Γι’ αυτό έγινε η... επανάσταση; Σίγουρα θέλετε Σαββίδη στον Παναθηναϊκό; Άκλαυτος πήγε ο ΠΑΟΚ!

Έφτασε λοιπόν κι αυτό το πρωτάθλημα στα περιβόητα πλέον πλέι-οφ που υποτίθεται φέτος θα έδιναν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Τουλάχιστον γι' αυτό έγιναν και όντως για κάτι τέτοιο ήταν οι προδιαγραφές τους.

Μόνο που τελικά μόνο έτσι δεν θα είναι.

Οι περισσότεροι λένε κι όχι άδικα, πως ουσιαστικά θα είναι πλέον τυπική διαδικασία, τουλάχιστον για την ανάδειξη του πρωταθλητή, καθώς δεν βλέπουν ικανό τον φετινό ΠΑΟΚ να καλύψει διαφορά 7 πόντων στην διάρκειά τους.

Προφανώς και είναι λογικό αυτό.

Παράλληλα όμως, μια ματιά στην τελική βαθμολογία, δείχνει δύο πράγματα.

Το ένα είναι γενικού ενδιαφέροντος, το δεύτερο έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό, όχι άμεσα, αλλά έμμεσα και κυρίως σαν εργαλείο διεξαγωγής συμπερασμάτων για μια κουβέντα που γίνεται σ' αυτόν εδώ και χρόνια και που ήταν -υποτίθεται- μια από τις βασικές αιτίες του χρόνιου εμφυλίου και διχασμού στον ιστορικό σύλλογο.

Εμφύλιος και διχασμός, που σε συντριπτικό ποσοστό φέρνει την ευθύνη -μαζί με τους πρωταγωνιστές και εμπνευστές αυτής της κατάστασης- για την ουσιαστική διάλυση του Παναθηναϊκού όπως τον ξέραμε.

Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα.

Μια ματιά στις έξι πρώτες ομάδες και την τελική κατάταξή τους, δείχνει πως ΚΑΙ αυτό το πρωτάθλημα ήταν ουσιαστικά πρωτάθλημα πολλών-πολλών ταχυτήτων, με μια σειρά ομάδες ακόμα και απ' αυτές που μπήκαν τελικά στην πρώτη εξάδα, να έχουν ταβάνι σε ότι έχει να κάνει με τις δυνατότητές τους και την ανάλογη δυνατότητα συγκομιδής βαθμών.

Η απόσταση δηλαδή του πρώτου από τον δεύτερο, του δεύτερου από τον τρίτο, του τρίτου από τον τέταρτο και πάει λέγοντας, είναι τέτοιες που μόνο ανταγωνιστικές ομάδες και ισοδύναμες δεν δείχνει.

Πολύ μακριά η μία από την άλλη και το ενδεικτικότερο, ελάχιστες πιθανότητες να "κλέψει" κάποια την θέση κάποιας άλλης που τερμάτισε ψηλότερα, με βάση την εικόνα των ομάδων έτσι όπως την είδαμε μέχρι τώρα.

Σε ότι έχει να κάνει με τον Παναθηναϊκό, η ιστορία έχει δύο αναγνώσεις.

Η πρώτη λέει και σωστά, ότι η θέση που τελικά τερμάτισε ο Παναθηναϊκός και οι εμφανίσεις με τις οποίες -από κάποιο σημείο του πρωταθλήματος και μετά- κατέκτησε αυτή την θέση, έχει θετικό πρόσημο με βάση τις αντικειμενικές συνθήκες και δυνατότητες της ομάδας.

Η δεύτερη όμως, λέει και κάτι άλλο ταυτόχρονα.

Πως επειδή αυτή η ομάδα εξακολουθεί να αποκαλείται Παναθηναϊκός και να είναι ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός πλέον, ας σκεφτούν όλοι για τι πράγμα μιλάμε όταν λέμε για επιτυχία.

Για το ότι ο Παναθηναϊκός... κατάφερε να τερματίσει τέταρτος, με διψήφια απόσταση βαθμών από τον πρώτο και ξεπερνώντας μόλις τον Άρη και τον ΟΦΗ που ήταν οι... ανταγωνιστές του για την επίτευξη του συγκεκριμένου... στόχου.

Αν αυτό επιμένουν κάποιοι να το αποκαλούν "κανονικό Παναθηναϊκό" ή ακόμα χειρότερα, αν αυτός ήταν ένας από τους στόχους της... επανάστασης, της... εκτόξευσης και της... λευτεριάς, τότε ναι, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποως "μπράβο τους, πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους".

Κι εδώ έρχεται και το δεύτερο συμπέρασμα που λίγο πολύ έχει σχέση και με τις κουβέντες που υποτίθεται ήταν η αφορμή για τις επαναστάσεις και τις απελευθερώσεις στον Παναθηναϊκό.

