Ο υδράργυρος χτύπησε κόκκινο σε όλη την Ελλάδα την Κυριακή 21 Ιουλίου 2024. Οι θερμοκρασίες σε πολλές περιοχές στη χώρα ξεπέρασαν τους 40 βαθμούς Κελσίου. Στην Πλατεία Νερού όμως, οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές. Ήταν τόσο καυτές, όσο και δροσιστικές, λόγω της μαγείας της χέβι μέταλ που προσέφερε το «Release Festival 2024», στο οποίο η «Ναυτεμπορική» είναι χορηγός Επικοινωνίας. Accept, Bruce Dickinson και Judas Priest προσέφεραν ανεπανάληπτες στιγμές στους χιλιάδες metalheads που γέμισαν ασφυκτικά τον συναυλιακό χώρο, στο Δέλτα Φαλήρου, σε μια απολαυστικότατη εμπειρία, η οποία δεν αφορά μόνο τα μουσικά δεδομένα.

Η οργάνωση

Η διοργάνωση ήταν άψογη από πλευράς οργάνωσης. Στην είσοδο στον συναυλιακό χώρο υπήρχε διπλός έλεγχος, ένας ασφαλείας και ένας για την ταυτοποίηση των εισιτηρίων. Υπήρχε Ιατρείο και παντού διασώστες για έκτακτες καταστάσεις Οι διοργανωτές μερίμνησαν, ώστε να τηρήσουν υψηλά στάνταρ στις συνθήκες υγιεινής, έχοντας παντού κάδους για τα σκουπίδια, ενώ οι τουαλέτες (χημικές) ήταν σε καλό αριθμό και σε πολύ καλή κατάσταση.

Ο κόσμος μπορούσε να πάρει σταγόνες δροσιάς κάτω από τον καυτό ήλιο στην πληθώρα κυλικείων και bars, ενώ οι χορηγοί της διοργάνωσης, δημιούργησαν πολλά events και happenings για την περαιτέρω ψυχαγωγία του κοινού. Χώρια ότι πολύς κόσμος έφυγε με πολλά καλούδια από τα δώρα που έπαιρναν από τους χορηγούς. Είναι χαρακτηριστικό, δε, ότι κατα την είσοδο στο χώρο, ο κόσμος μπορούσε να απολαύσει εντελώς δωρεάν δροσιστικα αναψυκτικά.

Ο κόσμος

Εντάξει το χέβι μέταλ ήταν πριν από 2-3 δεκαετίες πολύ παρεξηγημένο είδος στην Ελλάδα, ειδικά οι οπαδοί του, λόγω της εμφάνισής τους και του ντύσιμού τους. Εν έτει 2024 όμως τέτοιες προκαταλήψεις έχουν καμφθεί. Και είναι πολύ ευχάριστο το θέαμα, να βλέπεις μεταλοπατέρες του παρελθόντος να έρχονται να χτυπηθούν με τις οικογένειες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Πρόκειται για μια ανεπανάληπτη εικόνα, ένα πραγματικό πανηγύρι, όχι ακριβώς με την παραδοσιακή οπτική ματιά, αλλά με πιο... φευγάτη.

Ο ήχος ακουγόταν άψογα μέχρι τη γαλαρία

Όσοι γνωρίζετε που είναι η Πλατεία Νερού, είναι ένας χώρος κάτω από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Ο συναυλιακός τομέας είναι τεράστιος, οι ηχητικές προδιαγραφές όμως ήταν άψογες. Μπορούσε να ακούσει κανείς με την ίδια ευκρίνεια τον σκληρό και βαρύ ήχο των συγκροτημάτων μέχρι τη... γαλαρία.

Επίσης για όσους δεν μπορούσαν να έχουν καθαρή οπτική επαφή με τη σκηνή, οι γιγαντοοθόνες που είχαν στηθεί δεξιά και αριστερά αυτής αλλά και στο κέντρο της αρένας προσέφεραν μία εξίσου απολαυστική εμπειρία, για όσους ήθελαν να ζήσουν πιο χαλαρά το event, σε σχέση με αυτούς που βρίσκονταν μπροστά και χτυπιούνταν στον ρυθμό του headbanging.

