Συνήθεια οι σφαλιάρες για ΠΑΟ - Δεν φταίνε… Τουρέ και οι χοντροί

Ο Παναθηναϊκός φαίνεται τελικά πως έχει ένα καλό άστρο να τον ακολουθεί και να πασχίζει όσο μπορεί, να του δείξει το δρόμο και το τι πρέπει να κάνει για να βγει απ' αυτό το χωρίς τέλος αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει.

Αλλιώτικα δεν εξηγείται η επιμονή του ¨ποδοσφαίρου" να του στέλνει συνεχώς μηνύματα και να του φωνάζει με κάθε ευκαιρία ότι πρέπει να αλλάξει.

Δεν μπορεί να αποδοθεί σε τίποτα άλλο παρά σε μια εύνοια της τύχης για τον Παναθηναϊκό, ότι τα αποτελέσματα είναι τέτοια που δεν του επιτρέπουν να βυθιστεί για μια ακόμα φορά στα αγαπημένα του ροζ συννεφάκια, που δεν επιτρέπουν στα ακριβοπληρωμένα επικοινωνιακά του επιτελεία να χρησιμοποιήσουν αποτελέσματα-κομήτες ή πάσης φύσεως δικαιολογίες, ώστε να ξεγελάσουν για μια ακόμα φορά τους εαυτούς τους, αυτόν που τους πληρώνει και στην τελική τον ίδιο τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Ένα τέτοιο πράγμα, ένα τέτοιο σημάδι, μια τέτοια παρέμβαση του ίδιου του ποδοσφαίρου σαν άθλημα και λογική, ήταν και το 1-4 της Λεωφόρου με τον Ολυμπιακό.

Βέβαια ακόμα και τα... άστρα και το ποδόσφαιρο έχουν τις αντοχές τους.

Δεν ξέρω πόσο θα επιμείνουν να φωνάζουν στον Παναθηναϊκό τι πρέπει να κάνει ή τι πρέπει να μην κάνει.

Σε μια ομάδα που έμαθε να ζει με τον ποδοσφαιρικό παραλογισμό από την μια και την στήριξη σε ό,τι πιο διχαστικό, βίαιο και εμφυλιοπολεμικό έχει δει σε όλη του την ζωή το ποδόσφαιρο, είναι κομματάκι δύσκολο να περάσουν τα ...άστρα και το ποδόσφαιρο το δικό τους.

Σε μια ομάδα που έμαθε τόσα χρόνια αντί να παίρνει σοβαρούς παίκτες, σοβαρούς προπονητές, σοβαρούς τεχνικούς διευθυντές και ικανά έντιμα και με γνώση στελέχη, να παίρνει... 29 κατασκευαστές της "κοινής γνώμης" σαν εργαλείο και να επενδύει εκεί όλο της το "είναι", επίσης είναι πολύ δύσκολο και τα άστρα και το ποδόσφαιρο να επικρατήσουν.

Σε μια ομάδα που έχει κάνει κανόνα και θέσφατο, την παρουσίαση της εικονικής πραγματικότητας για τα όσα κάνει μέσα στο γήπεδο, την εξαπάτηση του κόσμου, την ανεύρεση αστείων δικαιολογιών κάθε φορά και το αγκάλιασμα ό,τι πιο μιαρού και χυδαίου μπορεί να βρει σε "οπαδικό επίπεδο" περιφρονώντας επιδεικτικά τα εκατομμύρια των οπαδών της και διώχνοντάς τα από το πλάϊ της, είναι επίσης πολύ δύσκολο το να επιχειρήσει κάποιος να επικαλεστεί είτε το ποδόσφαιρο, είτε τα άστρα, μπας και καταλάβουν τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει.

Δεν φτάνουν λοιπόν μόνο τα... άστρα και το ποδόσφαιρο, ούτε κάποιοι λίγοι... μεμονωμένοι και... ανεπιθύμητοι, να φωνάζουν και να προειδοποιούν χρόνια τώρα, πως αυτό το πράγμα δεν μπορεί να΄έχει το παραμικρό μελλον.

Θα πρέπει αυτός ο Παναθηναϊκός ο ίδιος, να αλλάξει αυτό που ήταν, αυτό που νόμιζε ότι ήταν και είναι και αυτό που λένε τα επιτελεία της συμφοράς στον κόσμο ότι ήταν και είναι.

Δεν είναι το πρόβλημα ούτε το 1-4 από τον Ολυμπιακό, ούτε το ότι δεν βγήκε Ευρώπη, ούτε ο αποκλεισμός από τον ΠΑΣ Γιάννινα, ούτε οι σφαλιάρες που... μας έγιναν συνήθεια όλα αυτά τα χρόνια στον Παναθηναϊκό.

Δεν είναι το πρόβλημα οι μετριότητες στιλ Καρλίτος που τους παρουσιάζουμε σαν μεγάλους και τρανούς, ούτε οι Σανκαρέ και οι πάσης φύσεως... χοντροί που έχουν παρελάσει τα τελευταία χρόνια σαν παίκτες και τους βαφτίζουμε "οι δικοί μας Γιάγια Τουρέ", ούτε ο Κουτρουμπής που τολμούσαμε να γράφουμε και να λέμε ότι "κατεβάζει την πάλα σαν τον... Ζάετς", ούτε ο Στραματσιόνι που του λέγαμε "ευχαριστούμε Αντρέα για τον Παναθηναϊκό που έφτιαξες", ούτε οι παλαίμαχοι που φέρναμε σαν παίκτες και γράφαμε "ο Παναθηναϊκός έχει το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών".

Το πρόβλημα δεν ήταν και δεν είναι όλοι αυτοί.

Το πρόβλημα είναι το τι ήταν πραγματικά όλοι αυτοί, το τι λέγαμε και πως παρουσιάζαμε στον κόσμο όλους αυτούς, το πόσο μας κόστιζαν όλοι αυτοί και τελικά το τι ζητούσαμε, απαιτούσαμε και περιμέναμε να πετύχουν όλοι αυτοί.

Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι πιο πολλοί μας ένοιαζε να τα έχουμε καλά με τους δημοσιογράφους, τους αγιογράφους, το σκληρό πυρήνα των συνδεσμιτών και όλα τα συμπαρομαρτούντα, παρά να τα έχουμε καλά με το ποδόσφαιρο και την πραγματικότητα.

Και η αλήθεια είναι, πως αυτό τουλάχιστον, όντως το... πέτυχε όλα αυτά τα χρόνια ο Παναθηναϊκός.

Και με τους δημοσιογράφους καλά τα είχε και από αγιογράφους και φουμαρατζήδες της πλάκας πλήρης ήταν και με το σκληρό πυρήνα των συνδεσμιτών μια χαρά τα πήγαινε.

Με το ποδόσφαιρο, με τα αποτελέσματα και με τους στόχους του σαν ομάδα ήταν που στράβωνε το πράγμα και μια ζωή ήταν... μαλωμένος μαζί τους.

Αν λοιπόν η ρότα και η λογική μείνει ίδια, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, έχουμε βαρεθεί να το λέμε.

Αν ποτέ ο Αλαφούζος αποφασίσει να ασχοληθεί όχι με όλα και όλους αυτούς, αλλά με το ποδόσφαιρο, την λογική του και ανθρώπους; κανονικούς, έντιμους και καλούς στην δουλειά τους, τότε ίσως και κάτι να αλλάξει.

Βέβαια αυτή του η επιλογή, θα τον φέρει σε... κόντρα με όλους αυτούς.

Αλλά το ποδόσφαιρο, η επιτυχία και η λογική, έχουν και το τίμημά τους.

Το θέμα είναι να αποφασίσει και να επιλέξει, το ποιο τίμημα θα αποφασίσει να πληρώνει και να αντιμετωπίσει.