"Επικίνδυνοι" Ζέκα-Βιλένα, δεν... βγήκε στον Τερίμ ο Ιωαννίδης

Πήρε τελικά το πολύτιμο εισιτήριο για τον τελικό κυπέλλου ο Παναθηναϊκός.
Μέσα απ' αυτή την επώδυνη διαδικασία των πέναλτι.
Με τον ίδιο τρόπο σχεδόν έστω κι αν χρειάστηκε περισσότερες προσπάθειες που πήρε την πρόκριση στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό.

Ένα εισιτήριο που για αρκετή ώρα και όχι μόνο στην διαδικασία των πέναλτι, πέρναγε από το ένα χέρι στο άλλο με απίστευτα συγκλονιστικό τρόπο.
Ο Παναθηναϊκός το... έδινε στον ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ... αρνιόταν πεισματικά να το πάρει.
Και τελικά αφού είδε πως ο ΠΑΟΚ... δεν τόθελε με τίποτα, ο Παναθηναϊκός κάποια στιγμή αποφάσισε να μην του δώσει κι άλλη... ευκαιρία και να τελειώσει την υπόθεση.
Κάπως έτσι κύλησε και το παιχνίδι.
Κι όχι μόνο στην διαδικασία των πέναλτι που η διαδρομή παράδεισος-κόλαση έγινε μπόλικες φορές μέσα σε λίγα λεπτά.
Αλλά και στην διάρκεια του αγώνα.
Και στην κανονική του και στην παράταση.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε λες και είχε πάρει ήδη την πρόκριση και απλά περίμενε να τελειώσει το παιχνίδι για να την σφραγίσει.
Κι ο ΠΑΟΚ φυσικά με ευχαρίστηση και σχετικά εύκολα έφερε την υπόθεση στα ίσα και στην παράταση.
Μια παράταση που είχε την ίδια εικόνα με την κανονική διάρκεια του παιχνιδιού.
Εμφανώς ανώτερος ο ΠΑΟΚ κυριάρχησε και το δεύτερο γκολ ήρθε φυσιολογικά με βάση την εξέλιξη του αγώνα.

Εκείνο που δεν ήρθε φυσιολογικά όμως και ήταν αυτό το... κάτι... το άστρο αν θέλετε στην φετινή πορεία για το κύπελλο στον Παναθηναϊκό, ήταν η ισοφάριση στο τελευταίο δευτερόλεπτο σχεδόν των καθυστερήσεων της καθυστέρησης.
Εκεί που φάνηκε ότι μπορεί μέσα στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός ανεξήγητα να "κάθισε" να δοκιμάσει την τύχη του, αλλά όταν κάτι γίνεται με τέτοιο τρόπο συγκλονιστικό, τότε η μπάλα κάτι θέλει να σου πει.
Κι αυτό ήταν ότι ο Παναθηναϊκός αυτή την πρόκριση μα έτσι, μα αλλιώς θα την έπαιρνε τελικά.
Σπουδαία ιστορία ασφαλώς.
Και δίκαια και τα πανηγύρια και τα ξεσπάσματα στο τέλος.

Από κει και πέρα όμως, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δει πως... κατάφερε να μπει σε αυτή την επώδυνη διαδικασία και να φέρει την κατάσταση μια ανάσα από το χάσιμο της πρόκρισης.

Ποδοσφαιρικά τα πράγματα είναι απλά.
Όταν σε 120 λεπτά δεν έχεις ένα παίκτη να ξεχωρίζει τότε δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά.
Κι ο Παναθηναϊκός δεν είχε όχι απλά ένα παίκτη να ξεχωρίζει, αλλά είχε και αρκετούς σε πολύ κακή μέρα.
Με ένα κέντρο που με την παρουσία του δίδυμου Ζέκα-Βιλένα μοιάζει το ίδιο επικίνδυνο με το δίδυμο Ακαϊντιν-Ούγκο στα στόπερ, καθώς ούτε να δημιουργήσει μπορεί αλλά ούτε και να ανταποκριθεί στοιχειωδώς ανασταλτικά.
Με την επιλογή να ξεκινήσει ο Ιωαννίδης μετά από ενάμιση σχεδόν μήνα απραξίας να αποδεικνύεται μάλλον ατυχής αφού δεν μπορούσε να μπει στο παιχνίδι με τίποτα, ο Παναθηναϊκός ήταν εντελώς ακίνδυνος μπροστά και δεν είναι τυχαίο που η μοναδική σχεδόν ευκαιρία που δημιούργησε ήταν στο τελευταίο λεπτό της παράτασης και στο γκολ του Λημνιού.

Απ' την άλλη ο ΠΑΟΚ μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια και ταυτόχρονα άριστα διαβασμένος αφού δεν υπήρξε στιγμή στο παιχνίδι που να υπήρχε παίκτης του Παναθηναϊκού χωρίς αντίπαλο πάνω του και παίρνοντας έτσι εύκολα το κέντρο να κάνει το παιχνίδι του σε όλη την διάρκεια.

Τέλος πάντων αυτά πια ανήκουν στην ιστορία και έχουν αξία μόνο σαν συμπεράσματα από δω και πέρα και σαν διδάγματα για τις επόμενες αγωνιστικές υποχρεώσεις του Παναθηναϊκού.

Ο Παναθηναϊκός μετά απ' αυτή την συγκλονιστική διαδικασία των πέναλτι πήρε την πρόκριση και έχει τον έναν από τους δύο τίτλους της σεζόν στο... ένα του πόδι.
Μόνο που θα πρέπει να φύγει νωρίς από τα πανηγύρια και να δει πως θα αλλάξει την εικόνα των δύο τελευταίων αγώνων του, με την Λαμία και τον ΠΑΟΚ δηλαδή, γιατί αλλιώτικα όλα θα μείνουν σκέτοι στόχοι και στην καλύτερη... μια ανάσα από την κατάκτησή τους.