Άρης: Τι τραβάει ο έρμος ο αρειανός… Μέσα στον καύσωνα. Να βγάζει τα εσώψυχα του και να καταθέτει την ψυχή του στις καυτές κερκίδες του Κλεάνθης Βικελίδης.

Να υποχρεούται να φοράει μάσκα μέσα σε αυτή τη φλογερή νύχτα, τέλη Ιούλη. Και όμως, ο αρειανός είναι πάντα εδώ. Ακόμη κι αν έλειπε 17 ολόκληρους μήνες. Πάντα δίπλα στον θεό του πολέμου, και το απέδειξε εχθές με την παρουσία του σε έναν αγώνα το αποτέλεσμα του οποίου δυστυχώς τον πίκρανε για ακόμη μια φορά…

Την μια είναι ο Γιαννακόπουλος στο Ρίμποκ, την άλλη ο Λιβάγια στο 96’. Νωπές οι μνήμες του απατεώνα πίσω από το δοκάρι. Παίκτες μας που κάνουν την πιο ακατάλληλη στιγμή, το πιο ολέθριο λάθος. Δυστυχώς ο Άρης βρίσκει πάντα τον τρόπο να πληγώνει τον κόσμο του, άθελα μεν, με βάναυσο τρόπο δε. Προκρίσεις, νίκες κύρους, τα τελευταία χρόνια όλα δείχνουν να χάνονται με έναν οδυνηρό τρόπο και μαζί τους ενίοτε να χάνονται και οι ευκαιρίες για την διεκδίκηση ενός τροπαίου.

Όχι πως αν περνούσε εχθές ο Άρης θα έπαιρνε το conference league. Το χθεσινό έπαθλο θα ήταν η τόνωση της αυτοπεποίθησης του πληγωμένου κόσμου μας. Η περηφάνια μιας πρόκρισης με ανατροπή κόντρα στο σκορ του πρώτου ματς είναι ανεκτίμητη αλλά εξακολουθεί να γλιστράει από τα χέρια μας, όπως το 2019 με τους Νορβηγούς. Όπως το 1981 με τους Άγγλους, για όσους αγαπάνε την ιστορία.

Και τα χρήματα όμως θα ήταν ένα έπαθλο για τη διοίκηση. Ένα σεβαστό ποσό θα συνόδευε την πρόκριση και οικονομικές τρύπες θα καλύπτονταν.

Ο Άρης είναι πολύ νωρίς, με το καλημέρα, εκτός πρώτου στόχου, της ευρωπαϊκής διάκρισης. Αποτέλεσμα που πληγώνει, κυρίως από τον τρόπο αλλά και από την αποδεδειγμένα μικρή δυναμική του αντιπάλου. Σε κάνει και αναρωτιέσαι: Παλεύεις όλη τη χρονιά για το ευρωπαϊκό εισιτήριο και τελικά με ένα «παφ» αυτό εξαφανίζεται; Τι φταίει;

Τα έχουμε πει δεκάδες φορές και καταντάμε κουραστικοί. Η επαναλαμβανόμενη αφλογιστία δεν είναι θέμα ατυχίας, αλλά δυνατότητας. Κάποιοι στον Άρη έχουν πιάσει ταβάνι και δεν μπορούν πιο επάνω. Κάποιοι άλλοι μπορούσαν αλλά πλέον τα χρόνια πέρασαν. Η ομάδα έχει γνωστές, εδώ και χρόνια, ελλείψεις, αλλά ο διοικών προτιμάει να παίζει το παιχνίδι των μάνατζερ και να μην ενισχύει ουσιαστικά εκεί που πονάει. Δικά του λεφτά είναι, αυτός χάνει από περιπτώσεις σαν την χθεσινή…

Κανένας διαιτητής δεν ευθύνεται για το αποτέλεσμα, γιατί απλά πρέπει να παίζεις για να ξεπερνάς κάθε αντίπαλο. Αν ο Άρης αξιοποιούσε ένα μέρος των χθεσινών ευκαιριών, το σκορ θα ήταν 3-0 στο ημίχρονο και 5-1 τελικό. Για τα υπόλοιπα, δεν μου αρέσει να βλέπω να κάνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε στους άλλους…

Κρατάω από εχθές την παρουσία του κόσμου στην κερκίδα και τους δύο βραζιλιάνους που φαίνεται πως θα βοηθήσουν τα μέγιστα στην θωράκιση της άμυνας. Αναμένοντας την περαιτέρω ενίσχυση στην κορυφή της επίθεσης…

Δεν θα μακρηγορήσω, οι αρειανοί σήμερα πονάνε και δεν έχουν όρεξη να ακούσουν πολλά. Άλλωστε τα λέμε όλο τον χρόνο.

Η χρονιά άρχισε άσχημα, όπως και το 2020-21, αλλά μπορεί να τελειώσει καλά, καλύτερα από πέρυσι.

Πάντα Άρης, στις επιτυχίες αλλά και στις αποτυχίες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κέρδισε Αστάνα, όχι Φάμπρι - Ανεκδιήγητος ο διαιτητής - Αυτός ο Άρης μπορεί να πρωταγωνιστήσει

Άρης Ποδόσφαιρο Superleague