Ο Γιάννης τους καρύδωσε- Σκυλί ο Λαρεντζάκης, Λεξοτανίλ ο Ντόρσεϊ- Το... βόδι μάς έκλεισε το σπίτι

Ελλάδα - Τσεχία: Πώς το είχε πει ο Φέργκιουσον, μετά το πέρας του αγώνα Μάντσεστερ-Παναθηναϊκός; Α μάλιστα, το θυμήθηκα:
Ποιος είναι ο Γιούρκας;

Κάπως έτσι κι ο φίλος μου ο Χάρης, που βλέπαμε παρεάκι το σημερινό ματς:
Ποιος είναι ο Άουντα;

Και που να τόνε ξέρει, δηλαδή, που ο παίκτης έχει καταφύγει στην Ιαπωνία για να βρει μια καλή δουλειά, ύστερα από έτη επί ετών μετριότητας στην Ευρώπη; Κι όμως, αυτό το βόδι μας έκλεισε το σπίτι στο πρώτο ημίχρονο, φέρνοντας την εθνική μας σε πολύ δύσκολη θέση. Συνεπικουρούμενος το διαόλι τον Σατοράνσκι, που κρέμασε φιόγκους και κουδουνάκια στον Καλάθη. Όσο σημαντική και να ήταν η συνεισφορά του Νίκ στην επίθεση, άλλο τόσο τραγική ήταν η απόδοσή του στην άμυνα. Σαν κάτι αμάξια έμοιαζε, που όλο μαρσάρουν κι όλο στην ίδια θέση βρίσκονται…

Και δεν ήταν ο μόνος ντεφορμέ, από την εθνική στο άλφα ημιχρόνιο. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, έμοιαζε σα να είχε μπουκάρει στο φαρμακείο και να είχε καταπιεί δυο χούφτες Λέξο κι ο κόουτς Ιτούδης έβλεπε την έμπνευσή του για δίδυμους πύργους να καταρρέει σαν τραπουλόχαρτο. Τον δούλεψε ο Ισραηλινός αντίπαλός του, με πρωτόγονο αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό μπάσκετ. Μόνο φίγκιουρ έητ δεν είδαμε από τους Τσέχους, αλλά άμα μπαίνει η μπάλα μέσα τι σε νοιάζει και αν σε αποκαλέσουν και αναχρονιστικό;

Οι μεγάλοι προπονητές, ωστόσο, ξέρουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και ο Ιτούδης δεν έγινε μεγάλος προπονητής επειδή ήταν ξεροκέφαλος. Όταν είδε ότι δεν έπιανε το plan a, πέρασε γρήγορα σε plan b, δίνοντας χρόνο σε Λαρεντζάκη και Παπαπέτρου. Σιγά τα λάχανα θα πει κάποιος, δυο αλλαγές έκανε, αλλά και οι αλλαγές είναι από τα σημαντικότερα σημεία ενός παιχνιδιού. Τόσα χρόνια ο Ταϋρόν Λου βγάζει ψωμάκι στο ΝΒΑ επειδή είναι ο προπονητής με το καλύτερο μάτι στις αλλαγές, μην τα ισοπεδώνουμε όλα τώρα.

Οι αλλαγές, λοιπόν, τον πλήρωσαν τον Ιτούδη! Ο Λαρεντζάκης δάγκωνε στην άμυνα σαν σκυλί ατάιγο κι ο Παπαπέτρου βρήκε το χέρι του κι έγινε επιτέλους παραγωγικός. Την ίδια ώρα ο Παπανικολάου συνέχισε το μεστό, εγκεφαλικό του παιχνίδι και ο Γιάννης πήρε μπροστά. Θα έπαιρνε, δεν λέω, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν αποτέλεσμα προσωπικής του πρωτοβουλίας και όχι κάποιου οργανωμένου σχεδίου. Συν ότι τα γόνατα του Βέσελι είναι καμιά δεκαριά χρόνια πιο αρχαία απ’ τα δικά του και δεν άντεχαν πια να τον κυνηγάνε σε όλο το μήκος και το πλάτος της ρακέτας. Παίζει και η κούραση το ρόλο της, μην το ξεχνάμε αυτό.

Όπως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τη διαφορά την πήραμε με τον Καλάθη εκτός γηπέδου. Όταν επέστρεψε, έκανε ένα καθοριστικό κλέψιμο στον Μπάλβιν, στη συνέχεια όμως και πάλι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στους ρυθμούς της συνάντησης. Και αν δεν έβρισκε, όλως παραδόξως, το χέρι τους απ’ το τρίποντο ο Γιάννης, μπορεί και να βρώμαγε το ματσάκι. Το βρήκε όμως, μπουμπούνισε δυο φορές και τους καρύδωσε τους Τσέχους, που είδαν το λαδάκι τους να σώνεται.

Και κάπως έτσι, ερχόμαστε μούρη με μούρη με τη Γερμανία και αναρωτιέμαι αν μπορεί να σταθεί απέναντι στον Ντένις Σρέντερ ο Καλάθης. Γιατί σήμερα ο Σατοράνσκι μέτρησε δεκαεπτά ασίστ (!), νούμερο που μάλλον δείχνει αδυναμία του αντιπάλου να τον παρακολουθήσει…