Χάθηκε στο "Μεάτσα" και τον βρήκανε 11 χρόνια μετά

Η ιστορία του Ελβετού που έγινε Μιλανέζος. Πως τον ανακάλυψαν...

Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, πιθανώς η πλειονότητα αυτής της ποδοσφαιρικής παρέας που ονομάζεται γεωγραφόμπαλο, έχουν ακούσει ή διαβάσει για τον Ελβετό φίλο της Βασιλείας που έχασε τον δρόμο προς το σπίτι του μετά το Ίντερ-Βασιλεία στο «Τζιουζέπε Μεάτσα» τον Αύγουστο του 2004 και κατέληξε άστεγος. Για την ιστορία η αναμέτρηση ολοκληρώθηκε με νίκη των Νερατζούρι με 4-1, γεγονός που τους εξασφάλισε την πρόκριση για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Πάμε τώρα στο θέμα μας. Πως χάθηκε; Πού ήταν το μυαλό του; πως ζούσε; Πώς τρεφόταν; Πού κοιμόταν; Γιατί έκανε 11 ολόκληρα χρόνια να επιστρέψει στη γειτονική Ελβετία; (4 ώρες με το τρένο η διαδρομή Μιλάνο-Βασιλεία).

Ο Ρολφ Μπάντλε ανέφερε χαρακτηριστικά «Πήγα στη τουαλέτα και ξαφνικά βρέθηκα σε έναν εντελώς διαφορετικό τομέα του γηπέδου».

Έφυγε από το στάδιο, ψάχνοντας να βρει το αυτοκίνητο των φίλων του, το οποίο ήταν σταθμευμένο στα πέριξ της συνοικίας του Σαν Σίρο, αλλά χωρίς επιτυχία. Κάτι η βαριά ήττα, κάτι η εξερευνητική του διάθεση, όπως παραδέχθηκε και... το φιάσκο ήταν σίγουρο.

Στο πορτοφόλι του είχε μόλις 20 ελβετικά φράγκα και 15 ευρώ. Δεν είχε κινητό και δεν ήξερε απέξω τον αριθμό του σπιτιού του. Επίσης δεν σκέφτηκε ποτέ να κάνει οτοστόπ ή να ζητήσει βοήθεια και προτίμησε να δοκιμάσει να περάσει μια νύχτα στους δρόμους του Μιλάνου. Η μία έγιναν δυο, οι δυο τρεις και οι τρεις έγιναν 11 χρόνια στους δρόμους της πρωτεύουσας της Λομβαρδίας.

O Μπάντλε από τις πρώτες μέρες έκανε παρέα με τους ανθρώπους τις γειτονιάς που έμενε και σταδιακά έμαθε και τη γλώσσα. Εξάλλου αν και γερμανόφωνος είχε ιταλόφωνους φίλους στην Ελβετία.

Οι γνωριμίες που δημιούργησε και η αγάπη που έλαβε από τον κόσμο, τον βοήθησαν στο να πάρει δουλειά σαν σερβιτόρος. Δούλεψε αρχικά στον χώρο της εστίασης και στη συνέχεια σαν οικοδόμος.

Ο Ρολφ φιλοξενήθηκε μέσα στην 11ετία σε διάφορα Ιταλικά σπίτια, αλλά όπως είπε «Το Μιλάνο ήταν ιδανικό για μένα. Ένιωθα περιορισμένος στα σπίτια. Μου άρεσε η ξαφνική ελευθερία». Στη συνοικία Μπάτζιο, στα δυτικά της πόλης, ο Ρούντι, όπως τον αποκαλούσαν όλοι, ενσωματώθηκε γρήγορα στο τοπικό κοινωνικό σύνολο.

α πρωινά που δεν εργαζόταν επισκεπτόταν τη σχολική βιβλιοθήκη για διάβασμα. Εκεί έκανε παρέα με μαθητές. Σπάνια χρειαζόταν να ζητιανεύει, οι άνθρωποι του αγόραζαν τσιγάρα, καφέ ή κρασί σχεδόν κάθε μέρα. Σαν λάτρης του ποτού ήταν αυτό που τον ζούσε σύμφωνα με τον ίδιο. «Πραγματικά προτιμώ την μπύρα, αλλά είναι πιο ακριβή στην Ιταλία» ήταν η κορυφαία ατάκα του. Στα γενέθλιά του οι μαθητές τον κάλεσαν σε μια παμπ και του κέρασαν αρκετές, ενώ μια νεαρή προθυμοποιήθηκε να του πλενει τα ρούχα του. Όπως έλεγε «Βασικά ήμουν στο σπίτι εκεί».

Το 2015, σε ηλικία 71 ετών, μετά από περισσότερα από 11 χρόνια στους δρόμους, η ζωή του Ελβετού άλλαξε, όταν έπεσε και έσπασε το πόδι του. Τότε ανακαλύφθηκε ότι ήταν Ελβετός υπήκοος και ότι δεν είχε ιατρική ασφάλιση.

Εκεί παρενέβη το Ελβετικό Προξενείο, βοηθώντας τον Ρολφ να επιστρέψει στην Ελβετία, στη Βασιλεία, όπου εισήχθη στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Αμέσως ο άνδρας μεταφέρθηκε σε οίκο ευγηρίας, όπου ζει ακόμα τη ζωή του.

Όταν τον επισκέφθηκε η Ελβετική τηλεόραση για ρεπορτάζ καθησύχασε τους πάντες... «Τρώμε καλά εδώ και έχω έναν ωραίο συγκάτοικο». 

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις