…Όλα ξεκίνησαν το 1920, από το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της αργεντίνικης «Critica»: «Monos en Buenos Aires». Οι μαϊμούδες στο Μπουένος Άιρες. «Un saludo a los ilustres huespedes». Χαιρετίζουμε τους φημισμένους επισκέπτες. Ήταν ο σατιρικός, υποτίθεται τρόπος που σκέφτηκε η εφημερίδα της εποχής για να διαφημίσει το ιστορικό φιλικό, ανάμεσα στη Selecion και τη Selecao: το πρώτο που διοργανώθηκε ποτέ για φιλανθρωπικούς σκοπούς γιατί, τα έσοδα θα προορίζονταν για την ανέγερση ενός ορφανοτροφείου στη Βραζιλία.

Η «Critica» πρόσθετε επίσης τα εξής: «Δεν υπάρχουν, στον κόσμο περισσότερο διασκεδαστικά άτομα από τους Βραζιλιάνους. Είναι χρωματιστές φυσιογνωμίες, που ντύνονται σαν κι εμάς, αλλά για να μας μπερδέψουν μεταμφιέζονται με τις παραδόσεις της ένδοξης, αμερικανικής ράτσας».

Η βραζιλιάνικη αποστολή, και με το δίκιο της θίχτηκε, προσβλήθηκε και διαμαρτυρήθηκε έντονα, όχι μόνο εισβάλλοντας στα γραφεία της εφημερίδας, αλλά και απαιτώντας επανόρθωση και δημόσια συγγνώμη για την απαράδεκτη ρατσιστική επίθεση. Τίποτα απ’ αυτά δεν έγινε. Έξι ποδοσφαιριστές (οι Τελεφόνε, Ροντρίγκο, Γιαπονές, Ζουνκουέιρα, Φόρτες και Ζεζέ), αρνήθηκαν να παίξουν και το πολυδιαφημισμένο φιλικό (3-1 για την Αργεντινή) εξελίχθηκε σε παταγώδη αποτυχία εφτά, εναντίον εφτά επικυρωμένο μόνο από την τοπική ομοσπονδία. Παραδόξως, όχι όμως και τόσο, ο χαρακτηρισμός «Monos» άρεσε σ’ έναν και μοναδικό Βραζιλιάνο: τον τότε πρόεδρο Επιτάσιο Πεσόα, γνωστό για τις φυλετικές του διακρίσεις που για το Copa America της επόμενης χρονιάς, στη Βραζιλία είχε τη φαεινή «έμπνευση» να επιτρέψει τη συμμετοχή αποκλειστικά και μόνο σε «λευκούς» ποδοσφαιριστές.

 

Έκτοτε, οι διπλωματικές σχέσεις ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις της παγκόσμιας μπάλας δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Το αντίθετο. Έγιναν ακόμη χειρότερες το 1950 όταν οι Αργεντινοί, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά ξεχύθηκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας με ξέφρενο τρόπο το 1-2 με το οποίο η Ουρουγουάη σιγούσε τη Σελεσάο στο Ρίο Ντε Ζανέιρο κατακτώντας το παγκόσμιο κύπελλο. Για τους Βραζιλιάνους θεωρήθηκε μία ακόμη μεγαλύτερη προσβολή, έως έλλειψη σεβασμού γιατί η τραγωδία που πέρασε στην Ιστορία ως «Maracanazo» στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 100 ανθρώπους οι οποίοι και πήδηξαν, από τις εξέδρες στο κενό του «Μαρακανά».

Η ρεβάνς των Βραζιλιάνων ήρθε με την καθιέρωση του Πελέ ως τον, πλέον κοντινό στον Θεό, ποδοσφαιριστή: τον άνθρωπο που οδήγησε τη Βραζιλία, το ’58, το ’62 και το ‘70 στην κατάκτηση τριών Rimet αφήνοντας την Αργεντινή στο μηδέν. Το ’78 ήρθε και ο πρώτος τίτλος για την Albiceleste, όπως πλέον είχε μετονομαστεί η Selecion αν και οι Βραζιλιάνοι δεν έχασαν την ευκαιρία ν’ αποδώσουν τη νίκη, πρώτα στα μαγειρέματα του δικτάτορα Βιντέλα, ύστερα στην αποκαλούμενη «περουβιανή μαρμελάδα», τα έξι γκολ που δέχτηκε το Περού από την Αργεντινή, με… Αργεντινό τερματοφύλακα, τον περίφημο Κουιρόγκα. Στο Μουντιάλ του ’82, το Βραζιλία- Αργεντινή (3-1) εξελίχθηκε σε κάτι ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και kick boxing: με την αποβολή του Μαραντόνα, και με επιεικέστερα τάκλιν στο ύψος μίας καρωτίδας. Ενώ το ’86 ο Ντιέγκο χάριζε στην Αργεντινή τον 2ο της τίτλο εισπράττοντας μέχρι και τα συγχαρητήρια του Πελέ.

