Μέχρι και ο μεγάλος Γερμανός Φυσικός και Νομπελίστας, Άλμπερτ Αϊνστάιν είχε απορήσει, όχι με τη δυναμική ή την επιρροή του, αλλά με κάτι απλούστερο: το πώς παίζεται.

Καταλάβαμε ή δεν καταλάβαμε το πως, μόνο και μόνο από χρέος προς την αθλητική Κουλτούρα εμείς εδώ, στην Γηραιά Ήπειρο θα κινδυνεύαμε να χάσουμε την ενδιαφέρουσα ιστορία του Σοχέι Οχτάνι: του αθλητή που αναποδογύρισε τους κανόνες του Μπέιζμπολ. Και ας μην είναι Αμερικανός, αλλά από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Γεννημένος στην Μιζουσάουα, παίκτης του μήνα για το εξειδικευμένο, αθλητικό περιοδικό «Sport Illustrated», αλλά και αθλητής της χρονιάς, με μεγαλύτερη επιρροή και από τους Λε Μπρον, Φερστάπεν, Χάλαντ, Μέσι ή Εμπαπέ για το έγκυρο «Time», ο 29χρονος Ιάπωνας των Λος Άντζελες Έϊντζελς, μέσα σε έξι χρόνια κατάφερε να στείλει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας κάθε ρεκόρ που οι επίσης μεγάλοι Λου Γκέριγκ, Μπέιμπ Ρουθ ή Τζόε Ντι Μάτζο είχαν πετύχει πριν από 50, 60 ή και 70 χρόνια: 200 strike out, 1033 βάσεις, 189 αποκρούσεις…

Για να κατανοήσουμε μάλιστα καλύτερα, εμείς οι Ευρωπαίοι το μέγεθος του Οχτάνι, το «Sport Illustrated» τον παρομοίασε (λόγω ύψους, 1.93, αλλά και κιλών, 95), με τον Έρλινγκ Χάλαντ, αλλά με τη διαφορά ότι, σε αντίθεση με τον Νορβηγό γίγαντα δεν βάζει μόνο γκολ, αλλά αποκρούει και πέναλτι. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα, και ρίπτης (pitcher), αλλά και λήπτης (catcher). Δηλαδή; Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Ανατρέξαμε κι εμείς στη βοήθεια της Wikipedia για τους βασικούς κανόνες, αλλά είμαστε βέβαιοι πως μπερδευτήκαμε ακόμη περισσότερο.            

«Η μπάλα πρέπει να περάσει από ένα συγκεκριμένο νοητό ορθογώνιο, την Ζώνη Ρίψης (strike zone) που ορίζεται πάνω από την Αρχική Βάση (Home Plate) «δίνοντας ευκαιρία» στον Ροπαλοφόρο να την χτυπήσει - αλλιώς είναι λάθος του Ρίπτη και καλείται Μπολ (ball). Η αποτυχία του Ροπαλοφόρου να χτυπήσει την μπάλα καλείται Στράικ (strike), σε μια από τις ακόλουθες περιπτώσεις: α) είτε κυνήγησε μια μπαλιά και αστόχησε, β) είτε την χτύπησε φάουλ (foul) δηλ. έξω από τον χώρο που η μπάλα παίζεται, γ) είτε η μπάλα πέρασε από την Ζώνη Ρίψης (ευκαιρία για χτύπημα) και αυτός δεν έκανε τίποτα.

Υπάρχει και μια εξαιρετική περίπτωση (δ), όταν από πρόθεση ο Ρίπτης χτυπήσει με την μπάλα τον Ροπαλόφορο ή η μπάλα έρθει κατά το σώμα του (εκ προθέσεως). Τότε αυτό χρεώνεται Στράικ από τον κεντρικό διαιτητή.

Σκοπός της Επίθεσης: Ο Ροπαλοφόρος να χτυπήσει την μπάλα «δυνατά ή τεχνικά» ώστε να δώσει «χρόνο» στους δρομείς του (runners) στις βάσεις αλλά και στον εαυτό του, να προωθηθούν κυκλικά στις βάσεις. Έτσι, μέχρι η άμυνα να επιστρέψει την μπάλα, οι δρομείς να περάσουν από όλες τις βάσεις και να επιστρέψουν πίσω στην αρχική κερδίζοντας έναν Πόντο (run) ή τουλάχιστον να σωθούν σε μια βάση όπου είναι ασφαλείς.

