Η… πιστολιά και το μπρος – πίσω της ΑΕΚ

Με το που τελείωσε το ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, την περασμένη Κυριακή, ένα πράγμα σκεφτόμουν: Να περάσει η ΑΕΚ από το Αγρίνιο! Μόνο να περάσει η ΑΕΚ από το Αγρίνιο. Πίστευα πως ήταν το σκαλοπάτι που χρειαζόταν η ομάδα κερδίζοντάς το προκειμένου να πατήσει το γκάζι. Να είναι πρώτη στη διακοπή, να δουλέψει, να μπουν και οι τραυματίες και οι ανέτοιμοι και στο πρώτο ματς με τον ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια να δείξει ότι είναι φαβορί για τον τίτλο.

Αυτή τη σκέψη θαρρώ πως την έκαναν πολλοί, αν όχι όλοι. Ακόμα και οι… ανταγωνιστές της φυσικά. Η ΑΕΚ λοιπόν δεν κέρδισε στο Αγρίνιο τον Παναιτωλικό. Έχασε κιόλας και μάλιστα «έφαγε» γερό… πιστόλι (όπως πέρυσι στο ίδιο γήπεδο θυμίζω με το πέναλτι στον Βίντα, όπως με την Κηφισιά για να θυμηθούμε και τα περσινά, κόντρα στην προπαγάνδα). Ένα πέναλτι μαρς στο πρώτο ημίχρονο που γίνεται στον Περέιρα και κυρίως κάτι φάσεις που έδειχναν προς τα πού πάει το γράμμα ο διαιτητής Πουλικίδης. Ο συγκεκριμένος ρέφερι μάλιστα είχε παίξει την ΑΕΚ και στο ματς με τη Λαμία στη Φιλαδέλφεια. Γκέλα εκεί. Στην αρχή έδινε πολλά φάουλ σε απλό… άγγιγμα, μετά το άλλαξε και δεν έδωσε το πέναλτι, έχοντας ως αποκορύφωμα την κίτρινη στον Πιερό για σύγκρουση κεφάλι με κεφάλι! Και στο δεύτερο ημίχρονο ελέγχεται η φάση με το χέρι στο τέλος. Εδώ, βέβαια, δεν έδωσε το πέναλτι στον Περέιρα, θα έδινε το χέρι;

Η ΑΕΚ λοιπόν γνώρισε την πρώτη της ήττα στο πρωτάθλημα. Μην αρχίσω να γράφω τα ίδια. Τα έχουμε πει, πολλές φορές. Η ομάδα είναι σε μία μεταβατική φάση αγωνιστική εδώ και καιρό. Ο Αλμέιδα προσπαθεί και βάζει νέα πράγματα στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Διαφορετικά 10άρια, διαφορετικό 8αρι (ο Περέιρα έκανε σούπερ ματς μέχρι να κουραστεί, μετρώντας ένα λάθος του), άλλη φιλοσοφία στο πώς να πάει η μπάλα η μπροστά. Κάποιες φορές βγαίνει κάποιες άλλες όχι. Το θέμα είναι το διάστημα που βγαίνει η δουλειά να μπαίνουν τα γκολ.

Πάντως, και μόνο το γεγονός ότι δεν έχουν μπει ουσιαστικά τα δυο βαριά της συμβόλαια λέει πολλά. Οι χαμένοι βαθμοί είναι ήδη σημαντικοί, όμως το πόσο θα επηρεάσουν τον τελικό στόχο θα φανεί στο τέλος. Τώρα μένει το… κρίμα, για το σκαλοπατάκι που λέγαμε στην αρχή και εν τέλει η ομάδα δεν ανέβηκε μένοντας στάσιμη. Θέλει και έχει ανάγκη σερί νικών η ΑΕΚ. Πρέπει να το πετύχει και όσο πιο νωρίς συμβεί τόσο το καλύτερο.

Για το παιχνίδι έχουν αναλυθεί πολλά νομίζω. Στο πρώτο ημίχρονο οι Περέιρα και Πινέδα βοήθησαν πολύ, έβγαλε κάποιους καλούς συνδυασμούς η ΑΕΚ, είχε φάσεις, αλλά θα μπορούσε να βγάλει περισσότερες αν οι παίκτες δοκίμαζαν περισσότερα σουτ. Το έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο όμως σχεδόν όλα ήταν άσχημα. Δεν πήρε πράγματα η ΑΕΚ από τα άκρα της, με το Πήλιος – Κοϊτά να έχει ευθύνη και στο γκολ του Παναιτωλικού. Ο Ελίασον και ο Ρότα βοήθησαν δημιουργικά κάπως παραπάνω, αλλά όχι κάτι σπουδαίο, ενώ οι αλλαγές αν εξαιρέσουμε τον Άμραμπατ και λίγο τον Γκαρσία που είχαν μία διάθεση οι υπόλοιποι δεν βγήκαν. Ειδικά οι Γκατσίνοβιτς, Χατζισαφί χάλασαν και επιθέσεις. Γενικά το πρόβλημα μπροστά είναι σημαντικό! Με βάση το ποδόσφαιρο που παίζει κάποιες στιγμές η ΑΕΚ πρέπει να βρίσκει πολλά περισσότερα γκολ. Δεν συμβαίνει αυτό από την πρώτη χρονιά του Αλμέιδα κιόλας, που έπαιζε πολύ πιο φαντεζί ποδόσφαιρο. Ενώ κάνει το δύσκολο κομμάτι, που είναι η δημιουργία (κι ας υστερεί από αριστερά), οι παίκτες τα κάνουν μαντάρα στην τελική προσπάθεια. Πώς διορθώνεται αυτό; Με το πώς θα νιώθει κάθε στιγμή εκτέλεσης ο κάθε παίκτης. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί στις προπονήσεις δουλεύουν φουλ και σε τελειώματα.

Τέλος πάντων. Ψυχολογικά είναι κουραστικό αυτό το μπρος – πίσω. Μέχρι να φορτσάρει η ΑΕΚ και να κάνει σερί νικών, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με μία χαρά και μία λύπη… ΑΕΚ είσαι!