Θλιβερό ό,τι έγινε μετά το πέναλτι - Νάτοι πάλι οι "αιώνια πιστοί"

Παναθηναϊκός: Και ξαφνικά ο Παναθηναϊκός απέκτησε και πάλι... ζωή.

Και μαζί της και... φωνή.

Κι όχι απλά... φωνή, αλλά... φωνές.

Ένας-ένας όλοι όσοι είχαν λουφάξει εδώ και καν μήνα αποφεύγωντας σαν ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν, να πάρουν θέση και να σχολιάσουν την Παναθηναϊκή επικαιρότητα και τις εξελίξεις, έσκασαν μύτη με ξεχειλισμένη την... αγανάκτηση και δηλώνοντας προθυμοι να... αγωνισιούν εναντίον της αδικίας σε βάρος του Παναθηναϊκού και να συνεισφέρουν φυσικά ποικιλοτρόπως στον νέο... ιερό αγώνα.

Θα μπορούσε και να προκαλεί από γέλιο έως αηδία αυτή η ιστορία.

Αλλά δυστυχώς είναι τόσο πραγματική και τόσο "αληθινή" που προξενεί μονάχα θλίψη.

Θλίψη, γιατί ένας ολόκληρος οργανισμός με το όνομα και το βάρος της λέξης "Παναθηναϊκός" και ένα ολόκληρο σύστημα ανθρώπων και καταστάσεων που αναζητά απεγνωσμένα τρόπο να... πλασσαρισθεί στην Παναθηναϊκή καθημερινότητα και να "πιάσει πόστα", δεν μπόρεσαν τόσο καιρό να βρουν τίποτα άλλο για να κρατηθούν και να συσπειρωθούν, από μια διαιτητική απόφαση σε βάρος του Παναθηναϊκού.

Είναι πραγματικά θλιβερό.

Να διαπιστώνεις ότι τελικά, το μόνο που μπορεί να κάνει να "λειτουργήσουν" μια σειρά πρόσωπα και καταστάσεις στον Παναθηναϊκό, να είναι η διαιτησία και οι κραυγές αγανάκτησης για τα όσα κάνει σε βάρος του Παναθηναϊκού.

Μιλάμε ότι ένα ολόκληρο σύστημα ανθρώπων, μηδέ εξαιρουμένου και αυτού του ίδιου του Παναθηναϊκού, αντέδρασαν στις αστείες αποφάσεις του Κομίνη σαν να ήταν... δώρο εξ ουρανού.

Σαν να τους έδωσε δηλαδή... λόγο ύπαρξής και ευκαιρία για... επανεμφάνιση.

Κι αυτό είναι ακόμα πιο θλιβερό από την ίδια την κατάσταση που βιώνει ο σύλλογος.

Για δύο λόγους μάλιστα.

Ο ένας, ότι δεν μπορεί ποτέ σ' αυτή την ομάδα να λειτουργήσει σαν αντικείμενο δράσης και συσπείρωσης, αυτή καθ' αυτή η ομάδα, οι προοπτικές της και η καθαρά ποδοσφαιρική αντιμετώπισή της.

Δεν τόχουμε αυτό το αντικείμενο στον Παναθηναϊκό αδέρφια.

Δεν τόχουμε και δεν θέλουμε κιόλας να το έχουμε.

Προτιμάμε πάντα τα γύρω-γύρω και κυρίως ευκαιρίες για να αποδείξουμε το "Παναθηναϊλίκι" και το πόσο "αιώνια πιστοί" είμαστε στον σύλλογο.

Και σας τέτοιες εδώ και χρόνια, έχουμε καθιερώσει τις επετειακές σφαγές από τη διαιτησία και το παρασκήνιο, που ναι μεν είναι υπαρκτές και σε βγάζουν από τα ρούχα σου, που όμως ταυτόχρονα λειτουργούν -επίσης εδώ και χρόνια- σαν το προπέτασμα καπνού για να μιλήσει ο καθένας για τα "έργα και τις ημέρες του" στον Παναθηναϊκό.

Ο δεύτερος λόγος που είναι και ο σημαντικότερος, είναι το ότι ο Παναθηναϊκός παρ' ότι φαινομενικά δείχνει να εξοργίζεται να αντιδρά εντόνως γι' αυτά που υφίσταται από την διαιτησία, δίνει ταυτόχρονα την εντύπωση μιας αδιόρατης... ανακούφισης που τους δίνεται η... δυνατότητα και η ευκαιρία να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα.

Κι αυτό τόχει πληρώσει ακριβά ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια.

