Στην οικονομία του πρωταθλήματος αυτές οι νίκες με 1-0 του Παναθηναϊκού σαν κι αυτή στο τελευταίο παιχνίδι με την Καλλιθέα, θα έχουν διπλή ανάγνωση.
Αν ο Παναθηναϊκός κατακτήσει τελικά το πρωτάθλημα, αυτές οι νίκες θα είναι όχι απλά υπερπολύτιμες, αλλά και καθοριστικές στην κατάκτηση αυτού του στόχου.
Διαβάστε επίσης...
Αν όμως η τελική κατάληξη δεν είναι ευτυχής για τον Παναθηναϊκό, τότε αυτές οι νίκες θα αποτελούν απλά μια ένδειξη του γιατί χάθηκε το πρωτάθλημα, καθώς με μαθηματική ακρίβεια θα έρθει κάποια στιγμή που το 1-0 δεν θα παραμείνει μέχρι το τέλος του αγώνα ή απλά δεν θα έχει επιτευχθεί.
Κι αυτό γιατί είναι σαφέστατα βασικό πράγμα οι τρεις βαθμοί και το σερί νικών που έχει ο Παναθηναϊκός, αλλά υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια.
Μια λεπτομέρεια που αν ο Παναθηναϊκός δεν την δει και δεν την καταλάβει και αφεθεί στα πανηγυρικά και στα επικοινωνιακά της σιτορίας, αυτό θα του κοστίσει πριν καν καταλάβει το πω και το γιατί της ιστορίας.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, θα πρέπει κάποιο να δει ότι αυτές οι νίκες με 1-0 είναι όλες σχεδόν με αντιπάλους από την μέση της βαθμολογίας και κάτω και κάποιες με αντιπάλους τους ουραγούς της βαθμολογίας.
Γιατί είναι άλλο πράγμα και έχει άλλη βαρύτητα και βαθμολογική και ουσιαστική μια νίκη με 1-0 σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακο, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ ή σε μια δύσκολη εκτός έδρας αποστολή στην επαρχία και άλλο τα αναιμικά και συνεχώς ακροβατούντα με την γκέλα 1-0 με ομάδες σαν την Καλλιθέα, τον Λεβαδειακό και πάει λέγοντας.
Εκεί ο Παναθηναϊκός αν θέλει πραγματικά να λέει ότι άλλαξε προς το καλύτερο και είναι πια σε αλλο επιπεδο σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν και την εποχή Αλόνσο, θα έπρεπε να είναι πιο πειστικός, πιο άνετος και κυρίως πιο εντυπωσιακός και σαν εμφάνιση και σαν σκορ για να αποκτήσει και τον ανάλογο αέρα πριν τα κρίσιμα ντέρμπι που έρχονται συντόμως.
Κι εδώ πια οι εύκολες εξηγήσεις όπως η αφλογιστία του Ιωαννίδη, ή η έλλειψη ικανού σκόρερ σαν εναλλακτική λύση δεν υπαρχουν.
Και ο Ιωαννίδης έχει ξαναβρεί την επαφή του με τα δίχτυα και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο όπως έγινε με την Ντιναμό Μινσκ και ο Γιερεμέγιεφ έχει ξαναγίνει λίρα εκατό στο να μπαίνει και να δίνει λύσεις στα τελευταία λεπτά των αναμετρήσεων όπως έγινε και με την Καλλιθέα.
Εδώ λοιπόν το πρόβλημα είναι πιο ουσιαστικό και έχει να κάνει με την συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού στο δημιουργικό και εκτελεστικό του κομμάτι.
Όσο λοιπόν και αν η εικόνα των αγώνων ξεγελάει -κι αυτό κυρίως γιατί οι αντίπαλοι είναι τέτοιας δυναμικότητας που το επιτρέπουν- και φαίνεται ο Παναθηναϊκός καταιγιστικός κατά διαστήματα και εντελώς διαφορετικός πλέον, η ουσίας είναι ότι είναι ακόμα λειψός και αναποτελεσματικός στην δημιουργία και εκτέλεση φάσεων που τέτοια παιχνίδια θα τα καθαρίζουν νωρίς-νωρίς ή με σκορ που θα δημιουργεί και εντυπωσεις και αίσθηση υπεροχής για την συνέχεια.
Κι αυτό είναι που πρέπει να δει ο Βιτόρια.
Γιατί αυτό δεν αντιμετωπίζεται με μια δυο μεταγραφές.
Δεν είναι δηλαδή ότι του λείπει κάτι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού μεσοεπιθετικά και αν το βρει στις μεταγραφές θα αλλάξει αυτόματα.
Καθώς όσο κι αν ακούγεται αντιεμπορικό, δεν νομίζω πως θα βρει μέσα σε λίγες μέρες και μάλιστα... ετοιμοπόλεμο αμέσως ο Παναθηναϊκός, ούτε φορ καλύτερο του Ιωαννίδη, ούτε κάποιο εξτρέμ καλύτερο από Τετέ ή Τζούρισιτς, ούτε κάποιο χαφ καλύτερο από Τσέριν, Ουναί, Αράο και λοιπά.
Γιατί ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι κάποιος τέτοιος παικταράς είναι ανενεργός, διαθέσιμος και ακατάλληλος για την ομάδα η οποία τον έχει τώρα και περιμένει τον Παναθηναϊκό για να αλλάξει και την δική του μοίρα και του Παναθηναϊκού, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι έτοιμος να μπει και να παίξει με την επανεκκίνηση του πρωταθλήματος.
Επομένως εκ των έσω θα πρέπει να βρει τις λύσεις ο Παναθηναϊκός άμεσα και στις μεταγραφές να αφήσει απλά το... γέμισμα των λύσεων που διαθέτει και όχι την ελπίδα για ολοκληρωτική αλλαγή της μεσοεπιθετικής και εκτελεστικής λειτουργίας του.