Αυτό γίνεται στον ΠΑΟ - Έκραζαν Σόουζα και Χένρικσεν - Παικταράδες στα πρωτοσέλιδα

Παναθηναϊκός: Το μέτρο στην αντιμετώπιση προσώπων και καταστάσεων, δεν ήταν το... φόρτε μας στον Παναθηναϊκό εδώ και πολλά χρόνια.

Το... εκκρεμές πήγαινε με απίστευτη ευκολία από τη μια μπάντα στην άλλη, από την απίστευτα πλήρη απαξίωση ακόμα και πετυχημένων προσώπων και καταστάσεων από τη μια, μέχρι τη χωρίς προηγούμενο αποθέωση και υπερβολή αντίστοιχα σε πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς να έχουν δοκιμαστεί ουτε στο ελάχιστο στην αντοχή του χρόνου, στη διαρκεια και κυρίως στην επίτευξη των στόχων είτε συνολικά σαν ομάδα, είτε ξεχωριστά σαν άτομα.

Αυτή την περίοδο βιώνουμε το δεύτερο.

Σε μια ομάδα που πέρναγαν από... ιερό κόσκινο και ήταν υποχρεωμένοι να δείχνουν καθημερινά εξετάσεις μορφές όπως ο Σόουζα, ο Ασάνοβιτς, ο γυρολογος Μινχ, ο... ανύπαρκτος στον ευρωπαϊκό χάρτη Χένρικσεν, τα ίδια "παιδια της Παιανιας" όπως ο Καραγκούνης, ο Γκούμας, ο Μπασινάς, ο Χαλκιάς και τόσοι άλλοι, στην ίδια ομάδα χτύπαγε κατ' επανάληψη το... σύνδρομο του Νίνη, με ένα ολόκληρο σύστημα, να αποθεώνει, να ανεβάζει στα ουράνια και να απαιτεί "χρυσάφι στα πόδια τους" σε παιδιά με μισό χρόνο εμφανίσεις ή ακόμα χειρότερα με... ενάμιση παιχνίδι στην πρώτη ομάδα στα πόδια τους.

Το ότι αυτή η τακτική έκαψε κυριολεκτικά τόσο καιρό, μια σειρά παιδιά, ορισμένα από τα οποία είχαν όντως προσόντας για να κάνουν κάτι καλό στον Παναθηναϊκό και την καριέρα τους, ουδόλως φαίνεται να δίδαξε και να απασχολεί κανένα.

Και ποιον να πρωτοθυμηθούμε αλήθεια.

Από τα... μωρά του Αναστασίου που σήμερα αγνοείται η τύχη των περισσοτέρων στον ποδοσφαιρικό χάρτη, μέχρι τα περσινά σήριαλ με Μπουζούκη και Χατζηγιοβάνη, με λόγια και... αναφορές που όλοι οι προηγούμενοι που αναφέραμε παραπάνω, δεν τα είχαν δει και ακουσει ουτε στα πιο τρελά τους όνειρα κι ούτε καν όταν σήκωναν κούπες ή πήγαιναν στους τέσσερις του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κι όμως.

Τα ζήσαμε και αυτά το περασμένο καλοκαίρι, με τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής να τα βλέπουμε φέτος στο χορτάρι.

Κι απόλυτα φυσιολογικά.

Γιατί όταν σε ένα νέο παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, ακόμα σ' αυτόν τον απαξιωμένο Παναθηναϊκό, του λες πρακτικά ότι με μισό χρόνο μπάλα και μάλιστα σε μια χρονιά που δεν πλησίασες καν την κατάκτηση ενός τίτλου ή ενός στόχου, έφτασε η ώρα της... ανταμοιβής και του καλλιεργείς έμμεσα την αντίληψη πως ό,τι ήταν να κάνει το έκανε, τότε μην περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.

Μέτριες χρονιές και κυρίως μέτριες απαιτήσεις οι ίδιοι από τους εαυτούς τους.

Και δεν φταίνε φυσικά τα συγκεκριμένα παιδιά γι' αυτό, όπως δεν έφταιγαν και όλα τα προηγούμενα.

Αυτό είδαν, αυτά άκουσαν, αυτά διάβασαν για την πάρτη τους με αυτά πορεύθηκαν και σ' αυτά αρκέστηκαν.

Και τώρα πάει να παιχτεί πάλι το ίδιο έργο.

Με τον Αλεξανδρόπουλο, τον Σερπέζη και τα υπόλοιπα παιδιά που βρήκαν, χώρο, χρόνο και ευκαιρίες στον συγκεκριμένο Παναθηναϊκό και με τις ιδιόμορφες συνθήκες που τελειώνει τη χρονιά του.

