Αναμφισβήτητα ήταν και είναι χαρισματικός. Μετρ της επικοινωνίας, πανέξυπνος, ετοιμόλογος: άσχετα εάν καμία φορά με φαινομενικά υπερβολικούς θεατρινισμούς, χωρίς ωστόσο ουδέποτε να ξεπερνούν τα όρια του μπανάλ. Με αλληγορίες που αποκλειστικό στόχο, και σκοπό έχουν την προφύλαξη της εικόνας του, αλλά και την μεταφορά του πόπολο και της μάζας, από τον πραγματικό τους κόσμο, στον μαγικό μικρόκοσμό του. Αυτά βέβαια, όταν τα πράγματα πάνε καλά: γιατί έτσι και στραβώσει το φεγγάρι δεν θα διστάσει να ρίξει ευθύνες πάνω στον οποιονδήποτε άλλον, πλην, φυσικά του εαυτού του. Όπως ακριβώς συμβαίνει και τώρα, στη Ρόμα όπου ξεκίνησε με εφιαλτικό τρόπο την 3η του χρονιά στον πάγκο των Giallorossi.

 Κάποιος έπρεπε να φταίει (οι τραυματισμοί) για το 2-2 με την Σαλερνιτάνα στην πρεμιέρα του φετινού Campionato. Κάποιος επίσης (ο διαιτητής), για την ήττα με 2-1 στη Βερόνα, κάποιος άλλος (η «τσιγκουνιά» της διοίκησης, που δεν μου διέθεσε μία ανταγωνιστική ομάδα), για το επίσης απρόσμενο 1-2 από τη Μίλαν που ξεγύμνωσε μία σημαντική, τεχνικό- τακτική διαφορά με τους Rossoneri. Ποτέ όμως ο ίδιος και οι επιλογές του. Η εμμονή του να διώξει τους Μάτιτς και Ιμπάνεζ χάνοντας πείρα, δύναμη και κέντρο βάρους ανάμεσα στην άμυνα και τη μεσαία γραμμή.   

 

 Αυτή τη φορά, λοιπόν στο εδώλιο του κατηγορούμενου κατέληξε ο δισεκατομμυριούχος Αμερικανός ιδιοκτήτης, Νταν Φρίντκιν. Γιατί ξόδεψε «μόνο» 400εκ. σε τρία χρόνια, για τα ικανοποιήσει τα καπρίτσια του Μουρίνιο χαρίζοντάς του μάλιστα, την τελευταία στιγμή και τον Ρομέλου Λουκάκου τον οποίο, επί εποχές Τσέλσι ο Πορτογάλος είχε στείλει δανεικό στην Έβερτον και όταν ανέλαβε τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απαίτησε να ξανά αγοράσουν, με τα τριπλάσια χρήματα απ’ όσα είχαν δαπανήσει οι Blues για να τον αποκτήσουν από την Άντερλεχτ. «Είναι υπέρβαρος και απροπόνητος: έχει να παίξει από τις αρχές Ιουνίου», ήταν το «ευχαριστώ» προς τη διοίκηση από τον αλαζόνα Πορτογάλο που κάποτε περιέγραψε τον εαυτό του ως Special One, δηλαδή «ξεχωριστός» και τώρα κινδυνεύει να μείνει στην Ιστορία ως απλός Common One, κοινός, συνηθισμένος.

 Έχει πει κι άλλα ωραία, κυρίως έχει κάνει τραγικά λάθη εκτίμησης τα οποία όμως ουδέποτε παραδέχτηκε. Γιατί κάποτε στην Τσέλσι, δεν είχε διώξει μόνο τον Λουκάκου, αλλά και τους Σαλάχ, Ντε Μπρόινε, Νταβίντ και Φιλίπε Λουϊζ, τους Μπερτράντ και Οριόλ, τον Χουάν Μάτα, που τελικά ξανά βρήκε τρία χρόνια αργότερα στο Μάντσεστερ. Τον Κασίγιας, στη Ρεάλ Μαδρίτης, γιατί ήθελε τον Ντιέγκο Λόπεθ, τον Γκαράι που πήγε στη Μπενφίκα σχεδόν τσάμπα. Τον Μπονούτσι, όταν ήταν στην Ίντερ, με την οποία κατέκτησε το ιστορικό Triplete δίνοντάς το «δώρο» στη Γιουβέντους.

