55 χρόνια κίτρινες και κόκκινες κάρτες: η εφεύρεση που γεννήθηκε, κατά λάθος μπροστά σε σηματοδότη…

Στον φωτεινό σηματοδότη αναβοσβήνουν, πρώτα το κίτρινο, μετά το κόκκινο, ξανά το κίτρινο, ξανά το κόκκινο και ούτε μία φορά το πράσινο. Ο Άστον περιμένει και ξανά περιμένει υπομονετικά, και αφού αντιλαμβάνεται ότι είναι προφανώς χαλασμένος του έρχεται η λαμπρή, έως επαναστατική ιδέα που έμελλε να βάλει για πάντα, μία στοιχειώδη τάξη στον άναρχο, τότε, ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Ο Άστον ήταν πρώην διαιτητής, μάλιστα με μεγάλη πείρα, τόσο από παιχνίδια του αγγλικού πρωταθλήματος, όσο του Μουντιάλ ’62, στη Χιλή. Την εποχή εκείνη ήταν ήδη μέλος της επιτροπής διαιτησίας της Fifa, πριν ασχοληθεί όμως με την τέχνη του πώς ηρεμούμε 22 παλαβούς που κυνηγούν την ίδια μπάλα, υπήρξε ένας αυστηρότατος δάσκαλος Δημοτικού, ύστερα ένας ακόμη περισσότερο αυστηρός και πειθαρχημένος στρατηγός του φημισμένου «British Indian Army».

Όση, λοιπόν ώρα περίμενε ν’ ανάψει εκείνο το πράσινο ή όσο παρατηρούσε ν’ αναβοσβήνουν το κίτρινο, μετά το κόκκινο, ξανά το κίτρινο και ξανά το κόκκινο, είχε στη διάθεσή του όλο τον χρόνο να συνδυάσει, στο μυαλό του ότι το κίτρινο χρώμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από τον διαιτητή ως warning, προειδοποίηση και το κόκκινο ως sent- off, αποβολή.

Γιατί μέχρι τότε οι ποδοσφαιριστές, ναι μεν παρατηρούνταν ή αποβάλλονταν, ελλείψει όμως κίτρινης ή κόκκινης κάρτας μόνο ύστερα από συγκεκριμένη χειρονομία του διαιτητή: ο οποίος σχημάτιζε με το δάκτυλό του τον αριθμό ένα, για την παρατήρηση και τον αριθμό δύο για την αποβολή. Έτσι γινόταν έως και το Euro ’68.

 

Τα δάκτυλά του χρησιμοποίησε αναγκαστικά και ο Άστον το ’62 στην αποκαλούμενη «Μάχη του Σαντιάγο» όπου ύστερα από πολύ, μα πολύ ξύλο η Χιλή νίκησε και απέκλεισε 2-0 μία Ιταλία που είχε μείνει με 10 παίκτες από το 8’ και με 9 από το 41’. Μετά τραυματίστηκε σοβαρά, με ρήξη αχίλλειου τένοντα, δεν μπόρεσε να ξανά τρέξει και αφιερώθηκε στη συνεχή έρευνα για ν’ αποκτήσει το ποδόσφαιρο καλύτερους κανόνες.

Με το που συνέλαβε, λοιπόν την ιδέα που θα έβαζε για πάντα μία τάξη στον κόσμο της μπάλας, και αφού το πράσινο επιτέλους άναψε, ο Άστον μοιράστηκε τη χαρά και  τον ενθουσιασμό του με τη σύζυγό του, αλλά δεν ήξερε πώς να μεταφέρει στην πράξη την εφεύρεσή του. Αυτό θα το φρόντιζε η Κυρία Χίλντα: έκοψε δύο μικρά χαρτόνια, έβαψε το ένα κίτρινο, το άλλο κόκκινο κι αυτό ήταν. Με τις κάρτες στα χέρια του, ο Άστον επικοινώνησε αμέσως με μέλη του International Board της Fifa η οποία, με μεγαλύτερο ακόμη ενθουσιασμό έδωσε το πράσινο φως να εξοπλιστούν οι διαιτητές με κίτρινη και κόκκινη κάρτα, αρχικά δοκιμαστικά στο ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του ’68, που έγιναν από τις 12 έως τις 27 Οκτωβρίου στο Μεξικό.

 

Στον Άστον οφείλεται και η ύπαρξη αναπληρωματικού διαιτητή, ιδέα που σκέφτηκε με αφορμή τον τραυματισμό του, όπως και οι ξύλινες ταμπέλες με τους αριθμούς των παικτών που μπαίνουν ως αλλαγή. Η κίτρινη και η κόκκινη κάρτα όμως ήταν αναμφισβήτητα μία πολύ μεγάλη εφεύρεση: να’ νε καλά η Κυρία Χίλντα, μαζί μ’ εκείνο το χαλασμένο, εννοείται σηματοδότη…