Στα 37 της, το «αγοροκόριτσο» με το Νο 10 της Selecao αλλά μ’ ένα στυλ παιχνιδιού που θύμιζε σε εκτέλεση, τον Ρομάριο, σε ταχύτητα και εκρηκτικότητα, τον… κανονικό Ρονάλντο, με την έννοια του «Φαινομένου», σε εξυπνάδα και φαντασία τον Ροναλντίνιο, είπε το οριστικό της αντίο στην εθνική. Όχι όμως και στο ποδόσφαιρο, γιατί έχει δύο ακόμη χρόνια συμβόλαιο με τους Ορλάντο Πράιντ, στη Φλόριντα, μάλιστα με 400.000 δολάρια το χρόνο, τα περισσότερα που έχουν δοθεί ποτέ σε ποδοσφαιρίστρια.

Με την εθνική Βραζιλίας, πανηγύρισε δύο Pan Americano και τρία Sud Americano. Παγκόσμιο τίτλο μπορεί να μην κατάφερε να κατακτήσει, κατέχει όμως το παγκόσμιο ρεκόρ των 17 γκολ σε Μουντιάλ, ανδρών ή γυναικών ξεπερνώντας τα 16 του Γερμανού, Μίροσλαβ Κλόζε. Ενώ υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος της Ιστορίας που πέτυχε γκολ σε πέντε συνεχόμενα Μουντιάλ, ένα ρεκόρ μοναδικό που ισοφάρισαν το ’19 η Καναδή Κριστίν Σινκλέρ και το ’22 ο Πορτογάλος Κριστιάνο, ο «άλλος» δηλαδή Ρονάλντο.

Υπήρξε όμως, και η πρώτη ποδοσφαιρίστρια που πέτυχε γκολ σε πέντε συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, όσο η πρώτη που κατέκτησε έξι φορές τη «Χρυσή Μπάλα» για την κορυφαία γυναίκα ποδοσφαιριστή του κόσμου. Τις πέντε συνεχόμενες, από το 2006 έως το 2010 και μία το ’18.

Ένα πραγματικό φαινόμενο, αλλά με αλογοουρά κι αν τυχόν μερικοί αναρωτηθούν «ναι, εντάξει, γυναικείο ποδόσφαιρο είναι», απλά τους πληροφορούμε ότι είναι τόσο δύσκολο και αντιαθλητικό, που τα μαλλιοτραβήγματα (κυρίως αλογοουρών), τα δολοφονικά τάκλιν, οι αγκωνιές ή και οι γονατιές σε επίμαχα σημεία πάνε στην κυριολεξία… σύννεφο. Γι αυτό εξάλλου έως και το 1979 η Fifa είχε χαρακτηρίσει τη θηλυκή μπάλα ιδιαιτέρως επικίνδυνη και βλαβερή για την υγεία των κοριτσιών νομιμοποιώντας την μόνο το ’83.

Γεννημένη στο Ντόις Ριάκος, στην Πολιτεία του Αλαγκόας, βόρειο ανατολικά της Βραζιλίας και μία από τις φτωχότερες της χώρας, η Μάρτα μεγάλωσε σε μία οικογένεια χωρίς πατέρα, με μία μαμά που καθάριζε όλη μέρα σκάλες, με μία γιαγιά ανάπηρη. Και η μοναδική της διασκέδαση ήταν να κλωτσάει μία μπάλα μαζί με τα αδέλφια της Ζοσέ, Βαλντίρ και Άντζελα. Εννοείται ξυπόλυτη, έως τα 16 της γιατί ένα ζευγάρι παπούτσια, πόσο μάλλον ποδοσφαιρικά, δεν θεωρείτο απλά πολυτέλεια, αλλά τουλάχιστον ύβρης.

Παρόλα αυτά βγήκε το ίδιο νικήτρια. Είχε μέσα της το πείσμα, τη θέληση και τη φωτιά να δώσει μία κλωτσιά στην φτώχεια, ν’ αλλάξει τη μοίρα, τη δική της, αλλά και της οικογένειάς της καταφέρνοντας να γίνει μία από τις καλύτερες ποδοσφαιρίστριες όλων των εποχών. Και όχι μόνο με την εθνική Βραζιλίας, αλλά και σε οποιοδήποτε σύλλογο και ν’ αγωνίστηκε.

Για παράδειγμα, για τις επιτυχίες που είχε με τη Ρόζενγκαρντ, με πρωταθλήματα, κύπελλα, αλλά και Champions League γυναικών επιβραβεύτηκε από την Κυβέρνηση και με τη σουηδική υπηκοότητα. Τίτλους κατέκτησε και με τη Σάντος, τη Γκολντ Πράιντ του Σαν Φρανσίσκο, τη Νιού Γιορκ Φλας, την Τίρεσο.

Κυρίως την Ορλάντο Πράιντ όπου παράλληλα γνώρισε και την Τόνι Πρέσλεϊ, αμυντικό, συμπαίκτρια και σύντροφο της ζωής της με την οποία αρραβωνιάστηκαν το ’21. Ήταν η εποχή που η Τόνι μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο ύστερα από τη διάγνωση καρκίνου του μαστού. Αγωνιστικά δεν συνήλθε ποτέ. Την έκαναν πέρα, τόσο η εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου με τα 180εκ. ύψος απέκτησε σύντομα το παρατσούκλι «The Rock», ο βράχος. Όσο και η Ορλάντο που την έστειλε δανεική, για ένα χρόνο κάπου στην Ισλανδία.

Αυτό στη Μάρτα στοίχησε, και μάλιστα πολύ. Από την άλλη όμως πείσμωσε ακόμη περισσότερο και σκέφτηκε ότι, τα 400.000 δολάρια είναι αυτή τη στιγμή απαραίτητα, αλλά και η μοναδική βοήθεια, τόσο για τις θεραπείες της συντρόφου της, όσο για το σπίτι των ονείρων τους κάπου στο Μαϊάμι. Και όταν είναι γεννημένη, τέτοια μαχήτρια και συνηθισμένη στα δύσκολα, αποκλείεται να μην πετύχει και το δυσκολότερο γκολ της ζωής της.             

 
 

Γυναικείο Ποδόσφαιρο Μάρτα Βραζιλία