Με μόλις... ενάμιση παιχνίδι και μάλιστα σε μια περίοδο που τα παιχνίδια είναι άνευ πρατικής σημασίας, η ομάδα δεν διεκδικεί το παραμικρό και κυρίως δεν κρίνεται το παραμικρό από τα όποια αποτελέσματα, τα παιδιά αυτά είδαν ξαφνικά τα ονόματα και τις φωτογραφίες τους να φιγουράρουν σε κάθε σάιτ, σε κάθε εφημερίδα σε καθε τηλεοπτική ή ραδιοφωνική εκπομπή.

Και το κυριότερο, τα είδαν χωρίς καμία αναφορά στο τι και πόσα ακόμα πρέπει να κάνουν για να μη χαθούν και να κάνουν πραγματική καριέρα και στον Παναθηναϊκό και στο ποδόσφαιρο.

Κι εγώ δεν λέω, ούτε να περάσει στο ντούκου η πραγματικά εξαιρετική παρουσία τους, ούτε να απαξιωθούν με την πρώτη στο όνομα των... μεγάλων μεταγραφών που θα πρέπει να έρθουν για να γίνει ξανά... μεγάλη η ομάδα.

Το αντίθετο μάλιστα.

Τα παιδιά αυτά πρέπει και να προσεχθούν και να αξιοποιηθούν.

Όμως αυτό δεν γίνεται με δυο πρωτοσέλιδα και υπερβολές του στιλ "τρέλαναν κόσμο και κοσμάκη".

Για να φτάσουν "να τρελάνουν κόσμο και κοσμάκη", χρειάζονται απείρως περισσότερα πράγματα από ενάμιση καλό παιχνίδι σε κάποια άνευ ουσίας παιχνίδια της ομάδας τους.

Χρειάζεται κατ΄αρχήν δουλειά και συνείδηση ότι εδώ το θεμα δεν είναι να... κλέψουμε τις εντυπώσεις, αλλά να κερδίσουμε τις εντυπώσεις και το στοίχημα.

Χρειάζεται αντί για ύμνους στα παιδιά, παραινέσεις και απαιτήσεις από τον ίδιο τον Παναθηναϊκό να στηρίξει και να στηριχθεί έμπρακτα σ' αυτά τα παιδιά.

Και πάνω απ' όλα, χρειάζεται κάποιος να τους πει, πως το ποδόσφαιρο και η καριέρα σ' αυτό, δεν είναι υπόθεση ούτε ενός πρωτοσέλιδου, ούτε ενός δύο εντυπωσιακών εμφανίσεων.

Είναι πάνω απ΄όλα θέμα δουλειάς, διάρκειας και κατάκτησης στόχων σε όλα τα επίπεδα, τόσω προσωπικών όσο και ομαδικών μαζί με την ομάδα.

Αλλά όλα αυτά που λέω, είναι προφανώς τα προφανή και τα μίνιμουμ λογικά.

Και αυτά στον Παναθηναϊκό πια δεν περνάνε.

Δεν ξέρω τον λόγο.

Ίσως είναι αυτή καθ αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ομάδα τα τελευταία χρόνια, με την ανυπαρξία ουσιαστικά στόχων και απαιτήσεων, που διαπαιδαγωγεί έτσι όλο τον σύλλογο από πάνω μέχρι κάτω.

Ίσως να είναι και ανάγκη να βρούμε, να δημιουργήσουμε και να παρουσιάσουμε νέους "ήρωες" και "πρωταγωνιστές".

Ίσως όλα αυτά μαζί.

Τα οποία ούτε παράλογα είναι, ούτε μη αναμενόμενα.

Απλά όμως χρειάζεται μέτρο.

Μέτρο και λογική.

Και το κυριότερο.

Όσα και να γραφτούν, όσα και αν ειπωθούν, όπως κι αν παρουσιαστούν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, αν δεν περάσει στο μεδούλι αυτού του συλλόγου και αυτής της ομάδας η απαίτηση για διάρκεια, στόχους και κατακτήσεις, από καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί αντάμα ταυτόχρονα, τότε προκοπή πραγματική δεν θα δει και όλο θα βολοδέρνει στη μετριότητα, αναζητώντας σωσίβιο και λόγο ύπαρξης, στο... αποτέλεσμα ενός αγώνα, στη... μια καλή εμφάνιση και ενίοτε σαν παρηγοριά και στην αδικία από τη διαιτησία και το παρασκήνιο.

Αυτά όμως και τα έχει δοκιμάσει και τα έχει πληρώσει κατ' επανάληψη και κατ' εξακολούθηση ο Παναθηναϊκός.

Αν θέλει να κάνει και να ξανακάνει τα ίδια και τα ίδια και προκοπή να μη βλέπει ουσιαστικά, είναι από ένα σημείο και πέρα υπόθεση δική του και των ανθρώπων που τον κουμαντάρουν σε κάθε επίπεδο.