Είναι πολυτέλεια για τον Παναθηναϊκό με τα δεδομένα που υπάρχουν και τη συνολική κατάσταση σ' αυτόν, η συζήτηση που γίνεται για τις ανανεώσεις των Χατζηγιοβάνη και Μπουζούκη.

Πιο σωστά θα έλεγα όχι ακριβώς η συζήτηση, αλλά ο... τρόπος με τον οποία διεξάγεται η συγκεκριμένη συζήτηση και για να είμαι πιο σαφής, η συζήτηση και οι... αντιπροτάσεις μέσω δημοσιευμάτων, που μας πληροφορούν για τις... προθέσεις και τις απαιτήσεις τις μίας ή της άλλης πλευράς.

Κι αυτό είναι για μένα γενικός κανόνας ανεξαρτήτως διαθεσιμότητας ρευστού ή οικονομικών δεδομένων στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός.

Εδώ ήταν όχι απλά πολυτέλεια αλλά και εντελώς λάθος οι αντίστοιχες συζητήσεις στον Παναθηναϊκό είτε επί Βαρδινογιάννη είτε επί πολυμετοχικότητας που το χρήμα έρεε άφθονο και προς κάθε κατεύθυνση, πόσο μάλλον τώρα με τη δεδομένη κατάσταση στον σύλλογο αλλά και την ουσιαστική παρουσίας των ποδοσφαιριστών του σ' αυτόν τη σεζόν που πέρασε.

Το ευκολότερο για μένα αλλά και για τον καθένα που θα επιχειρούσε να σχολιάσει... από καθ' έδρας τα τεκταινόμενα, θα ήταν να γίνω και εγώ ένας ακόμα "οπλαρχηγός της Παναθηναϊκοφροσύνης" και να το παίξω "προστάτης" των "παιδιών από τα σπλάχνα του συλλόγου", απαιτώντας δημόσια να τους δοθούν όσα ζητάνε, να μη χαθούν από την ομάδα και να εγκαλέσω ταυτόχρονα και τον Αλαφούζο που έχει κλείσει την κάνουλα και υπάρχει αυτή η κατάσταση στον Παναθηναϊκό.

Τι πιο εύκολο, τι πιο... ηρωϊκό και τι πιο... δημοφιλές ταυτόχρονα, με δεδομένη και τη σχέση που έχει ο Αλαφούζος με την πλειοψηφία του κόσμου αυτόν τον καιρό.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.



Τουλάχιστον για μένα και έτσι όπως το βλέπω -και όπως το έβλεπα πάντα το συγκεκριμένο θέμα όποτε προέκυπτε- με βάση την λογική από τη μια και το "δίκιο" από την άλλη.

Και για να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ' αρχής ένα πράγμα για να μην μπερδευόμαστε και κουβεντιάζουμε άδικα.

Προφανώς και είναι δικαίωμα αλλά και δικαιολογημένη από κάθε άποψη, η προσπάθεια των ποδοσφαιριστών και των εκπροσώπων τους, να πετύχουν ένα όσο γίνεται καλύτερο και αυξημένο συμβόλαιο στις συζητήσεις τους με τον Παναθηναϊκό.

Αυτό είναι φυσιολογικό και δεν νομίζω να υπάρχει διαφωνία σχετικά.

Το θέμα όμως είναι, να εκτιμήσουν σωστά τον εαυτό τους και τις προοπτικές τους τα δύο παιδιά, ο Χατζηγιοβάνης και ο Μπουζούκης δηλαδή, όχι τόσο για να ικανοποιηθούν και οι δύο πλευρές και να μείνουν στον Παναθηναϊκό, αλλά κυρίως για το δικό τους το συμφέρον και την προοπτική της καριέρας τους.

Έχουν -και έχουμε κι όλοι μας- επίγνωση περί του τι ακριβώς συζητάμε;

Συζητάμε όσο κι αν ακούγεται σκληρό, για την προοπτική δύο ποδοσφαιριστών που έκαναν για πρώτη φορά σεζόν σε επίπεδο πρώτης ομάδας, σε μια ομάδα που τερμάτισε δέκατη στο ελληνικό πρωτάθλημα και η οποία ταυτόχρονα με εξαίρεση το εντυπωσιακό ξεκίνημά της, έκανε ένα μέτριο σε γενικές γραμμές δεύτερο γύρο αδυνατώντας να χτυπήσει ένα σοβαρό παιχνίδι και με αποκλεισμό από τη Λαμία στο κύπελλο.