Οι υπόλοιποι Βραζιλιάνοι όμως, δεν ξεχνούσαν και με την πρώτη ευκαιρία περίμεναν κι εκείνοι τη σειρά τους να ξεχυθούν στους δρόμους πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο του οποιουδήποτε άλλου. Μάλιστα το πέτυχαν δύο φορές, το ’90 στον τελικό με τη Γερμανία και το ’14 ξανά με αντίπαλο τους Γερμανούς και ας είχαν, νωρίτερα στον ημιτελικό υποστεί από τα «Πάντζερ» την πλέον βαριά ήττα της ύπαρξής τους: το περίφημο 1-7 που επίσης μπήκε στην Ιστορία ως «Mineirazo», το μεγαλύτερο γήπεδο του Μπέλο Οριζόντε και της Πολιτείας του Μίνας Ζεράις.

 

Στο μεταξύ είχε ήδη γεννηθεί και το άστρο του Μέσι, που ό,τι δεν κατάφερε το ’14 το πέτυχε πέρυσι στο Κατάρ, αλλά και πριν λίγες μέρες (0-1) μες στο «Μαρακανά», ένα νέο «Maracanazo», γιατί αφενός σήμανε την πρώτη ήττα της Βραζιλίας από τους αιώνιους, μες στο σπίτι της, σε προκριματική φάση Μουντιάλ, αφετέρου γιατί ήταν η 3η συνεχόμενη στα Eliminatorias, μετά το 2-0 από την Ουρουγουάη και το 2-1 από την Κολομβία που αφήνουν τη Σελεσάο στην 6η θέση με 7 βαθμούς, ήδη στο -8 από την πρωτοπόρο Αργεντινή. Θεωρητικά, οι Βραζιλιάνοι, με την τωρινή βαθμολογία κινδυνεύουν μέχρι και με αποκλεισμό από την τελική φάση του Μουντιάλ 2026, που θα γίνει παράλληλα σε Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Καναδά. Επειδή όμως από τη Λατινική Αμερικά προκρίνονται… 6.5 ομάδες στις 10, δηλαδή οι έξι πρώτες συν μία ακόμη που θα δώσει μπαράζ με τη νικήτρια της Ωκεανίας, λογικά θα τη γλιτώσει έχοντας ακόμη μπροστά της 12 παιχνίδια.

Λογικά, ναι μεν, αρκεί να βρει τον κατάλληλο προπονητή, γιατί μες στο ’23 έχει ήδη αλλάξει τον Τίτε με τον Μενέντες και τον τελευταίο με τον Φερνάντο Ντινίζ ο οποίος μπορεί να οδήγησε, στις αρχές του μήνα τη Φλουμινένσε στην κατάκτηση του ιστορικού της Libertadores, αλλά στην εθνική των Cariocas θα είναι για πάντα δικό του το αρνητικό ρεκόρ των τριών, μάλιστα συνεχόμενων αποτυχιών.

Η ομοσπονδία έχει ήδη εξασφαλίσει το πράσινο φως του Κάρλο Αντσελόττι, αλλά αφενός θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσει και η Ρεάλ Μαδρίτης, αφετέρου ενάντια της επιλογής ξένου προπονητή εκφράστηκε μέχρι και ο πρόεδρος της χώρας, Λούλα. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ο πρόεδρος της Cbf, Εντνάλντο Ροντρίγκες καλοβλέπει κι έναν δεύτερο ξένο, τον Μαρσέλο Μπιέλσα που κάνει θαύματα με τη 2η του ομίλου, Ουρουγουάη. Είναι όμως… Αργεντινός και στη χώρα της samba θα ξεσπούσε το λιγότερο εμφύλιος…     

Βραζιλία Αργεντινή Ποδόσφαιρο