Για να μαγνητίσει και το, νεοσύστατο στις Ηνωμένες Πολιτείες, Soccer το ενδιαφέρον των Αμερικανών, που όπως και τότε, παραμένουν και σήμερα γοητευμένοι μόνο από το άθλημα με το μπαστούνι ή την οβάλ μπάλα του American Football, οι διοργανωτές εκείνου του φιλικού σκέφτηκαν να καλέσουν τη Μίλαν, που δύο χρόνια νωρίτερα είχε κατακτήσει το δεύτερό της Πρωταθλητριών, αλλά και το πρώτο της Διηπειρωτικό και μία επίλεκτη ομάδα της Εθνικής Ελλάδος που λίγους μήνες νωρίτερα, με τους Καμάρα και Δομάζο είχε εκπροσωπηθεί στον ιστορικό τελικό του Ουέμπλεϊ, με τον Άγιαξ.

 Ως σκέψη ήταν απόλυτα σωστή, γιατί στη Νέα Υόρκη ήδη ζούσαν, από τις αρχές του αιώνα χιλιάδες Ιταλοί και χιλιάδες Έλληνες. Τη δεκαετία του ’60, οι μετανάστες που έφταναν στο Ellis Island, από τον Πειραιά ήταν 15.000 το χρόνο, άλλοι τόσοι κι από την Τζένοβα και το «Big Apple» θα ήταν το ιδανικό σκηνικό προώθησης και του (ευρωπαϊκού) ποδοσφαίρου. Μόνο που…

 Μόνο που, οι διοργανωτές δεν είχαν υπολογίσει τι θα μπορούσε να σημαίνει ή να συμβεί εάν τυχόν άναβαν τα αίματα ανάμεσα στους Έλληνες, που ήδη ήλεγχαν την Αστόρια, βόρειο δυτικά του Queens. Και τους Νότιο, κυρίως Ιταλούς που είχαν ήδη χτίσει την αυτοκρατορία μίας «Μικρής Ιταλίας» στη λεγόμενη Lower Manhattan. Και φυσικά, τα αίματα άναψαν και δεν ξανά ασχολήθηκε κανείς με το Μίλαν- Επίλεκτοι Εθνικής Ελλάδος.

 Στην αρχή, στις κατάμεστες από 15.000 θεατές εξέδρες του «Ρούζβελτ» έμοιαζαν όλα ιδανικά, ήρεμα και κυρίως πολιτισμένα: από πέντε χιλιάδες οι Ιταλοί και οι Έλληνες, που τιμητικά μπήκαν δωρεάν κι άλλοι 5.000 Αμερικανοί που από περιέργεια να δουν από κοντά τι ήταν αυτό το Soccer πλήρωσαν ο καθένας τα 6 δολάρια του εισιτηρίου.          

 Στη Μίλαν του Νερέο Ρόκκο αγωνίζονταν μεγάλα ονόματα της εποχής: Ριβέρα, Τραπαττόνι, Μπενέττι, Σνέλινγκερ, Ροζάτο, Ανκουϊλέτι, Καττάνεο, Μπιαζιόλο, ενώ στην εθνική του Πετρόπουλου οι Χριστήδης, Γκαϊτατζής, Στεφανόπουλος, Γκλέζος, Τόσκας, Καμάρας, Δέδες, Σαράφης, Δαβουρλής, Δομάζος, Κρητικόπουλος. Διαιτητής ο Γιουγκοσλάβος, Μίρο Ρούγκουλι «κόκκινο πανί» για τους Έλληνες φιλάθλους που έμοιαζαν με ταύρο σε υαλοπωλείο. Τι είχε συμβεί;

 Μέχρι το 40’ και με εξαίρεση μία μεγάλη διακοπή για να τοποθετηθούν πέντε ράμματα στον τετρακέφαλο του Σνέλινγκερ ή για να βγει, κουτσαίνοντας και υποβασταζόμενος ο Ροζάτο, λίγα πράγματα. Τίποτα το σπουδαίο. Στο 41’ όμως, ο Δέδες άνοιγε το σκορ για την Ελλάδα και το «Ρούζβελτ» έπαιρνε φωτιά. Στο 70’ ισοφάριζε ο Κομπίν, πέντε λεπτά αργότερα ο Ριβέρα πετύχαινε το 2-1 για τη Μίλαν και το παιχνίδι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Διεκόπη οριστικά, ένα τέταρτο πριν τη λήξη γιατί στο γκολ του Ριβέρα, οι Έλληνες κατά δεκάδες εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, κυνηγούσαν τον Ρούγκουλι, τον έφτασαν, τον περικύκλωσαν, τον ακινητοποίησαν και με πυξ λαξ στιλ τον έστειλαν για τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Με φορείο έφυγε από το γήπεδο κι ένας επόπτης, ο δεύτερος αγνοείτο, γιατί προφανώς την είχε ήδη κοπανήσει και ελλείψει διαιτητών, το φύλλο αγώνος έκλεισε οριστικά στο λεπτό Νο 75.

 Στο μεταξύ εισέβαλλαν κι οι Ιταλοί, για να πανηγυρίσουν και ν’ αγκαλιάσουν τα ινδάλματα της εποχής, και όπως ήταν φυσικό, το Μίλαν- Ελλάδα εξελίχθηκε σ’ ένα απίστευτο ντέρμπι (ανελέητου ξύλου), ανάμεσα στην Astoria και τη Little Italy. Ό,τι χειρότερο για να διαφημιστεί το Soccer. Που να ξανά πατήσουν, μετά απ’ αυτό οι Αμερικανοί σε γήπεδο με μία στρογγυλή μπάλα…

Εθνική Ελλάδος Μίλαν