Πόσο ελκυστικό πιστεύετε αλήθεια ότι ακούγεται αυτό, σε μια οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού, απ' αυτές που ακούγεται ότι... έχουν στο στόχαστρο τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές;

Και τι ποσά πιστεύετε επίσης ότι θα είναι διατεθειμένες να ξοδέψουν για παίκτες με τέτοιο "βιογραφικό";

Και προσοχή εδώ σε ένα λεπτό σημείο.



Δεν λέω εδώ για το πόσα λεφτά θα κοστίσει το συμβόλαιο μιας ξένης ομάδας με τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές, αλλά για το πόσα λεφτά θα πάνε τελικά... στην τσέπη των ίδιων των ποδοσφαιριστών και όχι στα "γύρω-γύρω" για να ολοκληρωθεί το... ντιλ.

Και το λέω αυτό γενικότερα για τα ποσά που διαβάζουμε ότι δίνονται ή δόθηκαν για μεταγραφή Έλληνα ποδοσφαιριστή σε ξένη ομάδα.

Για να έχουνε το... νου τους πρώτα και κύρια τα ίδια τα παιδιά και οι δικοί τους άνθρωποι και κατά δεύτερον για να έχουμε και εμείς μια ακριβή εικόνα γενικότερα.

Γιατί και για τον Μαυρία διαβάζαμε και ακούγαμε ότι κόστισε 3,5 εκατομμύρια... τότε η μεταγραφή του στην Αγγλία και όντως τόσα μπορεί να δόθηκαν στο συγκεκριμένο αλισβερίσι, αλλά για κάντε τον κόπο να ρωτήσετε ή να ψάξετε πόσα απ' αυτά πήγαν στην τσέπη του Μαυρία και πόσα... σε άλλες τσέπες.

Για να το κλείνουμε σιγά-σιγά.

Πρέπει σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχει ένα μέτρο.

Και αρχικά σε ότι έχει να κάνει με την "αντιμετώπιση" των δύο πλευρών.

Ή θα δεχθούμε ότι και οι δύο πλευρές θα δουν το θέμα με την ίδια οπτική γωνία ή αλλιώτικα δεν έχει νόημα να συζητάμε.

Δεν μπορεί δηλαδή για τον ποδοσφαιριστή να λέμε ότι πάνω απ' όλα είναι επαγγελματίας και θα πρέπει να δει το συμφέρον του, ενώ από την ομάδα θα απαιτήσουμε να λειτουργήσει μόνο με το συναίσθημα και να δει έτσι τις συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Ή θα δεχθούμε ότι και οι δύο πλευρές θα λειτουργήσουν πρώτα απ' όλα ψυχρά επαγγελματικά ή θα καταλήξουμε ότι και οι δυο πλευρές θα λειτουργήσουν με βάση το... συναίσθημα και την "αμοιβαία αγάπη" που νιώθουν η μία για την άλλη.

Πάντως το να ζητάμε από την μια πλευρά... επαγγελματισμό αλλά από την άλλη... συναίσθημα δεν γίνεται.

Το σωστό και για τις δυο πλευρές, είναι να λειτουργήσει μια μέση κατάσταση.

Και το συμφέρον, την προοπτική και την καριέρα τους να κοιτάξουν οι ποδοσφαιριστές και το συναίσθημα σχετικά με τη σχέση τους με την ομάδα, τις δυνατότητες που τους έδωσε και τα αισθήματα που λένε ότι έχουν γι' αυτήν να συμπεριλάβουν στις σκέψεις και την κουβέντα τους.

Γιατί εδώ υπάρχει και μια πικρή αλλά καθ' όλα αληθινή πραγματικότητα, έστω και σκληρή.

Πως οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες του Παναθηναϊκού και τα συμβόλαια σαν κι αυτά περίπου που ακούγεται ότι προσφέρει στους δύο παίκτες, ήταν ουσιαστικά αυτό που τους άνοιξε την πόρτα για το άλμα τους στην πρώτη ομάδα που τους έδωσε την ευκαιρία να δείξουν και τα προσόντα τους.

Αυτό κατ΄ αρχήν ας το σκεφτούν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και κατά δεύτερο ας το σκεφτούμε και ας το καταλάβουμε και όλοι οι υπόλοιποι.

Κι από κει πέρα.

Η ουσιαστική και ψυχρή αλήθεια είναι μία.