Τελικά λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι και ειδικά κάποιοι "Παναθηναϊκομάχοι" των καλών εποχών... προστατεύονται οι ομάδες από το παρασκήνιο αν έχουν "καλούς προεδράρες";

Και αν ναι, τι ακριβώς πετυχαίνουν με αυτού του είδους την "προστασία", την οποία απαιτούσατε αλλά η... ανίκανη διοίκησή σας τότε δεν σας την... πρόσφερε;

Παίρνουν τίτλους για παράδειγμα;

Κι αν ναι, πόσους και για... πόσο;

Να μιλήσουμε λίγο με παραδείγματα και με την γνώση πλέον των όσων έγιναν και γίνονται στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα τελευταία δέκα για παράδειγμα χρόνια;

Το χτύπησε, το διέλυσε, το συνέτριψε, το εξαφάνισε το παρασκήνιο και όλα τα σχετικά ο Νικόλας Πατέρας το 2010 και μάλιστα γι' αυτό, λέει, πήρε και ο Παναθηναϊκός το νταμπλ το 2010;

Μάλιστα.

Και την επόμενη χρονιά τι έγινε ακριβώς;

Που πήγε αυτό το... παρασκήνιο και ο... έλεγχός του;

Πήγε... περίπατο, τον ανέλαβε κάποιος άλλος, έπρεπε να... ξανακάνει κάτι ο Παναθηναϊκός αλλά ο Νικόλας Πατέρας που επέστρεψε στον Παναθηναϊκό θριαμβευτής καβάλα στ' άλογο έπειτα από τους "αγώνες" του "πράσινου λαού", δεν γινόταν να τα... ξανακάνει;

Οπότε;

Οπότε τι ακριβώς κέρδισε ο Παναθηναϊκός απ' όλη αυτή την ιστορία;

Ένα πρωτάθλημα;

Και μετά;

Μετά για να το ξαναπάρει έπρεπε να ξανακάνει τα ίδια, αλλιώτικα μην το είδατε μην το ξανάδατε το πρωταθληματάκι;

Να πάμε και στο σήμερα;

Βαρέθηκα να διαβάζω πικραμένους Παναθηναϊκούς εδώ και δυο χρόνια, να γράφουν στα σόσιαλ μίντια αλλά ενυπόγραφα κάποιοι σε "αναλυσάρες" της συμφοράς, ότι "¨να ένα Σαββίδη έπρεπε να είχε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της οικογένειας, έτσι χτυπιέται το παρασκήνιο, αυτοί είναι οι πρόεδροι που θέλουν οι μεγάλες ομάδες".

Μάλιστα.

Τα σάρωσε όλα ο Σαββίδης λοιπόν, πραγματικά.

Κυρίαρχος παντού έγινε και το διαλαλούσε και δημοσίως κιόλας, με τους ΠΑΟΚτζήδες να φουσκώνουν από υπερηφάνεια για την προεδράρα που χτύπησε το κατεστημένο, προστάτεψε την ομάδα και τα σήκωσε όλα.

Πήρε λοιπόν και το πρωτάθλημα και μάλιστα αήττητος ο ΠΑΟΚ.

Και μετά;

Την επόμενη σεζόν λοιπόν;

Που πήγε το παρασκήνιο και η υπεροχή και το "όλα τα ελέγχω όλα τα καθαρίζω και την ομάδα μου θα την προστατεύσω και δεν θα αφήσω κανένα να μου την πειράξει";

Άκλαφτα πήγαν όλα αδέρφια.

Το έχασε πριν καν τελειώσει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα και μάλιστα με κάτω τα χέρια στα κρίσιμα παιχνίδια, ενώ διασύρθηκε και τα δυο χρόνια της 'παντοκρατορίας" του στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην Ευρώπη.

Με λίγα λόγια λοιπόν και για να μην το πολυκουράζουμε.

Αυτή η ιστορία με τον έλεγχο των παρασκηνίων, ή ακόμα και η ανάποδη βερσιόν της, καθώς επί της ουσίας το ίδιο είναι αλλά το λέμε με άλλα λόγια για να δείχνουμε και καθωσπρέπει, δηλαδή "εμείς δεν θέλουμε από τον πρόεδρό μας να τα παίρνει όλα με το παρασκήνιο, αλλά... να... θέλουμε να προστατεύει την ομάδα μας από το παρασκήνιο και την αδικία", είναι λίγο πολύ και πρόσκαιρη και αδιέξοδη.

Καθώς όπως και αν το αποκαλούμε, αυτή η περιβόητη "προστασία" δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με τον χρηματισμό και την χρήση βίας και όχι με την προσπάθεια για δημιουργία ενός υγιούς και ανταγωνιστικού ποδοσφαίρου σε εντελώς διαφορετική βάση, που είναι και η μοναδική διέξοδος τελικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αλλά αυτό δεν το θέλει κανείς ή έστω το θέλουν και το προσπαθούν ελάχιστοι.

Καθώς το πρώτο είναι που "ταΐζει" κόσμο και κοσμάκη, που έχει μάθει τόσα χρόνια να ζει και λειτουργεί στο παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου και στην λαμογιά και όχι με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους και λογική δημιουργίας καλών ομάδων και ανταγωνιστικού πρωταθλήματος.

Και βλέπετε είναι πάρα πολλά αυτά τα "στόματα" που ταίζονται σε ένα παρασιτικό ποδόσφαιρο και πολλοί αυτοί που ζουν απ' όλη αυτή την κατάσταση, για να μείνουν... άνεργοι.

Ενώ οι έρμοι οι... άλλοι, όχι απλά είναι λίγοι, αλλά συνήθως τους αποκαλούμε και ανίκανους που... δεν βουτάνε σ' αυτή την ιστορία, να πλειοδοτούν δηλαδή κάθε χρόνο στη... δημοπρασία του ελέγχου του παρασκηνίου.

Περαστικά μας.