Η απόγνωση του Μέντι, τα καμπανάκια που ακούστηκαν τώρα και το νέο DNA

Από την αρχή της θητείας του στον Ολυμπιακό καταλάβαμε ότι ο Χοσέ Λουΐς Μεντιλίμπαρ δεν είναι... κλισεδάκιας στις δηλώσεις που κάνει μετά τα ματς. Μάλιστα, εκτός του ότι αποφεύγει τα κλισέ, είναι και αφοπλιστικά ειλικρινής. Λέει ό,τι σκέφτεται δίχως φτιασιδώματα. Οι δηλώσεις του μετά το ματς με τον Πανσερραϊκό είχαν και μια δόση απόγνωσης. «Η ευθύνη είναι δική μου και δικό μου είναι το πρόβλημα γιατί δεν μπορώ να πείσω τους παίκτες ότι πρέπει να έχουν την ίδια ευθύνη και συμπεριφορά σε όλα τα παιχνίδια», είπε μεταξύ άλλων.

Ουσιαστικά έδειξε να σηκώνει τα χέρια ψηλά για ένα φαινόμενο που, προσωπικά, έχω επισημάνει πολλάκις. Το... διάλεγμα αγώνων που κάνουν οι παίκτες (όχι όλοι, μια σημαντική μερίδα) του Ολυμπιακού. Στα ματς πρωταθλήματος είτε παίζουν από την αρχή ως το τέλος στο... ρελαντί ελπίζοντας ότι αυτό θα είναι αρκετό για να φτάσουν στο τρίποντο, είτε φορτσάρουν για ένα διάστημα και χαμηλώνουν μετά τις στροφές στο ελάχιστο όπως έκαναν με τον Λεβαδειακό. Όταν όλοι λοιπόν μιλούσαν για τις μεταγραφές που βγήκαν ή δεν βγήκαν, προσωπικά (ειδικά μετά τον Λεβαδειακό) μιλούσα γι' αυτό το διάλεγμα αγώνων των ερυθρόλευκων.

Γιατί σε περίπτωση που δεν το παρατήρησε κάποιος, τα δύο πιο «χοντρά» λάθη στο ματς με τον Πανσερραϊκό τα έκαναν δύο από τους πιο καλούς και συνεπείς παίκτες της ομάδας, που δεν είναι καινούργιοι.
Ο Ρέτσος, που κατά τα άλλα ήταν αψεγάδιαστος (και) κόντρα στον Πανσερραϊκό, βγήκε επιθετικά σε άμυνα πολύ ψηλά, στο κέντρο, αλλά δεν έκοψε με συνέπεια να βγει η αντεπίθεση της ισοφάρισης.
Και στις καθυστερήσεις ο Έσε «πούλησε» μπάλα για να γίνει η αντεπίθεση της -παρολίγον- νέας ισοφάρισης των Σερρών, στη μεγάλη ευκαιρία του Ντέλετιτς. Το... τσιπ του εγκεφάλου λοιπόν αλλάζει στα ματς του πρωταθλήματος, έχει άλλη λειτουργία σε σχέση μ' αυτά της Ευρώπης κι ας αρνούνται κάποιοι, ακόμα, να δουν την πραγματικότητα συζητώντας για τις μεταγραφές. Κυρίως με τον περυσινό κορμό του παίζει ο Ολυμπιακός κι έχει αυτές τις μεγάλες μεταπτώσεις στα ματς εσωτερικού και εξωτερικού.

Η κατάκτηση του Conference έχει... χαράξει όχι μόνο την ιστορία του κλαμπ αλλά και το γενικότερο DNA του και ειδικά αυτής της φουρνιάς παικτών. Κουβαλάνε την επιτυχία στο βιογραφικό τους και αισθάνονται την υποχρέωση να δείχνουν κυρίως στα ευρωπαϊκά ματς ότι είναι οι κάτοχοι ευρω-τροπαίου. Καλό είναι αυτό αλλά πρέπει να βρεθεί η ισορροπία ώστε να διατηρούν ένα μίνιμουμ απόδοσης και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Γιατί έτσι δεν γίνεται να το κατακτήσουν. Αφού μιλήσαμε για τη γενική εικόνα, ας μιλήσουμε και για κάποια επιμέρους που παρατηρήσαμε στο Ολυμπιακός-Λεβαδειακός.  

Μεταγραφάρα αποδεικνύεται ο Κοστίνια ο οποίος είναι σαφώς πιο αξιόπιστος αμυντικά σε σχέση με τον Ρόντινεϊ ακόμα και όταν παίζει με ανάποδο πόδι από την αριστερή πλευρά. Μόλις 23 δευτερόλεπτα στο ματς χρειάστηκε ο Πανσερραϊκός για να κάνει την πρώτη... κατεβασιά από την πλευρά του Βραζιλιάνου μπακ που ήδη είχε ανέβει ψηλά και κάλυψαν το κενό που άφησε οι Ρέτσος και Έσε. Ο Βραζιλιάνος, όπως έχω ξαναγράψει, καλό θα είναι να καθιερωθεί ως εξτρέμ ακόμα και στα πιο εύκολα ματς γιατί έχει ποιότητα και το επιβεβαίωσε, ξανά, στην έξοχη σέντρα-ασίστ στο 2-1 του Ελ Καμπί. Όμως μια απλή παρατήρηση μερικών λεπτών φτάνει για να δει κανείς πόσο πιο ψηλά παίζει διαρκώς ως μπακ από τον εκάστοτε μπακ που βρίσκεται στο άλλο άκρο. Τουλάχιστον 4-5 μέτρα πιο πάνω είναι διαρκώς. Τουλάχιστον...

Παρεμπιπτόντως, ο Κοστίνια δείχνει (σιγά σιγά που αποκτάει ψυχολογία και ρυθμό) ότι είναι και ιδιαίτερα οξυδερκής και ικανός και επιθετικά. Φάνηκε ξεκάθαρα στο πόσο έξυπνα λίγο έλειψε να σκοράρει με το ξαφνικό σουτ στο δοκάρι στο φινάλε του α' ημιχρόνου. Αιφνιδίασε τον τερματοφύλακα του Πανσερραϊκού που ήταν βέβαιος ότι ο Πορτογάλος θα κάνει σέντρα / γέμισμα στην περιοχή.

Στο αμέσως προηγούμενο blog (μετά το ματς Κυπέλλου με την Athens Καλλιθέα) επεσήμανα ότι αυτό που για άλλους ήταν θετικό για τον Τσικίνιο, κατά τη γνώμη μου είναι αρνητικό. Δηλαδή ότι ο Πορτογάλος χαφ είναι μέσα στις φάσεις, κάνει τελικές, αλλά δεν τις αξιοποιεί σκοράροντας. Τα δοκάρια δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό πέρα από την εντύπωση μιας καλή επιθετικής ενέργειας. Ουσία όμως δεν έχουν. Είχε δοκάρια ο Τσικίνιο με την Καλλιθέα αλλά γκολ δεν έβαλε. Και κόντρα στον Πανσερραϊκό είχε δύο καλές τελικές αλλά δεν σκόραρε. Μάλιστα υπάρχουν στιγμές που θέλει να πάρει προσπάθειες και χαλάει κάτι καλύτερο που μπορεί να δημιουργηθεί όπως έκανε στο 3' του ματς χθες μη αφήνοντας τον Μουζακίτη να σουτάρει τη μπάλα που του είχε στρωθεί αλλά την πήρε ο Τσικίνιο (προκαλώντας μέχρι και αντίδραση της κερκίδας) και έκανε μια... τρύπα στο νερό. Επίσης, ανέλαβε και ουκ ολίγα στημένα (κόρνερ κυρίως αλλά και φάουλ) ο Τσικίνιο και κάτι ουσιαστικό δεν προέκυψε.

Καλά αλλά και κακά νέα υπάρχουν για τον Βέλντε. Καλό, πολύ καλό προφανώς είναι ότι σκόραρε και κόντρα στον Πανσερραϊκό μετά το μεσοβδόμαδο ματς Κυπέλλου με την Καλλιθέα. Κακό είναι που εκβιάζει προσπάθειες συχνά και σπαταλάει ευκαιρίες ή προϋποθέσεις καλής τελικής αντί να γίνεται πιο ομαδικός. Το έκανε ουκ ολίγες φορές χθες (σ.σ.: η φάση του 54' ήταν εξοργιστική) και προκάλεσε εκνευρισμό ακόμα και πιο ήρεμων συμπαικτών του όπως ο Ελ Καμπί... Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος ή την επιπολαιότητα βέβαια αρκεί, κάποια στιγμή, να τα διορθώνουν.