Σκοπός της Άμυνας: να επιστρέψει την μπάλα γρήγορα στον εσωτερικό χώρο (infield) και να εμποδίσει τους γύρους της επίθεσης, «βγάζοντας Άουτ» (out - εκτός φάσης), τον Ροπαλοφόρο και τους άλλους δρομείς στις βάσεις. Ο Ροπαλοφόρος είναι άουτ σε μια από τις ακόλουθες περιπτώσεις: α) χρεωθεί 3 Strikes, β) χτυπήσει την μπάλα και αφού αυτή σκάσει στο έδαφος, η άμυνα να καταφέρει να την πιάσει και να την πετάξει σε αμυντικό στην 1η βάση. Το παιχνίδι στην 1η βάση καλείται υποχρεωτικό (force) και στόχος της άμυνας είναι να πατήσει αμυντικός που έχει στην κατοχή του την μπάλα την 1η βάση πριν την πατήσει ο Ροπαλοφόρος/Δρομέας μετά το χτύπημα που ο ίδιος έκανε. Οι δρομείς είναι άουτ αν τους ακουμπήσει αμυντικός με το γάντι (μπάλα), ενώ αυτοί δεν πατάνε εκείνη την στιγμή σε κάποια βάση. Ένας επιθετικός προσπαθεί να κατακτήσει όσο το δυνατόν περισσότερες βάσεις (κύκλος) χωρίς να τον βγάλουν άουτ. Ασφαλής (safe), είναι μόνο όταν ακουμπάει μια βάση. Έτσι η μπάλα επιστρέφει στον ρίπτη για να μονομαχήσει με τον επόμενο ροπαλοφόρο». Κατανοητό τώρα; Μπα: εδώ ολόκληρος Αϊνστάιν…

 

Και όμως ο Αϊνστάιν, πέρα από δυσλεκτικός και κάκιστος μαθητής στο Γυμνάσιο πριν εξελιχθεί σε ό,τι έγινε, ίσως να μην είναι το ακριβέστερο παράδειγμα «ευφυΐας» για να κατανοήσει τους κανόνες του Μπέιζμπολ. Γιατί το IQ του έφτανε μάξιμουμ το 160, όσο ακριβώς και του επίσης μεγάλου Επιστήμονα, Στίβεν Χόκινγκ, ωστόσο δύο μονάδες λιγότερες απ’ αυτό της Μέριλιν Μονρόε. Στην ειδική κατάταξη και οι τρεις τους απέχουν έτη φωτός από το 230 του Κινέζο- Αμερικανού Μαθηματικού, αλλά γεννημένου στην Αυστραλία, Τέρενς Τάο, του 47χρονου Έλληνα ιατρού- ψυχιάτρου και φιλοσόφου Ευάγγελου Κατσιούλη (198) ή του νεότερου, σε ηλικία 22 ετών Grandmaster στην ιστορία του σκακιού, Γκάρι Κασπάροφ (190). Τέτοια μυαλά, λένε γεννιούνται μία φορά στα 38εκ.

Είχε αφήσει όμως εποχή ο διάλογος του Αϊνστάιν με τον Τσάρλι Τσάπλιν, διασημότερο ως «Σαρλό» αξέχαστο αριστούργημα του «βουβού» κινηματογράφου. «Κύριε Τσάπλιν, σας θαυμάζω γιατί καταφέρνετε να κάνετε τον κόσμο να γελάει και να σας καταλαβαίνει χωρίς να πείτε ούτε μία λέξη». «Εγώ, κύριε Αϊνστάιν σας θαυμάζω ακόμη περισσότερο: γιατί καταφέρατε να σας παρακολουθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλατε να πείτε». Ακαταλαβίστικο, λοιπόν το Μπέιζμπολ, ακαταλαβίστικη και η Θεωρία της Σχετικότητας.

Το μόνο που καταλάβαμε είναι ότι ο Οχτάνι είναι ο Χάλαντ του «Hit and Run», άσχετα εάν, πέρα από το να βάζει γκολ αποκρούει και κάποια πέναλτι. Και ότι ο καλύτερος παίκτης του Μπέιζμπολ είναι εδώ και χρόνια Ιάπωνας, και όχι Αμερικανός. Και να φανταστεί κανείς ότι, πριν παραδοθούν, μετά τη διπλή τραγωδία της ατομικής βόμβας, σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι στους Αμερικανούς οι Ιάπωνες δεν γνώριζαν καν τι είναι το τυρί, πόσο μάλλον το πώς να το φτιάχνουν. Και όταν το έμαθαν, επειδή ακριβώς δεν είχαν λέξη για να το ονομάσουν το αποκάλεσαν «Τσίζε», για να τους θυμίζει, περισσότερο στη γλώσσα τους το cheese…  

Οχτάνι Αϊνστάιν Μπέιζμπολ