Πού την έστειλες ρε Παπάζογλου; - Σεφερλής ο Ουάρντα

ΑΕΛ - Παναθηναϊκός: Πέντε χρόνια σήμερα μετά απ’ την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η διαπίστωση είναι μία:
Με Καρανίκα, μόνο ο Τσίπρας κερδίζει!

Πέρα από πλάκα όμως, όπως καθόμασταν στο καφενείο του Λουκά στο Παγκράτι και βλέπαμε τον αγώνα, είχαμε όλοι απορήσει με τον Γρηγορίου. Καλά το μέτρησε το παιχνίδι ο προπονητής της ΑΕΛ, καλά το ζύγισε, καλές και οι αλλαγές του και στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα του κυριάρχησε. Αυτόν τον Νούνιτς όμως, γιατί τον ξέχασε στον πάγκο; Την ώρα που ο Παπάζογλου κέρδιζε μεν την μία κεφαλιά μετά απ’ την άλλη, αλλά από γκολ τίποτα. Ζερό, μηδέν, νούκου, τσεβά που λέμε και στα βλάχικα.

Μια χαρά κορμί είναι το παλικάρι, γερός σαν ταύρος, δυνατός σαν μουλάρι, έχει και κοτσίδα μοδάτη να τη βλέπουν στην κερκίδα τα γκομενάκια και να δακρύζουν. Τι να το κάνεις όμως όταν του σερβίρει ο Ουάρντα μισό γκολ στο κεφάλι που είναι το δυνατό του σημείο και αντί να σκίσει τα δίχτυα του Διούδη σημαδεύει τις διαφημιστικές πινακίδες; Δέκα μέτρα τέρμα και ούτε προς την εστία δεν κατάφερε να τη στείλει τη μπάλα...

Ύστερα κι απ’ αυτό πώς να προκόψουν οι υπόλοιποι βυσσινί; Σκιστήκανε στο δεύτερο ημίχρονο για να διορθώσουν τις σαχλαμάρες του πρώτου, πήρε φωτιά και ο Ουάρντα που ως το 45 είχε αναδειχθεί σε δεύτερο Σεφερλή, ανέβηκε και η κερκίδα, κωλοκάτσανε και οι πράσινοι (ιδίως η μεσαία γραμμή τους που έδειξε να χάνει στροφές και αναπνοές), λίγο ήθελε. Ε αυτό το λίγο δεν το πήρε ποτέ η ΑΕΛ και γύρω στο εβδομήντα και κάτι κλατάρανε οι Λαρισαίοι. Και από εκεί και πέρα προσεύχονταν στο Θεό και στον Κούγια (το ίδιο είναι!), μπας και τους βγει καμιά καραμπόλα. Δεν βγήκε και άντε και αντίο, θα σε δώ στον Πηνειό.

Όσο για τον Παναθηναϊκό, έκανε ένα ονειρικό πρώτο ημίχρονο, όπου κυριάρχησε σε όλες τις γραμμές. Και το πιστώθηκε με φάσεις, με ευκαιρίες, με πέναλτι (αργούν οι ανακοινώσεις;), απ’ όλα είχε ο μπαχτσές. Κι αν ο Χατζηγιοβάννης δεν είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του θα το είχε καθαρίσει το ματσάκι νωρίς νωρίς και θα έπεφτε ξύσιμο με την τσουγκράνα. Αλλά τι περιμένεις από ποδοσφαιριστές; Τι περιμένεις από κάτι τύπους που φοράνε κοντά παντελονάκια και τρέχουν στο χορτάρι, όπως είχε κάποτε πει ο θρυλικός Αποδυτηριάκιας. Τη μία γιουβέτσι, την άλλη κοκορέτσι και την τρίτη στουπέτσι…

Έλειπε κι ο γίγαντας ο Μακέντα που, όπως είπε και η στατιστική, έχει συμμετοχή σε 4 απ’ τα 10 γκολ του Παναθηναϊκού, τι να προλάβει μόνο του κι αυτό το παιδάκι ο Καμπετσής; Ταχύτητα έχει, τεχνική έχει, δύναμη και τσαμπουκά δεν έχει, ήθελε από δίπλα του τον Περέα να πλακώνεται στα μπουνίδια για να του ανοίγει διαδρόμους. Δεν τον είχε κι όλο κάτι του έλειπε για να ολοκληρώσει την τελική προσπάθεια. Δεν πειράζει, μικρός είναι, υπάρχει προοπτική.

Όσο για τα καινούρια πρόσωπα στην ομάδα του τριφυλλιού, αυτός ο Νάγκι δεν έδειξε πολλά πράγματα πέρα απ’ το τρεχαλητό, σε αντίθεση με τον Ανουάρ που μοιάζει με αλεπού της ερήμου. Δεν ξέρω αν θα αναδειχθεί σε νέο Ζέκα, αλλά τα πρώτα δείγματα είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να σου κάτσει…