Ήρθε η ώρα της κρίσης και για τον Τεν Χαγκ, γράφει ο βρετανικός Τύπος. Ο χρόνος του στο «Ολντ Τράφορντ» θα πρέπει, επιτέλους, κάποια στιγμή να τελειώσει. Φταίει όμως, μόνο ο Ολλανδός προπονητής γι’ αυτήν την κατάντια; Και αν ναι, γιατί τότε οι «Κόκκινοι Διάβολοι» έμειναν χωρίς Ευρώπη για 3η φορά μες στην τελευταία 10ετία;

 Η αλήθεια είναι πως φταίει κι εκείνος, για τη λανθασμένη διαχείριση κάποιων καταστάσεων του τελευταίου 1.5 έτους. Θυσίασε την πείρα του Κριστιάνο Ρονάλντο για τα, μόλις 4 γκολ, του Άντονι υποχρεώνοντας τη διοίκηση να τον χρυσοπληρώσει στον Άγιαξ με 95εκ. ευρώ. Φαγώθηκε ν’ αντικαταστήσει τον Ντε Χέα με τον ασταθή, Καμερουνέζου τερματοφύλακα Ονανά. Έβαλε στο περιθώριο τους Γκρίνγουντ, Σάντσο, Μακ Γκουάιρ και Ράσφορντ με τη δικαιολογία διαφόρων πειθαρχικών παραπτωμάτων κόβοντας, αναγκαστικά στη μέση τα αποδυτήρια, το λεγόμενο νευραλγικό σημείο κάθε ομάδας. Επιπλέον απαίτησε να δαπανηθούν άλλα 140εκ. ευρώ, για τους Χόιλουντ (0 γκολ στην Premier, 5, εν τέλει άχρηστα στο Champions League) και Μάουντ που, δυστυχώς περνάει περισσότερο χρόνο σε θεραπευτήρια, παρά στο γήπεδο.

 

 Αποτέλεσμα; Ότι επί των ημερών του η ομάδα κατέκτησε, τη μιζέρια ενός Λιγκ- Καπ, έχασε τον τελικό του Κυπέλλου από την «αιώνια» Σίτι, ενώ ύστερα από 16 αγώνες της φετινής Premier League έχει την 5η χειρότερη επίθεση (μόλις 18 γκολ) του πρωταθλήματος, 9 νίκες, αλλά και 7 ήττες με πλέον ανησυχητική την τελευταία ύστερα από τις τρεις σφαλιάρες που δέχτηκε στο σπίτι της από τη Μπόρνμουθ. Και το κερασάκι στην τούρτα; Ότι την Κυριακή, η ομάδα, με σπασμένα τα κόκκαλα από τον οδυνηρό, ευρωπαϊκό αποκλεισμό ταξιδεύει στην έδρα της πρωτοπόρου Λίβερπουλ. Ίσως του τελευταίου αγώνα, εκτιμούν πολλοί, του Τεν Χαγκ στον πάγκο της.

 Ανεξάρτητα από τα όποια λάθη ή την περιορισμένη δυνατότητα του Ολλανδού, γεγονός είναι ότι η Γιουνάιτεντ από τότε που έφυγε ο Φέργκιουσον δεν μπορεί να συνέλθει, με τίποτα. Να ξανά σηκώσει κεφάλι. Να βγάλει από πάνω της το είδος ψυχολογικής ομηρίας που νιώθει υπό την πίεση της βαριάς κληρονομιάς που της άφησε ο Σερ Άλεξ. Αλήθεια είναι επίσης, ότι το έργο του υπήρξε πολύ μεγάλο.

 Στα 27 χρόνια του «Βασίλειου» του, ο Σκοτσέζος μετέτρεψε τους «Red Devils» σε μία από τις μεγαλύτερες και πλέον νικηφόρες ομάδες στην Ιστορία του ποδοσφαίρου. Μεγαλύτερη ακόμη και από εκείνη που είχε δημιουργήσει ο συμπατριώτης του, και επίσης Σερ, Ματ Μπάσμπι από το ’45 έως το ’69 και για ένα διάστημα το ’71. Δεκατρία, από τα 20 πρωταθλήματα Αγγλίας, επί Φέργκιουσον, δύο από τα τρία Πρωταθλητριών, Κύπελλα και «κυπελλάκια», το ιστορικό Treble του ’99, ένα Διηπειρωτικό και ένα Παγκόσμιο Συλλόγων. Ενώ ο Μπάσμπι που, ειρωνεία της τύχης πριν αναλάβει τη Γιουνάιτεντ έπαιξε 9 χρόνια στην «αιώνια» Σίτι κι άλλα τόσα στην επίσης «αιώνια» Λίβερπουλ έκανε τη Μάντσεστερ την πρώτη αγγλική ομάδα που πήρε ποτέ το τότε Πρωταθλητριών χαρίζοντάς της επίσης 5 πρωταθλήματα και 7 Κύπελλα, μεταξύ Fa Cup και Charity Shield.

 

 Κακά τα ψέματα, η Ιστορία της Μάντσεστερ χωρίζεται σε δύο εποχές: την μετά Μπάσμπι και την μετά Φέργκιουσον άσχετα εάν ο ίδιος, το ‘13 είχε προτείνει ως διάδοχό του τον επίσης Σκοτσέζο Ντέιβιντ Μόγιες. Καταστροφική, όπως αποδείχθηκε η επιλογή του: κατέκτησε μόνο ένα Charity Shield και αποχαιρέτησε ύστερα από μόλις 9 μήνες. Παραδόξως όμως, ο προπονητής που κατέκτησε το τελευταίο Conference με την Ουέστ Χαμ, δεν υπήρξε ο χειρότερος. Πέρασαν από το «Ολντ Τράφορντ» και ο Ράιαν Γκιγκς, για δύο μήνες, ο Σόλσκιερ για σχεδόν 4 χρόνια, ο Κάρικ για ένα μήνα, ο Ράγκνικ για εφτά. Ενδιάμεσα, για δύο χρόνια ο Φαν Γκαλ (νικητή μόλις ενός Κυπέλλου Αγγλίας το ’16) και για 2.5 ο Ζοσέ Μουρίνιο νικητή ενός Λιγκ Καπ, ενός Charity Shield και ενός Europa League. Πρωτάθλημα όμως τίποτα. Κανείς τους. Από τον Φέργκιουσον και μετά η ομάδα και οι φίλαθλοί της βιώνουν μόνο ψυχοδράματα, ταπεινώσεις και οδυνηρούς αποκλεισμούς. Δεν φταίει μόνο ο Τεν Χαγκ. Και η διοίκηση έχει τις ευθύνες της. Με τη διαφορά όμως, ότι στο τέλος τις πληρώνει πάντα ο οποιοσδήποτε προπονητής…        

Μπάσμπι Φέργκιουσον Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