Κέρδισε χρόνο ο ΠΑΟ, θέλει δουλειά - Να το ψάξει ο Μπόλονι

Παναθηναϊκός: Είχε επιτέλους ένα εύκολο απόγευμα ο Παναθηναϊκός, μετά από πολύ καιρό στο πρωτάθλημα.

Είχε όμως ταυτόχρονα να περάσει και ένα σχετικά ενθουσιώδες απόγευμα, από πλευράς θεάματος, ψυχολογίας και τελικού σκορ απέναντι στον Παναιτωλικό.

Του έδωσε αυτή την ευκαιρία η δική του απόδοση στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, η δυναμικότητα του αντιπάλου σε συνδυασμό με το ότι σε καμιά στιγμή δεν κλείστηκε και προσπάθησε μέχρι το τέλος να παίξει ανοιχτά για το καλύτερο και είχε τέλος και την τύχη να ανοίξει το σκορ στην πρώτη του ουσιαστικά ευκαιρία και το κάνει 2-0 με την λήξη του ημιχρόνου με το αυτογκολ του Παναιτωλικού.

Καλύτερες συνθήκες, σπάνια βρίσκει μια ομάδα, πολύ περισσότερο μια ομάδα που βρίσκεται στην θέση του Παναθηναϊκού και αναζητά σαν οξυγόνο, όχι μόνο τις νίκες και τους βαθμούς, αλλά και σκορ που να μπορούν να ενθουσιάσουν και να αφήσουν υποσχέσεις για καλύτερη συνέχεια.

Δεν το κατάφερε αυτό και κυρίως δεν το κατάφερε γιατί στο δεύτερο ημίχρονο δεν μπόρεσε να συνεχίσει στο τέμπο και στον ρυθμό που είχε στο πρώτο.

Κι αν κάτι θα μπορούσε να ανησυχήσει ή έστω να προβληματίσει τον Μπόλονι μετά την εύκολη νίκη της ομάδας του σήμερα, είναι το πόσο φυσιολογικό είναι να επηρεάζεται τόσο πολύ μια ομάδα, από το σκαμπανέβασμα στην απόδοση ενός και μόνο παίκτη του.

Γιατί αυτό που έκανε την αρνητική διαφορά στο δεύτερο ημίχρονο σε σχέση με το πρώτο, ήταν η απόδοση του Αλεξανδρόπουλου.

Καθώς αυτός ήταν και η πραγματική αιτία που ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε σαφώς βελτιωμένος στο πρώτο ημίχρονο σε σχέση με τα τελευταία του παιχνίδια.

Συγκεκριμένα στο πρόσωπο του νεαρού και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο κάλυψε την θέση του στην μεσαία γραμμή και στην συνολική του απόδοση, ο Παναθηναϊκός βρήκε αυτόν που καθάριζε όλες τις φάσεις, που κέρδιζε μονομαχίες, που μετέφερε με θάρρος, σωστά και με συνέπεια το παιχνίδι από πίσω μπροστά, δημιουργώντας έτσι και χώρους αλλά κυρίως και τις συνθήκες ώστε ο Βιγιαφάνες κατά κύριο λόγο -αλλά και ο Μαουρίσιο αρκετές φορές- να μπορούν να κάνουν παιχνίδι και να δημιουργούν καταστάσεις μεσοεπιθετικά και ευκαιρίες στην περιοχή του Παναιτωλικού.

Κοντά σ' αυτό η για μια ακόμα σταθερά καλή παρουσία του Ζαγορίτη που ουσιαστικά κάλυπτε όλη την αριστερά πλευρά, αφού ο Βιγιαφάνες που τυπικά ήταν εκεί τοποθετημένος, έφυγε νωρίς-νωρίς και πήγε σε ένα ρόλο επιτελικού χαφ πίσω από τους επιθετικούς, συνετέλεσαν στο να κυριαρχήσει ο Παναθηναϊκός, παρότι δεν είχε συντριπτικά μεγάλη κατοχή μπάλας στο παιχνίδι.

Καταλυτικά σε όλα αυτά λειτούργησε και το ότι ο Παναιτωλικός από την μια δεν κλείστηκε και έπαιξε ανοιχτά, αλλά από την άλλη δεν είχε την ποιότητα ούτε να απειλήσει ουσιαστικά μπροστά, αλλά ούτε και να αμυνθεί ικανοποιητικά στα μετόπισθεν.

Όλα τα παραπάνω, εξακολούθησαν να υπάρχουν και στο δεύτερο ημίχρονο, εκτός από τις αντοχές του Αλεξανδρόπουλου, που λογικά επηρέασαν και την συνολική συμμετοχή του στο παιχνίδι.

Χωρίς να είναι κακός φυσικά, δεν ήταν όμως τόσο "πρωταγωνιστικός" στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, με αποτέλεσμα ο μεν Μαουρίσιο να αναγκαζόταν να κάνει περισσότερο ανασταλτικό παιχνίδι απ' ότι στο πρώτο ημίχρονο, αφήνοντας έτσι τον δημιουργικό ρόλο αποκλειστικά στον Βιγιαφάνες που δεν μπόρεσε έτσι να ανταποκριθεί όσο στο πρώτο.

Η δυναμικότητα του Παναιτωλικού, δεν επέτρεψε στους Αγρινιώτες να τα εκμεταλλευτούν όλα αυτά και φυσικά δεν κόστισε και ουσιαστικά στον Παναθηναϊκό αντίστοιχα.

Το πέναλτι και το γκολ του Παναθηναϊκού ήρθε οριακά σχεδόν με την λήξη του αγώνα για να ανησυχήσει ιδιαίτερα τον Μπόλονι και τους παίκτες του, αλλά με ένα πιο καλό και ανταγωνιστικό αντίπαλο, η συγκεκριμένη λεπτομέρεια ίσως να απαιτήσει μεγαλύτερη προσοχή και "επέμβαση" από τον πάγκο για διορθώσεις, καθώς εκεί μπορεί να κοστίσει πραγματικά.

Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός πήρε μια άνετη και ουσιαστική νίκη, επί ενός αντιπάλου όμως που δεν επιτρέπει ούτε ιδιαίτερους "πανηγυρισμούς", ούτε πολύ περισσότερο εφησυχασμό για το μέλλον.

Μπορεί φυσικά να δώσει ικανοποίηση, μπορεί να δώσει και δίνει κιόλας ανάσες και χρόνο, αλλά μέχρι εκεί.

Θέλει ακόμα πολλή δουλειά και κυρίως ανάλογα άνετες νίκες και με πιο ανταγωνιστικούς αντιπάλους.