Μιλάμε για δυο νεαρά παιδιά που έπαιξαν για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο κι όταν λέμε σε τέτοιο επίπεδο μιλάμε πάντα για το επίπεδο του φετινού Παναθηναϊκού έτσι όπως δομήθηκε στην αρχή της σεζόν και έτσι όπως την τελείωσε.

Αν κάνουμε τη σούμα τι έχουμε;

Από τη μια ένα ποδοσφαιριστή που έδειξε όντως καλά στοιχεία και είχε αρκετές εντυπωσιακές προσωπικές ενέργειες, αλλά στη μνήμη μας έχει μείνει απλά σαν ένα ποδοσφαιριστή που σήκωνε το χέρι προς τον πάγκο για να χτυπήσει κάθε φάουλ ή πέναλτι που κέρδιζε η ομάδα του, ανεξαρτήτως συνθηκών και κρισιμότητας αγώνα.

Κι από την άλλη, ένα νεαρό ποδοσφαιριστή που ξεδίπλωσε αρκετές αρετές μέσα στο γήπεδο και έδειξε ότι έχει πράγματι μέλλον, αλλά που τελικά άντεξε μόνο ένα τρίμηνο και μετά ήταν μονίμως στα πιτς και εκεί παραμένει μέχρι και τώρα.

Μην το πάρουν στραβά τα παιδιά και μην το πάρετε και εσείς έτσι, αλλά αυτή τη στιγμή στην ελληνική αγορά υπάρχουν καμιά εκατοστή νεαροί ποδοσφαιριστές που έχουν να επιδείξουν ανάλογες ενέργειες ή... στοιχεία και στο εξωτερικό τουλάχιστον τρεις τέσσερις χιλιάδες τέτοιοι αντίστοιχα.

Εκείνο λοιπόν που πρέπει να σταθμίσουν και να καταλάβουν τα δύο παιδιά -κλείνοντας αυτιά και μάτια σε κάθε... πειρασμό και... τάξιμο- είναι ότι πρέπει να προσπαθήσουν κι άλλο και για την ακρίβεια πολύ ακόμα, για να ξεχωρίσουν και να βγουν στον αφρό και από τους εκατό εδώ στην Ελλάδα και από τους τρεις τέσσερις χιλιάδες στην Ευρώπη και τότε να διεκδικήσουν πατώντας σε υπαρκτά ποδοσφαιρικά δεδομένα και κυρίως και στην διάρκειά τους μια καριέρα όπως την ονειρεύονται.

Κι αυτό προυποθέτει σκληρή προσπάθεια και προπάντων διάρκεια.

Τώρα αν πιστεύουν ότι αυτό θα το κάνουν καλύτερα πηγαίνοντας τώρα σε ένα ακόμα πιο απαιτητικό, επαγγελματικό και σκληρό ποδοσφαιρικά επίπεδο, από το να παραμείνουν σαν "πρωταγωνιστές" στον Παναθηναϊκό έχοντας διεκδικήσει όσο πιο μεγάλο συμβόλαιο και οικονομική εξασφάλιση μπορούν, είναι δικό τους καθαρά θέμα.

Απλά να το κάνουν πραγματικά έτσι.

Να είναι δηλαδή η οποιαδήποτε απόφαση "καθαρά δικό τους θέμα" και όχι προϊόν κολακειών, ταξιμάτων και παροτρύνσεων από μια σειρά τύπους που θα τους παρουσιάσουν ένα εντυπωσιακό σε αποδοχές και προοπτικές μέλλον, αλλά που ουσιαστικά μέσα απ' αυτό το πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσουν να πετύχουν θα είναι η δικιά τους "μπάζα" και τα δικά τους συμφέροντα.

Όσο για το ερώτημα, αν τελικά μπορούν, να κάνουν το άλμα και σε οικονομικό επίπεδο και σε επίπεδο επιλογής ομάδας και χώρας και σε επίπεδο καριέρας και εξασφάλισης, η απάντηση και η γνώμη μου είναι πως ναι μπορούν και ειδικά ο Μπουζούκης.

Αλλά αυτό πρέπει να το παλέψουν πολύ περισσότερο και πιο σκληρά και να το υποστηρίξουν στην πράξη μέσα στο γήπεδο και όχι στα πρωτοσέλιδα και τις "αγκαλιές" του καθενός που στριμώχνεται δίπλα τους πουλώντας τους "προστασία" και... εξασφάλιση.
 

Γιάννης Μπουζούκης Τάσος Χατζηγιοβάνης Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague