραγματική μαγκιά. Και έστειλε το μήνυμα στους τζάμπα μάγκες, τους αληταράδες των γηπέδων, να σκάψουν τα λαγούμια τους και να χωθούν μέσα, απαλλάσσοντάς μας από τις ανατριχιαστικές, ενοχλητικές, αχρείαστες παρουσίες τους.

Να τον χαίρεται η οικογένεια του τον Λεονάρντο. Πάνω από την ποδοσφαιρική αξία, υπάρχει η ανθρώπινη. Κι εκεί, σ’ αυτή τη διάσταση, ο Κούτρης ξεπέρασε και… Μέσι και… Ρονάλντο και… Μαραντόνα και… Πελέ!

Τα σπουδαία… για τον σπουδαίο Φορτούνη

Αντιλαμβάνομαι ότι πηγαίνω κόντρα στη λαϊκή επιθυμία και ίσως να μην αρέσουν αυτά θα πω τώρα. Γιατί οι αλήθειες είναι καμιά φορά «δύσπεπτες».

Όμως δεν γίνεται να αυταπατώμεθα, ζώντας την πλοκή παραμυθιών καβάλα σε ροζ συννεφάκια.

Όσο και αν η εξέδρα τον έχει ανακηρύξει σε «ήρωα» της, σε κύριο και μοναδικό εκφραστή της ερυθρόλευκης ψυχής από την τωρινή ομάδα, πλάθοντας όνειρα ότι ο μεγάλος αρχηγός θα είναι πάντα εκεί, να κυματίζει στον ιστό της τρέχουσας ιστορίας του συλλόγου – και αυτό είναι προσωπική κατάκτηση του, ειδικά φέτος, χάρη στην απίθανη, καταπληκτική αγωνιστική σεζόν που διανύει – συμπαθάτε με που θα δηλώνω προσγειωμένος.

Τι κι αν πεταρίζει και η δική μου καρδούλα για να βλέπω εσαεί τον Κώστα Φορτούνη με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο και την μπαγκέτα κατεύθυνσης του παιχνιδιού των ερυθρολεύκων να περνάει από τα αριστουργηματικά ποδάρια του, δεν γίνεται να ενστερνίζομαι ψευδαισθήσεις. Να ζω την πλάνη μου.

Η χρονιά που κάνει ο διεθνής επιθετικός μέσος είναι άνω κάθε προσδοκίας. Έχω γράψει προ πολλού ότι ο φετινός Φορτούνης είναι ανώτερος και από εκείνον που είχε μεγαλουργήσει επί των ημερών της θητείας Μάρκο Σίλβα στην τεχνική ηγεσία, προκαλώντας την πρώτη αναταραχή στα νερά που σαλπάρουν τα μεγάλα βαπόρια των μάνατζερ του ποδοσφαιρικού πλανήτη.

Ύστερα από μια βαθιά ύφεση στην καριέρα του επί δύο σερί χρονιές, η τωρινή ωριμότητα στην ποδοσφαιρική συμπεριφορά του, το μεστό παιχνίδι του και, ιδίως, η ηγετική φυσιογνωμία που παρουσιάζει, μη λυγίζοντας πια στο βάρος του αξιώματος του «αρχιστράτηγου» του Ολυμπιακού, δεν γίνεται να μη του ανοίγουν το δρόμο σε μια σπουδαία μεταγραφή στο εξωτερικό.

Είναι, βλέπετε, εξάλλου και το ηλικιακό timing του Θεσσαλού άσου, που σε συνάρτηση με τις έξοχες εμφανίσεις και τη «γεμάτη» στατιστική του, οδηγούν στην εύλογη ακαδημαϊκή απορία: «Αν όχι τώρα, πότε;».

Ο νόμος της αγοράς και της ζήτησης, θέλουν δεν θέλουν, ο ίδιος ο παίκτης, αλλά και ο Ολυμπιακός, τον τοποθετούν αυτονόητα και εύλογα στο κάδρο των «καυτών» μεταγραφικών υποθέσεων αυτού του καλοκαιριού.

Ακόμα και εκείνοι που δε δίνουν δεκάρα για το ποδοσφαιρικό marketing, ατενίζοντας υπό ρομαντικό πρίσμα τις καταστάσεις, μακριά από κυνικούς ρεαλισμούς, όταν ακούσουν το… γδούπο στο τραπέζι από τα «τούβλα» των χάρτινων δεσμίδων και καταλάβουν ότι η ζήτηση για τον Φορτούνη θα έχει εύκολα φθάσει στα 15 και 20 εκ. €, θα… λυγίσουν.

Θα πουν: Και πώς να γυρίσεις την πλάτη σε τέτοιο πλούτο. Με ποιο δικαίωμα, εξάλλου, θα κλείσεις τους ορίζοντες σε έναν τόσο σπουδαίο αθλητή να πάει να το ευχαριστηθεί, να παίξει τη μπάλα της ζωής του, σε ένα σπουδαίο πρωτάθλημα, φτιαγμένο για σπουδαίους… Σαν τον Κώστα;

Credits και βατόμουρα:

Στον Πέδρο Μαρτίνς που χωρίς ουσιαστικό κίνητρο για την ομάδα, που… παίζει μόνη της εδώ και καιρό για να βγει 2η, κρατάει τους παίκτες «ζεστούς»!

Στους ερυθρόλευκους ποδοσφαιριστές που παίζουν για τους εαυτούς τους, τον ατομικό εγωισμό και το κύρος της φανέλας που φοράνε

Στον κόσμο του Ολυμπιακού που τρέχει στο Καραϊσκάκη για να βλέπει την ομάδα παρόλο που οι στόχοι εξαντλήθηκαν φέτος, νωρίς είναι γεγονός, χωρίς αντίκρισμα και ουσία. Τη χαίρεται όμως την ομάδα, τη μπάλα που βλέπει, το εισιτήριο που πληρώνει πιάνει τόπο.

Υπάρχουν όμως και δύο σημεία, των οποίων την επίλυση θα πρέπει να φροντίσουν για την επόμενη σεζόν στην πλατεία Αλεξάνδρας:

1.Την ελλιπή, σταθερά προβληματική συχνά, αμυντική και (συνολικά) ανασταλτική λειτουργία

2.Την καθυστερημένη εκκίνηση του Ολυμπιακού στα παιχνίδια, όπου αργεί να μπει στο πνεύμα των αγώνων, κυνηγώντας αρκετές φορές – ειδικά στα καθοριστικά παιχνίδια που έκριναν την τύχη του φέτος – τον αντίπαλο, χωρίς όπως είναι φυσικό βεβαίως, να «επιστρέφει» και να διεκδικεί τη νίκη. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Έκλεισε το deal: Αυτόν αγοράζει ο Ολυμπιακός με 2,5 εκατ. - Υπογράφει τριετές συμβόλαιο, τρελά λεφτά

Λεονάρντο Κούτρης Πέδρο Μαρτίνς Κώστας Φορτούνης Superleague Ολυμπιακός