Νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα συνέβαινε - Η διαφορά του γνήσιου φιλάθλου

 Και αντί να νιώσει υπερήφανος για τον ιστορικό, πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο ενός ελληνικού, ποδοσφαιρικού συλλόγου, θα συνεχίζει να περιφέρεται νυχτιάτικα στους αθηναϊκούς δρόμους φωνάζοντας, χωρίς κανένα ίχνος αιδούς, το ιδιαιτέρως χαμηλού επιπέδου «κ@@@γαύροι». Το ίδιο, αλλά τροποποιημένο σε «κ@@@βάζελοι» είχε ακουστεί και προ ημερών, μετά τον θρίαμβο των «πρασίνων» στο Βερολίνο.

 Δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα η συγκεκριμένη νοοτροπία δεν αλλάζει με τίποτα. Είναι θέμα έλλειψης παιδείας (;), κουλτούρας (;), πολιτισμού; Αλήθεια: η Ελλάδα δεν είναι η κοιτίδα του πολιτισμού; Εδώ δεν γεννήθηκε η συγκεκριμένη έννοια; Και πότε, ακριβώς πέθανε;       

 Με δεδομένο πως, έτσι κι αλλιώς, σ’ αυτή τη χώρα είναι πολλοί περισσότεροι εκείνοι που χάρηκαν, παρά στεναχωρήθηκαν με τον θρίαμβο των «ερυθρόλευκων», νομοτελειακά και μόνο, κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Έπρεπε να συμβεί. Επιτέλους έπρεπε, και ένας ελληνικός σύλλογος να σηκώσει ένα από τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια της Uefa, γιατί ο κόσμος αλλάζει και εξελίσσεται, η μπάλα επίσης. Και δεν ήταν δυνατόν, η Ελλάδα, που πριν από 20 χρόνια κατέκτησε ολόκληρο Euro, ακόμη να επαναπαύεται σε ό,τι κατάφερε πριν από 53 χρόνια ο Παναθηναϊκός στο Ουέμπλεϊ. Επιτυχία και εκείνη, αλλοίμονο: τεράστια, αναμφισβήτητη. Δεν θα ήταν όμως ακόμη μεγαλύτερη εάν το είχε κατακτήσει;

 

 Η διαφορά, λοιπόν ενός γνήσιου φιλάθλου, από έναν απαίδευτο οπαδό είναι πως ο πρώτος θα χαρεί όταν η ομάδα του άλλου θα επιτύχει, ενώ ο δεύτερος θα χαρεί μόνο με την αποτυχία της. Μία ακόμη διαφορά είναι επίσης, ότι ο πραγματικός φίλαθλος, παράλληλα με τη χαρά του, θα λυπηθεί και για το ψυχόδραμα που βίωσε η Φιορεντίνα, μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Πέρυσι είχε χάσει το Conference στο 91’, από τη Ουέστ Χαμ. Ενώ φέτος, με ακόμη περισσότερο σαδιστικό τρόπο, στο 116’, τέσσερα μόλις λεπτά πριν την ιδεατή, και ψυχολογική προετοιμασία για τη διαδικασία των πέναλτι.

 Μετά τη νέα, και ακόμη σκληρότερη ψυχρολουσία η Φιορεντίνα μπήκε, δικαιωματικά στο κλαμπ των λεγόμενων άτυχων, έως πολύ άτυχων. Στην Ιστορία της έχασε το τότε Πρωταθλητριών του ’57, από τη Ρεάλ Μαδρίτης, κατέκτησε το ’61, το πρώτο Κύπελλο Κυπελλούχων όλων των εποχών, με τη Ρέιντζερς και μετά έχασε άλλους τέσσερις. Το Κυπελλούχων του ’62, από την Ατλέτικο Μαδρίτης, το Uefa του ’90, από τη Γιουβέντους και τα δύο τελευταία Conference.

 

 Μέχρι το καταδικαστικό γκολ του «δήμιου» Ελ Καμπί, τρεις ήταν οι ομάδες της Ιστορίας που είχαν χάσει δύο συνεχόμενους τελικούς: η Γιουβέντους, το Champions League του ’97, από τη Ντόρτμουντ και του ’98 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Βαλένθια, το Champions League του 2000, από τη Ρεάλ Μαδρίτης και του 2001, από τη Μπάγερν Μονάχου. Και η Μπενφίκα, τα Uefa του ’13, από την Τσέλσι και του ’14 από τη Σεβίλλη. Αναπόφευκτα, από δω και πέρα θα θυμόμαστε ως άτυχη, έως πολύ άτυχη και τη Φιορεντίνα. Από την άλλη όμως, δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε ότι πάνω στην ατυχία της, έχτισε την τύχη του ο Ολυμπιακός. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, δανειζόμενοι την ιστορική φράση της χρυσής ολυμπιονίκη Βούλας Πατουλίδου, «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!», νομοτελειακά και μόνο, κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Έπρεπε να συμβεί.