Και ο Βέλντε είναι σημαντικός παίκτης του ρόστερ και γι' αυτό πρέπει να κρατήσει μια σταθερότητα και μια σοβαρότητα σε απόδοση. Παρεμπιπτόντως το γκολ που έβαλε ο Βέλντε θύμισε εκείνο με την Καλλιθέα μόνο που τότε του είχε κάνει ωραία κάθετη - τρύπα ο Ορτέγκα ενώ τώρα τον τροφοδότησε ο Ζέλσον.

Κι αφού αναφέραμε τον Ζέλσον, ας επισημάνουμε τη διάθεση που είχε ο Πορτογάλος εξτρέμ συχνά (το έκανε αρκετές φορές χθες) να αλλάζει πλευρά για να παίξει ΜΑΖΊ (όχι να στείλει απέναντι) με τον Βέλντε στην ίδια. Από συνεργασία τους στην αριστερή πτέρυγα προέκυψε το 1-0. Ο Ζέλσον είναι ένας πολύ ποιοτικός και φαντεζί παίκτης και αν διατηρήσει ένα μίνιμουμ απόδοσης σε καλά επίπεδα πολλά πράγματα θα γίνουν απείρως πιο εύκολα για τον Ολυμπιακό.

ΥΓ: Τι σεντερφοράκλα είναι ο Ελ Καμπί! Παρότι είναι, ουσιαστικά, «κρύος» στο ματς αφού έχει τροφοδοτηθεί ελάχιστα μέχρι το 66 και το 2-1, ο τρόπος που κινείται ανάμεσα σε δύο αμυντικούς του Πανσερραϊκού στο 2ο δοκάρι και... καρφώνει τη μπάλα στα δίχτυα με το κεφάλι είναι για να διδάσκεται σε σχολές επιθετικών. Παιχτάρα.

ΥΓ2: Ο Μεντιλίμπαρ στο ματς με τον Λεβαδειακό πραγματοποίησε αλλαγές που -φάνηκε να- έχει προαποφασισμένες πριν από τη σέντρα έχοντας στο νου και το ματς που ακολουθούσε στην Ευρώπη. Και το είχε πληρώσει με το τελικό 2-2 παρότι ηχούσαν τα... καμπανάκια της απειλής από τους φιλοξενούμενους. Μια τέτοια... σκαλέτα φάνηκε να έχει και με τον Πανσερραϊκό (όλοι οι προπονητές το κάνουν) αλλά, τελικά, δεν έμεινε πιστός σ' αυτή, διαχειρίστηκε αλλιώς την κατάσταση. Άλλαξε γνώμη 1-2 φορές.

ΥΓ3: Ο Παπακανέλλος χρησιμοποιείται ως αλλαγή για 2ο στη σειρά ματς, δείχνει προφανώς τις προθέσεις του Μεντιλίμπαρ αυτό. Πρόθεση φανερώνει και η χρησιμοποίηση του Αποστολόπουλου ως αλλαγή.

ΥΓ4: Η εικόνα του Μουζακίτη (δεν λέω ότι ήταν κακή αλλά σαφώς πεσμένη σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις του) κόντρα στον Πανσερραϊκό επιβεβαιώνει την αξία της σωστής διαχείρισης ενός προπονητή σε μια ευαίσθητη από κάθε πλευρά ποδοσφαιρική οντότητα 17 ετών.

ΥΓ5: Δηλώνω, ξανά, τεράστιος φαν του Κωστούλα. Παρότι αρκετοί επισημαίνουν ότι δεν έχει σκοράρει ως τώρα, εξάγοντας «μεγάλα» συμπεράσματα, δηλαδή ότι δεν «έχει» το γκολ, προσωπικά βλέπω έναν ΠΛΗΡΗ παίκτη. Που όταν πάρει συμμετοχές στη σειρά ως βασικός και παράλληλα συνυπάρχει με ένα πλήρως λειτουργικό και με χημεία σύνολο, θα τους βάλει όλους στα... δίχτυα. Αρκεί να παραμείνει ταπεινός και σκληρά εργαζόμενος στις προπονήσεις. Αυτή είναι μια άκρως σημαντική προϋπόθεση όχι μόνο για τον Κωστούλα, για κάθε παίκτη.