Άδικο αυτό που συμβαίνει με Σαμάτα, έσπασε, δεν άντεξε... - Ο ΠΑΟΚ όμως είναι οικογένεια με όλα κεφαλαία

Όταν έπιασε την μπάλα στα χέρια του το μεγαλύτερο ποσοστό πίστευε ότι θα αστοχήσει στο πέναλτι. Μέσα του ίσως το πίστευε και ο ίδιος. Στήνοντας την μπάλα στην άσπρη βούλα, βαριανάσαινε σα να πάθαινε κρίση πανικού. Όταν πήρε φόρα τα πόδια του ένιωθε πως τον εγκαταλείπουν. Όταν προσπάθησε να εκτελέσει, λύγισε, το βάρος τον έριξε κάτω. Ο Άλι Σαμάτα και επίσημα είχε σπάσει σε κομμάτια, ένα ράκος πεσμένο στο γήπεδο. Ίσως να είναι όντως ένα απλό γλίστρημα, ένα παιχνίδι της μοίρας που έμελλε να τύχει σε εκείνον που όλοι τον έχουν για το ανάθεμα.

Ενδεχόμενος όμως ο Τανζανός απλά να «έσπασε», να μην άντεξε άλλο το γεγονός πως δεν σκοράρει, πως υπάρχει ένα κλίμα εις βάρος του ορμώμενο από το γεγονός πως χάνει την «επαφή» με την αντίπαλη εστία. Την απάντηση την ξέρει μόνο ο ίδιος. Από την άλλη δε φαντάζει άδικο να στοχοποιηθεί μόνο εκείνος και να επωμίζεται κατ΄αποκλειστικότητα το βάρος του αποκλεισμού από την εγχώρια διοργάνωση. Εξ ου και η «ασπίδα» προστασίας που απλώθηκε γύρω του κατόπιν της πτώσης του που σήμανε την ήττα του ΠΑΟΚ. Όλος ο «ασπρόμαυρος» οργανισμός έσπευσε πάνω του προκειμένου να τον επαναφέρει.

Βλέποντας ένα κομμάτι του συνόλου «διαλυμένο» που απαγορεύεται να το διαλύσει περισσότερο παρά μόνο να σταθεί δίπλα του, επιθυμώντας να κολλήσει τα σπασμένα του κομμάτια. Οικογένεια με όλα κεφαλαία. Ναι, μπορεί τα δείγματα «γραφής» του Άλι Σαμάτα να προκαλούν έντονη δυσαρέσκεια, ωστόσο, η απομόνωσή του ως καθ΄ύλιν υπεύθυνο για την εξέλιξη της βραδιάς του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο κάθε άλλο παρά πρέπει να υφίσταται. Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο χρονικό διάστημα αντανακλά μία απαγορευτική εικόνα δεδομένων των λανθασμένων τοποθετήσεών του, των κακών κοντρόλ του και εν γένει των κινήσεών του στο γήπεδο αλλά η ατυχής μπίλια που έκατσε πάνω του κάθε άλλο παρά αντιπροσωπεύει τη μεγάλη εικόνα.

Εξάλλου παρουσιάστηκαν ουκ ολίγες ευκαιρίες ούτως ώστε ο ΠΑΟΚ να «σκοτώσει» τον Παναθηναϊκό όχι μόνο στη ρουλέτα των πέναλτι αλλά και στην κανονική διάρκεια του μεταξύ τους δεύτερου ματς στο Κύπελλο Ελλάδος. Έχοντας παρουσιαστεί εμφανώς πιο ορεξάτος εν συγκρίσει με τους «πράσινους», φρόντισε να περιορίσει τους γηπεδούχους σε έναν πιο παθητικό ρόλο, να έχει τον έλεγχο, να «χτίζει» κυκλοφορία και εν γένει να εισέρχεται στο ματς τρομερά ορεξάτος, έχοντας εξαιρετική ομαδική πίεση που ανάγκασε τον Παναθηναϊκό σε σωρεία λαθών. Όσο το ρολόι κυλούσε δε, ο ΠΑΟΚ συνέχισε να «γεννάει» ευκαιρίες με μεγαλύτερη συχνότητα σε συνάρτηση με το γεγονός πως οι «πράσινοι» του έδιναν πανεύκολα μεταβιβάσεις. Πολύ άμεσο παιχνίδι που ανέδειξε ως νικητή τους «ασπρόμαυρους», έχοντας παίκτες «στρατιώτες» με την πλάτη στον τοίχο, εμποτισμένους για πρόκριση.

Όλα ευθυγραμμισμένα, όλα τέλεια σε μία επίδειξη ανωτερότητας του ΠΑΟΚ με έναν Σουαλιό Μεϊτέ σε τρελά κέφια να «καταπίνει» τη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού, έχοντας υπερκεράσει και τις man to man μονομαχίες με τον Βιλένα χτυπώντας «καμπανάκια» στο στρατόπεδο του αντιπάλου. Μία μεσοεπιθετική «τριπλέτα» που πετούσε φωτιές, με τον Γιάννη Κωνσταντέλια να κάνει ενδεχομένως ματς καριέρας χορεύοντας στη βροχή, με τον Αντρίγια Ζίβκοβιτς πιο αποφασιστικό από ποτέ να «εκτελεί» χωρίς οίκτο τον Παναθηναϊκό, με τον Τάισον να ρολάρει σε ανοιχτούς χώρους και με έναν Κεντζιόρα να στέλνει τον ΠΑΟΚ στα... ουράνια πριν μειώσει ο Δημήτρης Λημνιός.

Ακόμη και στο μομέντουμ που το αγωνιστικό τμήμα κυνηγούσε λυσσαλέα ένα δεύτερο γκολ, ο Ράζβαν Λουτσέσκου απόφυγε να προχωρήσει σε αλλαγή από τη στιγμή που έβλεπε όσα ήθελε να αποτυπώνονται στο χορτάρι από τους ποδοσφαιριστές του. Κοινώς, μία ομάδα των... ονείρων και μία αρχική σύνθεση που μπορούσε πολύ πιο εύκολα να προδοθεί από δυνάμεις υπό την έννοια πως οι περισσότεροι παίκτες του Δικεφάλου είχαν αγωνιστεί και την Κυριακή εναντίον του Ολυμπιακού. Αλλά αυτός ο ΠΑΟΚ είναι «φτιαγμένος» εξ ορισμού για τα δύσκολα, καταθέτοντας ψυχή, αντιλαμβανόμενος πως όφειλε να επιστρέψει με πρόκριση πίσω στη Θεσσαλονίκη. Πεισμωμένος μέχρι... τελείας. Κάτι που ανάγκασε τον Παναθηναϊκό να προσαρμόσει το παιχνίδι του πάνω στον αντίπαλο δεδομένου πως ενεργοποίησε τους Λημνιό-Μαντσίνι στη λογική του να γίνει πιο επιθετικός για να «ματσάρει» τους Θεσσαλονικείς.

Επειδή όμως στις δυσκολίες δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό που νοιώθουμε, αυτό που πραγματικά είμαστε και πάνω σε ένα μομέντουμ που ο πίνακας έγραφε σκορ αποκλεισμού με την αντίστροφη μέτρηση για λήξη να ολοκληρώνεται, υπάρχουν και στιγμές που ακυρώνουν κάθε σκέψη, πίκρα ενδεχόμενης ήττας και υπεισέρχονται στην κοινή ανθρώπινη λογική. Δευτερόλεπτα που σε γεμίζουν σοκ, «παγωμάρα», λαχτάρα για όσα αντικρύζεις.

Στιγμές όπως ο τραυματισμός του Ράχμαν Μπάμπα μετά από σύγκρουση που είχε με τον Γιώργο Βαγιαννίδη, χάνοντας τις αισθήσεις του πεσμένος στον αγωνιστικό χώρο και ενεργοποιώντας αντανακλαστικά άπαντες, όχι μόνο τον οργανισμό ΠΑΟΚ αλλά και όσους βρέθηκαν στο «Απόστολος Νικολαϊδης» διατηρώντας εξαιρετική στάση. Υπό τις σκέψεις ενδεχομένως του... αποτύχαμε κύριοι σε χειροκρότημα συμπάθειας. Σε ένα περίεργο κλίμα που ανέμενε ένα απλό «οκ» από το ιατρικό επιτελείο του ΠΑΟΚ για την κατάσταση του Γκανέζου αριστερού οπισθοφύλακα, με τους Κίριλ Ντεσπόντοφ και Μάγκομεντ Οζντόεφ να συγκλονίζουν με τη στάση τους δεδομένου πως οδηγήθηκαν προς το μέρος του για πρώτες βοήθειες, απομακρύνοντας όλους τους ποδοσφαιριστές προκειμένου να εισέλθει εντός αγωνιστικού χώρου το ασθενοφόρο.

Ναι, σε τελική ανάλυση η τύχη ήταν με τον ΠΑΟΚ που κινούνταν σε ρυθμούς... κάντε το για τον Μπάμπα και όχι μόνο. Για όσους ήταν εκεί, πάλεψαν μέχρι τέλους. Για όσους παράγουν ποδόσφαιρο άξιο θεάματος. Για όσους μάτωσαν, έκλαψαν, συμμετείχαν, έβγαλαν ψυχή. Για όσους ανανέωσαν το συναίσθημα. Για όσους είναι εδώ, «παρών», πέφτουν μαχόμενοι, αποτελούν κομμάτι του ΠΑΟΚ και πρωτίστως το νιώθουν. Γιατί χέρια που μπήκαν στη φωτιά μην τα φοβάσαι...