 

 Η αλήθεια είναι ότι κέρδισε αρκετά: με εξαίρεση την Τόττεναμ ή τη Ρεάλ Μαδρίτης όπου θεωρήθηκε αποτυχία η μη κατάκτηση του Champions League, όπου κι αν πήγε κατέκτησε σημαντικά τρόπαια και τίτλους. Με Πόρτο, Τσέλσι, Ίντερ, το Europa League με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το Conference League με τη Ρόμα. Έχει όμως παράλληλα καταφέρει να μείνει στην Ιστορία και για τις μυθικές του ατάκες. Κι εκείνες μέρος της έξυπνης στρατηγικής του να τραβήξει πάνω του τα βλέμματα αποσυμφορώντας, από εντάσεις τον οποιονδήποτε σύλλογο όπου εργάστηκε.

 Μερικά δείγματα από το ανεξάντλητο ρεπερτόριό του: «Δεν θεωρώ ότι είμαι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά ειλικρινά, γύρω μου δεν βλέπω και καλύτερους».

 Επική ήταν κι εκείνη του 2004, την ημέρα της πρώτης του θητείας στην Τσέλσι: «Μην με αποκαλείται αλαζόνα, αλλά είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και θεωρώ τον εαυτό μου ξεχωριστό. Αν ήθελα μία απλή δουλειά θα είχα παραμείνει στην Πόρτο, πάνω στην ωραία μου μπλε καρέκλα, δίπλα από το Champions League και τον Θεό. Και μετά τον Θεό, εμένα». Η’ το ’13, όταν ξανά γύρισε στην Τσέλσι: «Μην με αποκαλείται πλέον Special One, αλλά Happy One».

 Στην ιστορία είχε μείνει και μία λεχτική επίθεση, πριν από ένα παιχνίδι της Ίντερ προς τον τότε γενικό διευθυντή της Κατάνια, Πιέτρο Λο Μόνακο. «Γνωρίζω το γκραν- πρι του Μονακό, το Μόναχο, στη Βαυαρία, τη Μπάγερν Μονάχου, τον Μοναχό του Θιβέτ. Ποιος είναι αυτός ο Λο Μόνακο που τολμάει να βάλει το όνομά μου στο στόμα του; Αν το’ κανε για να διαφημιστεί θα πρέπει να με πληρώσει».

 «Η Τόττεναμ μπορεί να έχει τον Χάρι Κέιν, αλλά δεν φτάνει: κι εγώ δεν είμαι ο Χάρι Πότερ». Η’ επίσης, «Μου αρέσει ο θόρυβος των εχθρών». Από εχθρούς, άλλο τίποτα. Ξαφνικά ο Μουρίνιο μοιάζει να έχει χάσει το μαγικό του άγγιγμα. Η Ρόμα και οι Φρίντκιν την υπομονή τους. Ευτυχώς που σταματάει το πρωτάθλημα για τα προκριματικά του Euro, γιατί όταν ξανά αρχίσει φημολογείται ότι δόθηκε στον Πορτογάλο διορία για ν’ αλλάξει, άμεσα την κάκιστη αγωνιστική κατάσταση της ομάδας. Κρίμα θα ήταν, ύστερα από τρεις αγωνιστικές κι έναν μόλις βαθμό να είχε ο Special ή Common One, ένα απρόοπτο κι απότομο τέλος που κατά βάθος δεν θα άξιζε.         

Ζοσέ Μουρίνιo