Κάποιος μπορεί να πει, ότι δεν έγινε και τίποτα. Πως η ΑΕΚ δεν σκότωσε και κανένα θηρίο, επικρατώντας του Παναιτωλικού με 4-0. Βέβαια, για κάθε έναν που του φαντάζει λίγη κάποια νίκη, αρκεί να παραθέσεις όσα έχουν συμβεί φέτος. Πως το συνονθύλευμα που εμφάνιζε ως AΕΚ ο Καρντόσο δεν νικούσε ούτε την Ξάνθη. Πως ο Ολυμπιακός χρειάστηκε επισκέψεις στο ημίχρονο για να αποκλείσει τη Λαμία και ο ΠΑΟΚ έζησε νέο όνειρο κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Αρα, ξεκινάμε από τη βάση πως καμία νίκη δεν είναι εύκολη. Καμία νίκη δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Ειδικά, όταν διακυβεύεται ο μεγάλος στόχος της χρονιάς. Να πω την αλήθεια, ως λάτρης των 1-0 του Καρέρα, τώρα μόνο να αποθεώσω μπορώ για τις κινήσεις που έκανε. Η είσοδος του Σιμάνσκι και η τριάδα στη μεσαία γραμμή έκλεισε κάθε σκέψη του Παναιτωλικού πως θα μπορούσε να μπει ξανά στο παιχνίδι. Και η τριάδα στην άμυνα, έστειλε τον κόσμο σπίτι του από νωρίς.

Αυτό θέλω. Αν είχα δικαίωμα επιλογής και απόφασης, αυτό θα έπραττα. Δεν θα με ενδιέφεραν καθόλου θεάματα και πολλά γκολ, αλλά τα αποτελέσματα. Εχω ψύχωση με τα αποτελέσματα, γιατί αυτά είναι και που μετράνε στο τέλος της ημέρας. Τα υπόλοιπα είναι ατμός. Αυτό που μετρά -και δεν το λέω σαν το μυθικό Θρασύβουλο του Βέγγου- είναι οι νίκες. Ειδικά, όταν είναι τόσο πρόσφατο το σοκ που προκαλούσε η AΕΚ με την εικόνα της.

Ιδιαίτερα, από τη στιγμή που ανεβάζει παίκτες όπως τον Κρίστισιτς. Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, ο Σέρβος φαινόταν ως η μεγαλύτερη απογοήτευση των τελευταίων ετών. Με καθυστέρηση ενός χρόνου -δείγμα πως καμία μεταγραφή δεν είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη προτού μπει μέσα στο γήπεδο- γίνεται ο παίκτης που κάνει τη διαφορά. Αφεντικό στη μεσαία γραμμή, με κάθετες πάσες, με σωστές τοποθετήσεις, με κάθετη κίνηση. Εξαιρετικός.

Άρα, πρώτη παραδοχή. Νίκες να παίρνει η AΕΚ, νίκες για να γεμίζει αυτοπεποίθηση και όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν. Να κρατά απαραβίαστη την εστία της. Να θέτει βασικές αρχές στο παιχνίδι της. Μόνο έτσι μια ομάδα μπορεί να είναι πραγματικά ανταγωνιστική και να φτάσει στους στόχους της. Χωρίς άμυνα, όση ποιότητα και αν έχεις μπροστά, δεν πρόκειται να πας μακριά. Είδατε τις αδυναμίες που εμφάνισε η τριπλέτα Αραούχο, Λιβάγια, Ολιβέιρα, έστω και αν σκόραραν οι δύο, ενώ ο άλλος είχε ασίστ.

Για να μπορέσει να λειτουργεί σωστά η ομάδα στο δημιουργικό κομμάτι, χρειάζεται χρόνο. Διάστημα αρκετό για να δουλέψουν μαζί αυτοί οι παίκτες, να βρουν αυτοματισμούς και τρόπο λειτουργίας μέσα στο γήπεδο. Επί του παρόντος, στηρίζονται πολλά στο ατομικό ταλέντο. Στην έμπνευση της στιγμής, στην ατομική ποιότητα, στον ενθουσιασμό και στο φόβο των αντιπάλων. Αλλά υπήρχαν πολλές στιγμές, που οι παίκτες της AΕΚ έδειχναν σχεδόν να... κουτουλάνε μέσα στο γήπεδο.

Η άποψη μου είναι ξεκάθαρη. Πρώτα η άμυνα για να δημιουργηθεί η ομάδα, έπειτα η μεσαία γραμμή που δίνει λύσεις σε κάθε πρόβλημα και έπειτα θα δούμε ακόμα πιο εντυπωσιακά πράγματα στην επίθεση. Είναι σημαντικό, πως η ΑΕΚ δείχνει όλη αυτήν την περίοδο πως κάνει βήματα προόδου. Κάθε παιχνίδι και ένα περισσότερο λιθαράκι, κάθε ματς και μια σημαντική κατάκτηση. Έτσι είναι τα πράγματα, για μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό.

Τώρα για την AΕΚ αρχίζουν τα πραγματικά σπουδαία. Να ολοκληρώσει την κανονική περίοδο του πρωταθλήματος χωρίς κάποιο πισωγύρισμα και στη συνέχεια τα πραγματικά σπουδαία, που θα κρίνουν εν πολλοίς και το πρόσημο της περιόδου Καρέρα. Τα ματς των πλέι οφ και η απόδοση εκεί, αλλά κυρίως το κύπελλο. Αυτό αλλάζει την ιστορία της χρονιάς. Η AΕΚ πάντως, δείχνει πλέον ικανή να πετύχει σχεδόν τα πάντα.

Παναιτωλικός ΑΕΚ