Καθώς μπαίνει σε ένα λούκι που του λειτουργεί και σαν... διέξοδος ταυτόχρονα, αποροφώντας όλη του την ενεργητικότητα και λειτουργία στο συγκεκριμένο ζήτημα και μάλιστα τις περισσότερες φορές με ένα εντελώς επιφανειακό τρόπο και με "συμμαχίες" αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και σταθερότητας, οι οποίες μάλιστα αλλάζουν με ταχύτητα φωτός ανά δυο, τρία ή ακόμα και ένα μερικές φορές χρόνο.

Για παράδειγμα, πέρασαν μόλις τρεις ημέρες από τη δημοσιοποίηση της κατάθεσης του Γιάννη Αλαφούζου για τα στημένα, στην οποία ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού αποθέωσε κυριολεκτικά την κατάσταση που επικρατεί εδώ και δύο χρόνια στην ελληνική διαιτησία, πλέοντας ταυτόχρονα το εγκώμιο του προέδρου της ΕΠΟ Γραμμένου αλλά του ρόλου των... ξένων επιτηρητών σε όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Και πριν... αλέκτωρ λαλήσει, ήρθε το χειρουργείο από τον Κομίνη, για να σκορπίσει στον αέρα κάθε ελπίδα πως αλλάζοντας και πάλι... προσανατολισμό, σχέσεις και... φιλίες στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να έχει διαφορετική προς το καλύτερο αντιμετώπιση από όλα αυτά τα εξωαγωνιστικά κέντρα που λυμαίνονται τον χώρο εδώ και χρόνια.

Από κει και πέρα και για να καταλάβετε πόσο αποπροσανατολιστικά λειτούργησε όλη αυτή η ιστορία με τον Κομίνη και τις αστειότητες που έκανε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, είναι χαρακτηριστικό το ότι το συγκεκριμένο θέμα κυριάρχησε ολοκληρωτικά στον Παναθηναϊκό -ακόμα και από το ημίχρονο του αγώνα- εξαφανίζοντας σχεδόν από το προσκήνιο, ή τοποθετώντας σε σαφέστατα δεύτερο πλάνο, την εικόνα που είδαμε για μια ακόμα φορά από τον... μισό σχεδόν Παναθηναϊκό και τη μικτή βασικών και... Κ20 που είδαμε να παίζει στα ίσα τον Ολυμπιακό στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ.

Κι αυτό είναι όχι απλά άδικο, αλλά και επικίνδυνο.

Καθώς αν όλο το σύστημα είχε προσανατολιστεί στα συμπεράσματα απ' όσα είδαμε στο ΟΑΚΑ σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο, ίσως κάποιες αποφάσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί για το πώς θα στηθεί ο Παναθηναϊκός της νέας σεζόν, να άλλαζαν σε κάτι προς το καλύτερο.

Να αποκτούσε δηλαδή περισσότερους πόντους και ισχύ στο μυαλό και τις σκέψεις των ανθρώπων του συλλόγου με πρώτον τον ίδιο τον Γιάννη Αλαφούζο, το γεγονός ότι μπορείς να φτιάξεις μια ανταγωνιστική, νέα ηλικιακά και ποδοσφαιρικά, υγιή και προπάντων λογική με βάση τα δεδομένα σου, ποδοσφαιρική ομάδα αν δουλέψεις με ικανούς, έντιμους και γνώστες του ποδοσφαίρου ανθρώπους -όπως για παράδειγμα ο Δώνης- χωρίς να... κατρακυλήσεις και πάλι την πολυδοκιμασμένη και αποτυχημένη συνταγή των δέκα και είκοσι μεταγραφών ξένων ποδοσφαιριστών.

Ποδοσφαιριστών, που και αμφιβόλου αξίας θα είναι με τα λεφτά που διαθέτεις αυτή τη στιγμή για να τους πάρεις και μηδαμινή εμπορική αξία έχουν αφού οι περισσότεροι συνήθως είναι ή στο τέλος της καριέρας τους, ή με ιστορικό τραυματισμών που κάνουν προβληματική και την παρουσία τους στον Παναθηναϊκό και την όποια πιθανότητα να βρεις να τους δώσεις κάπου αν αποδειχτεί ότι δεν σου κάνουν γι' αυτό που υπολόγιζες όταν τους έπαιρνες.

Το αν θα μπορέσει ο Παναθηναϊκός να απαλλαχθεί από τα σύνδρομα του παρελθόντος, από τις προσπάθειες για φτηνούς και ανέξοδους εντυπωσιασμούς επικοινωνιακού χαρακτήρα και φτηνά "Παναθηναϊλίκια" χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, θα φανεί από τις κινήσεις και της λογική που θα επικρατήσει την... επόμενη μέρα.

Οπότε... αναμένουμε...