"Τα πέναλτι, τα χάνει μόνο όποιος έχει το θάρρος να τα εκτελέσει"

Ήταν στον τελικό του Μουντιάλ ’94 και ο 27χρονος τότε Ρομπέρτο Μπάτζο, που δεν είχε αστοχήσει από τα 11 μέτρα, ούτε σε προπόνηση έστελνε τη μπάλα στ’ αστέρια της Καλιφόρνια χαρίζοντας σε μία μετριότατη Βραζιλία ένα, κρίμα και άδικο τίτλο. Στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά και να θωρακίσει το φυσικό ταλέντο του «θεϊκού κοτσιδάκια», ο τότε Ιταλός, ομοσπονδιακός τεχνικός, Αρίγκο Σάκι έσπευσε, χωρίς δράματα ή «κατινιές» να υπογραμμίσει ότι «τα πέναλτι, τα χάνει μόνο όποιος έχει το θάρρος να τα εκτελέσει». Και είχε απόλυτο δίκιο.

 Ας σηκώσει, λοιπόν το χέρι του όποιος δεν έχει χάσει πέναλτι στη ζωή του ή στην ερασιτεχνική του, έστω, σύντομη καριέρα του. Ας το σηκώσει, επίσης όποιος δεν θυμάται πως, είτε πριν, είτε μετά τον Μπάτζο, από τα 11 μέτρα είχαν και έχουν αστοχήσει και «ολόκληροι» Πελέ, Κίγκαν, Μαραντόνα, Ζίκο, Φαλκάο, Σόκρατες, Πλατινί, Κριστιάνο Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Μπέκαμ, Ζιντάν, Μέσι, Πίρλο, Τρεζεγκέ, Εμπαπέ. Όποιος δεν θυμάται ότι ο Κρόιφ, κάθε φορά που τοποθετούσε τη μπάλα στην άσπρη βούλα πάθαινε ένα είδος παράλυσης, έως αμνησίας κι επειδή αυτό ο Ρίνους Μίχελς το’ χε καταλάβει, επί εποχών Άγιαξ «εφεύρε» το πέναλτι με κοντινή πάσα, έτσι ώστε η μπάλα, από τα πόδια του, να πηγαίνει σ’ εκείνα του Νέσκενς και από κει, στα σίγουρα, στα δίχτυα.

 Έτσι είναι αυτή η διαδικασία, τι να κάνουμε τώρα (;). Ψυχοφθόρα και τρομακτική. Δίκαιη για τους νικητές, άδικη για τους χαμένους. Άκρως απαγορευτική για καρδιακούς: παίκτες, προπονητές, θεατές ή τηλεθεατές. Εξάλλου, δεν την αποκαλούν τυχαία «ρώσικη ρουλέτα», γιατί κατά (πολύ) βάθος έχει ομοιότητες μ’ έναν γεμιστήρα απ’ όπου εύχεσαι να μην σου τύχει η μία και μοναδική σφαίρα. Παρόλα αυτά, είναι και η πλέον δίκαιη γιατί μέχρι να εφευρεθούν τα πέναλτι, τα παιχνίδια κρίνονταν στη ρήψη ενός νομίσματος. Εν ολίγοις, στην σκληρότερη ακόμη ετυμηγορία του «κορόνα- γράμματα».

 

 Πάμε, λοιπόν στο χθες, στο Άμστερνταμ όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε 13-12 από τον Άγιαξ ύστερα από μία ατελείωτη διαδικασία 34 ολόκληρων πέναλτι. Ούτε κρίμα και άδικος ήταν ο αποκλεισμός των «πρασίνων», σαφώς καλύτερων σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Ούτε όμως και δίκαιη η πρόκριση των Ολλανδών, επίσης σαφώς χειρότερων σε σχέση με το 0-1 του Ολυμπιακού Σταδίου. Ακριβώς τα ίδια υποστηρίζαμε  και πέρυσι όταν, πάλι μία βραδιά του Δεκαπενταύγουστου ο Παναθηναϊκός απέκλειε, επίσης στα πέναλτι την καλύτερή του Μαρσέιγ.     

 Αυτή είναι η διαδικασία, πάει και τελείωσε. Ούτε χρειάζονται δράματα. Ούτε λιθοβολισμό όσοι δεν κατάφεραν να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα. Αφενός, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είναι εύκολο για κανέναν να κλωτσήσει ένα αντικείμενο που ζυγίζει τουλάχιστον μισό τόνο. Αφετέρου γιατί, υπήρξαν παίκτες που έχασαν το πρώτο πέναλτι, όπως οι Μαντσίνι, Μλαντένοβιτς, αλλά πέτυχαν το δεύτερο. Ενώ τον Βιλένα, που είχε ευστοχήσει στο πρώτο, θα τον θυμούνται μόνο γιατί έχασε το τελευταίο και κρίσιμο. Αυτό ακριβώς είναι το κρίμα και άδικο. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.