Balls to the wall – God bless ya!

Και πάμε τώρα στο ψητό. Η αρχή έγινε με τους Accept, τη γερμανική θρυλική μπάντα που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, με κάποιες αλλαγές βέβαια στο Line Up. Ο υπογράφων είχε ευτυχήσει να δει τον original Perfomer του συγκροτήματος UDO με το σόλο σχήμα του στο Γκαγκάριν, πριν αρκετά χρόνια, πολύ πριν. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι ο Mark Tornillo μπορεί να αποδόσει τα κομμάτια που έκαναν γνωστούς τους Accept στο ίδιο επίπεδο και με παρόμοιο θεϊκό γρέζι με αυτό του στρατηγού.

Restless and Wild, Breaker, Princess of the Dawn, Metal Heart, Fast as a Shark, συνδυάστηκαν με κάποια κομμάτια από τo τελευταίο τους άλμπουμ το Humanoid, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο. Η παρουσία τους έκλεισε με ένα εμβληματικό παλιό τραγούδι, το Balls to the wall το οποίο τραγουδήθηκε με πάθος από το κοινό.

Η ώρα του Ντίκινσον η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς με Alexandre the Great

Και ήρθε η ώρα του Μπρους Ντίκινσον, ο οποίος έκανε την εμφάνισή του μέσα στο κατακαλόκαιρο και με 40 βαθμούς με σκουφί, το οποίο δεν αποχωρίστηκε μέχρι τέλους της εμφάνισης του συγκροτήματός του, όπου το πέταξε για να βγάλει σέλφι με τα μέλη της μπάντας του και τον κόσμο. Ο φρόντμαν των Iron Maiden εξ αρχής έδωσε ένα μυστηριακό χαρακτήρα στην παρουσία του.

Στάθηκε στο γεγονός, ότι η συναυλία γινόταν κάτω από την πανσέληνο του Ιουλίου, το «Φεγγάρι του ελαφιού» που έδωσε μία ιδιαίτερη ενέργεια στη βραδιά. Δεν σταμάτησε να λέει ιστορίες από άλλες συναυλίες και να παίζει με το κοινό με τους γρίφους που εξαπολούσε. Μάγεψε όμως με την ερμηνεία του σε κομματάρες από το άλμπουμ Chemical Wedding, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί μνημειώδης. Εννοείται πως δεν μπορούσε να μην πει και την εμβληματική μπαλάντα από το Balls to Picasso, το Tears of the Dragon, για το οποίο παραδέχτηκε, ότι ακόμα και σήμερα δεν μπορεί να ανακαλύψει που αναφέρεται το τραγούδι που έγραψε στα μέσα του '90.

Και έρχεται η κορυφαία, κατά την άποψη του υπογράφοντα, στιγμή της βραδιάς. Όχι, δεν την πρόσφεραν οι Headliners Judas Priest. Ήταν σε ένα σημείο που ο Ντίκινσον άρχισε να παίζει ξανά με το κοινό. Βγάζει μια περικεφαλαία και προδιαθέτει άπαντες, ότι θα ασχοληθεί με ένα θέμα που έχει δεχτεί μέχρι και ανάθεμα στην Ελλάδα. Αναφερόμαστε στο τραγούδι-έπος των Iron Maiden το Alexandre the Great, το οποίο παρότι έχει ζητηθεί φανατικά από τους Έλληνες οπαδούς της χέβι μέταλ δεν το έχουν παίξει ποτέ στη χώρα μας. Ο Ντίκινσον σε εμφανίσεις με τους Maiden συνήθιζε αν κάνει πλάκα σε βαθμό ειρωνείας, ψελλίζοντας ακαπέλα την επωδό.

Τώρα όμως ο Ντίκινσον δεν έκανε πλάκα. Ίσως να δέχτηκε επιτέλους την κριτική που δεχόταν. Ίσως και να άλλαξαν οι καιροί μετά τις προκλήσεις των Σκοπιανών τον τελευταίο καιρό που κατηγορήθηκαν, ότι παραβιάζουν τη συμφωνία των Πρεσπών. Δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν ήταν διπλωματικό το μήνυμα του Μπρους. Το σίγουρο ήταν ότι ήταν απολαυστικότατο. Έπαιξε με όργανα την επωδό και πώρωσε τον κόσμο (δείτε βίντεο παρακάτω), αφήνοντας μια γεύση, σαν υπόσχεση για το μέλλον. Ίσως όταν επιστρέψει στην Ελλάδα με τους Maiden να το τραγουδήσει live για πρώτη φορά ολόκληρο. Εξάλλου η αρχή έγινε στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας τον Μάιο του 2023 και συνεχίστηκε σε όλη την περιοδεία του The Future Past Τour.

@xristoskonstantinidis84

Ο Bruce Dickinson τραγουδά την επωδό από το Alexandre the Great στο Release Festival (21-7-2024) ♬ πρωτότυπος ήχος - Xristos Konstantinidis

The Priest is back

Η στιγμή της έλευσης των Priest ήταν εκκωφαντική. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, απαραίτητο μετά τη σαρωτική εμφάνιση του Ντίκινσον, έπρεπε να μαζευτεί ο κόσμος με έναν τρόπο... συνθηματικό. Και πως το κατάφερε αυτό η αγγλική μπάντα; Άρχισε να παίζει στα μεγάφωνα το War Pigs των Black Sabbath. Η φωνή του Όζι ήταν το... κάλεσμα.

Δημιούργησε την απαραίτητη μυσταγωγία για τον ερχομό των Judas Priest, η είσοδος των οποίων ήρθε με την αποκάλυψη του τεράστιου μπάνερ που κυμάτιζε στο κέντρο της σκηνής υπό τον ήχο του Invincible Shield. Το Panic Attack έδωσε το έναυσμα για κοπάνημα και μετά τα γρήγορα περάσματα από You've Got Another Thing Comin', Rapid Fire, Breaking the Law, Riding on the Wind, Sinner και το άκουσμα κομματιών όπως το Crown of Horns, Turbo Lovers, ακούστηκε το έπος  Victim of Changes, το Green Manalishi και το υπέρτατο Pain Killer που προσφέρθηκε για διαρκές headbanging, παρότι υπήρξαν κάποια παράπονα περί προηχογραφημένων vocals προκειμένου να υποστηριχθεί ο Χάλφορντ.

Τα χρόνια έχουν περάσει άλλωστε και ο φροντμαν του συγκροτήματος έδειχνε σε μερικές φάσεις, ότι ήταν λίγο πριν από το καρδιακό επεισόδιο, ελέω ζέστης και των ρούχων που τον φόρτωσαν. Αλλά... Priest είναι, δεν μπορούσε να αποχωριστεί τα ράσα. 

Από εκεί και πέρα οι Priest έκαναν το παραδοσιακό encore με παραδοσιακά τραγούδια, εισαγωγή με Hellion, Electric Eye, Hell Bent for Leather και αποχαιρετισμός με Living After Midnight, μιας και ήταν περασμένες δώδεκα και το κομμάτι αποκτούσε τους συμβολισμούς του.

Τί βραδιά και αυτή; Από την κόλαση των υψηλών θερμοκρασιών στον παράδεισο δροσιάς που προσέφεραν Accept, Bruce Dickinson και Judas Priest κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι του Ιουλίου και με μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς την επωδό του Μεγαλέξανδρου. Ο κόσμος έφυγε γεμάτος ακούσματα, εικόνες, εμπειρίες και πολλά κιλά ιδρώτα φυσικά, με την αισιοδοξία, ότι θα επαναλαμβάνονται και στο μέλλον παρόμοιες βραδιές.

Judas Priest Accept Bruce Dickinson Lifestyle Iron Maiden